Andere dagen
De dagen veranderen, niet alleen van buiten maar ook van binnen. De herfst heeft het begin van de oktober (wijnmaand?) vergezeld met een krachtige wind en regen. Wijnmaand, dit terwijl de druiven hier allang geoogst zijn. Een wending in de natuur die misschien onomkeerbaar is.
Mijn dagindeling heeft ook een wending gekregen. Het om 05.00 uur opstaan (de laatste 20 jaar), begint nu zo langzaam 07.00 uur te worden en dan duurt de dag nog lang genoeg.
Enerzijds wijt ik deze "uitslaperij" aan het gebruik van medicatie, anderszijds wil ik de denkwijze van mijn huisarts ook wel volgen: je hebt een bepaalde waakzaamheid opgebouwd sinds de eerste ziekteperiode van Marion in 2003. Deze waakzaamheid zal nu langzaam aan het afbouwen zijn. Nu blijkt de waakzaamheid ook nog eens geen nut gehad te hebben dan alleen maar fysiek gesloop van mijn eigen lichaam.
Ik heb het idee dat ik langzaam de dag anders aan het opbouwen en indelen ben dan met zijn tweetjes. Ik hoef niet meer te overleggen wanneer wat gedaan wordt. Zonder Marion tekort te doen, dat voelt anders, maar heerlijk anders. Het "rekening houden met" valt weg. Er vind geen planning meer plaats. Ik vind dit ook een groot nadeel hebben: er is niemand meer die mij over het randje van de twijfel duwt. De voor mij goede richting dan. Welles Nietes.
Ik merk wel nog dat ik wat weinig gedachten en activiteiten voor mezelf vertoon. Mijn lieve Marion is hierbij nog steeds aanwezig. We zijn in mijn gedachten nog met zijn tweetjes. Hoe dat zich gaat ontwikkelen?
7 reacties
Goedemorgen,
Wat een raar iets he, gevoel, het kan alle kanten opgaan. Ik herken dat ook wel, het zorgen, met alles rekening houden....en dan is die persoon er niet meer en heb je zo als het lijkt zeeen van tijd. Eeen ritme erin houden is voor elk mens goed denk ik. En ze zal altijd bij je blijven , maar in de loop der tijd loopt ze wat meer achter je in plaats van hand in hand naast je, hoelang dat duurt? dat verschilt per persoon :) Gewoon lekker laten gaan zou ik zeggen :) en naar een tijdje ben jij opeens zelf de persoon die je dat zetje geeft over de rand, niet hard, maar hij begint te komen :)
Lieve groet Hilde
Mijmeringen op de maandagochtend, Hans.
Zolang samen met Marion. Rekening houden met elkaar. Altijd.
Je bent je eigen autonomie aan het ontdekken? Een nieuwe vorm van zijn.
Innerlijk ga je meemaken dat jezelf degene bent die de aansturing doet.
Lieve Hannes
Je groeit en word steeds krachtiger en voor mij ben je een voorbeeld van hoe jezelf hervinden als je alleen achter blijft met liefde en aandacht voor de overleden partner
Knuff hes šš»š
Lieve Hannes,
Ik herken jouw gevoelens helemaal en zelfs nu mijn man afgelopen september een jaar geleden is overleden. Bij mij komen de gevoelens zelfs na een jaar nog harder binnen omdat al mijn foto's (ik fotografeer veel) van een jaar geleden op mijn mobiel met google foto's verschijnen. Nu zie ik hoe ziek hij was en hoe erg het was en hoe machteloos je bent geweest. Mijn man heeft in 2019 te horen gekregen uitgezaaide longkanker met een leef prognose van 1 tot 2 mnd. Uiteindelijk toch gekozen voor behandeling heeft verschillende chemo's gehad en heeft 1.5 jaar geleefd. Is tot het einde thuisgebleven. Toen hij overleden was werd ik bijna gek van de leegte en stilte. Alles maar dan ook alles; zijn 500 kookboeken, foto's met zijn geliefde eten, kookspullen, kleding (gastronomisch kok was zijn hobby) wandelkleding, jassen letterlijk alles was er nog, behalve de persoon zelf. Mensen die ook alleen achter blijven weet wat jou overkomt. In het begin huilde ik om zijn tandenborstel en zijn tandpasta die er nog staat, borstel is ondertussen weg. Eigenlijk is het een hel waarin je terecht komt.
Nu na een jaar lukt het me wel mijn rug recht te krijgen. Ook bijna in een relatie meegegaan, ik was er nog veel te kwetsbaar voor om nee te zeggen. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en ik ben nu een vrije vrouw en ik voel mij zelfs niet mee eenzaam, ik heb dit hele proces moeten doormaken om tot dit moment te komen. Hannes, ik merk dat jij ook een andere structuur in je dagen vindt alhoewel Marion nog steeds in je hoofd zit. Gaat er voorlopig niet uit. Maar ik heb zoiets; laat het maar in mij aanwezig zijn, laat alles om mij heen er maar zijn en idd na een jaar is het al gewoon dat alles er nog is, behalve hij. Wel heb ik zijn as in een doos tussen zijn kookboeken staan met een goeie fles whisky ernaast.
Hannes is vind het fijn om jouw blogs te volgen dat doe je goed!
Hoi Erkelina,
Wat fijn dat ik met mijn blog(s) bij jou een reactie hier uitlok. Dit is waar wij het voor doen. Ook in jouw verhaal herken ik veel. Ik weet voor mijzelf 1 ding. Marion mijn levenspartner voor 45 jaar (waarvan binnenkort 37 jaar getrouwd) zal nooit uit mijn leven verdwijnen. Zij zal er altijd zijn in mijn hart en gedachten. Wat ik zo ontzettend mis is haar intelligente manier van denken en kijk hebben op de dingen om mij heen. Ik mis haar woord bij het nemen van beslissingen, Zij gaf mij (eigenlijk ook ons) het duwtje in de juiste richting met haar kijk op de situatie. Wat is dit moeilijk om nu geen antwoord meer te krijgen of ik het goed doe. Zij zorgde er altijd voor dat ik mij beter voelde als ik weer in een depressieve fase zat. Wie doet dat nu?
Hoi Hannes,
Klopt, wie doet dat nu! Ik denk dat de intelligente kosmos jou zal gaan helpen, dat zijn sterke krachten die jou uit het dal halen en je weer zin geven in het leven. Het is moeilijk maar kijk eens om je heen hoe mooi de natuur is en dat jij leeft en adem haalt, het leven stroomt door ons heen. Wij moeten de draad weer oppakken en kijken wat wij voor onze medemens kunnen betekenen.
Ik zit vandaag ook weer in de put, mijn man was degenen die zei; kom op kleed je aan we gaan wandelen of we naar de winkel. Het is stil om mij heen al een jaar lang en ook ik wordt met moeite blij terwijl ik een optimist ben.
Zometeen ga ik om boodschappen in een andere plaats, een eindje rijden in de auto. Mijn eigen winkels herinneren mij nog steeds aan mijn man en dan loop ik regelmatig met tranen in mijn ogen en denk ik waar zou hij lopen, ik ben m effe kwijt.
Ed was ook mijn levenspartner voor 45 jaar en wij hadden zoveel plannen tot zelfs een huiskopen in het buitenland. We waren maanden met vakantie en we hebben zowat elke hoofdstad in Europa gehad. Schotland was onze favoriet met name Pitlochry en we hebben de north coast 500 gereden en ook nog zo'n route door Ierland.
Nou ja Hannes, mooie herinneringen, ik ben afgelopen zomer 70 geworden, ik ben gezond vitaal, maar ik moet nog uit die put komen.
Hannes, ik vind dat jij het goed doet, sowieso met je blogs schrijven, jij helpt andere mensen eenzaamheid te verwoorden, dat doe je echt goed. Dikke duim
heb je een privebericht gestuurd