De richting kwijt
Deze week was ik totaal de richting kwijt, letterlijk en figuurlijk dan. Ik wist niet wat ik aan het doen was en waarom. Deze week had ik voor het eerst de gedachte hoe lang nog, hoelang houd ik dit nog vol. Deze gedachte had ik zes jaar geleden ook al eens en toen viel bij mij plotseling het licht uit. Ik moet er dus voor waken dat dit niet weer gebeurt.
Wel heel wat activiteiten gehad van de week, maar dan kom je vermoeid thuis en is er niemand die dit alles met je kan delen, wat dan ook.
Ik schiet met mijn gedachten alle kanten op, maar welke is de goede. Gelukkig draai ik een beetje door op de automatische piloot, maar daardoor gaat er ook veel langs mij heen.
Er liggen nog van 3 zaterdagen kranten om te lezen. Ik heb er twee weggedaan zonder in te kijken. Ik zit/lig wat doelloos te surfen op internet, zonder in mij op te nemen wat ik aan het doen ben. Mijn hoofd loopt over. Van wat ik weet het niet. Haal dubbele boodschappen.
Gisterenmiddag wel een rustpunt gevonden bij de gespreksgroep in THH parkstad. Ondanks de vele emotionele momenten bij veel deelnemers. Het voelt momenteel goed tussen lotgenoten. De braderie onderweg heb ik letterlijk bijna omvergelopen. Weg hier. Bij thuiskomst spreek ik de buren aan hoe de vakantie was. Krijg ik het advies, moet je ook eens doen. Man, man jullie moesten eens weten.
Zo, brei er maar weer wat van, van mijn springerige gedachtengang.
Ik ga vandaag in het teken van de ouderen zetten: een paar uurtjes naar het zorgcentrum.
10 reacties
Goed dat je het hier nog allemaal kan vertellen
Goed dat je naar het zorgcentrum kan .
Goed dat je buren hebt om mee te praten , als zijn de reacties verkeerd .
Goed dat je naar dat gesprekscentrum gaat .
Naast het verdriet is eenzaamheid het ergste dat je kan overkomen. En dat verdriet is er , blijft , na verloop van tijd gaan de scherpe kantjes er wel af , maar het blijft .
Maar eenzaamheid , dat heb je zelf in de hand . En als je eenzaam bent is dat verdriet nog veel moeilijker te dragen .
Maar ik heb het nog gezegd , je werkt keihard om je leven terug op spoor te krijgen , en daar slaag je ook in .
gr , willy
Dank, je. Jouw reactie kon ik wel ff gebruiken. š„š£ššššš
Als je 45 jaar samen bent geweest en het verdriet nog zo vers is, dan zou het raar zijn als je gewoon verder zou leven zonder dit soort periodes. De herinneringen en het gemis doen soms gewoon fysiek pijn en waar rouw zoveel vraagt van je hersenen is geen ruimte voor andere dingen. Ze zijn zwaar, ik weet dat als geen ander, maar wat mij troostte was de gedachte: ik mag om Henk rouwen want ik ben de liefste man van de wereld kwijt, maar die heb ik wel 40 jaar in mijn leven gehad. Weet dat ook deze dagen weer voorbij gaan. Sterkte en liefs,
Monique
Dank voor je lieve woorden. ā¤šā¤
In de tussentijd dat jullie dit alemaal lezen/schrijven ben ik mij bij elkaar aan het rapen (o wat een mooi limburgisme is dat weer) om de dag zo mooi mogelijk te maken. Ik ga goed voor mezelf zorgen. Ga koken, beetje poetsen, twee keer naar het zorgcentrum. Is niet ver. 10 minuutjes lopen. Aan een stuk twee dingen doen (plantjes verzorgen en aktiviteit) kost me teveel energie.even tussen de middag naar huis om te eten is niet verkeerd.
Is dat je struikelblok, Hannes? Dat je teveel op je bordje neemt en de ervaringen niet kunt delen? Je kunt ze hier wel kwijt, maar dat valt halleves onder doelloos surfen.
Ik weet niet wat ik zou doen. Ik denk net doen alsof ze er nog was. Praten tegen haar, in je hoofd haar antwoord horen.
Sterkte voor vandaag, Hannes. Ik hoop vanavond te horen hoe het met je ging.
Ik zal vanavond verslag uitbrengen, chef. Tot nu toe (half-time) alles in het middenš.
Lieve Hannes
Je richting kwijt ,je bent gewoon je maatje die door dik en dun jou richting was kwijt ,en nu moet jijzelf je richting invullen en jongen dat valt zo niet mee ,ik lees eigenlijk dat jou valkuil isdat je er voor alles zijn wilt en teveel doen ,je hele liijfstaat nog stijf van de stress van alles wat er gebeurd is ,even pas op de plaatst en even heel goedluisteren wat hannes zelf nu nodigheeft zou wenselink zijn ,en zal jou goed doen en wat let je om een mooie foto neer te zetten dat heb je vast al en je dag en bezigheden met marion door te nemen ,ik zelf praar over de gehele dag door tegen het schilderij van mijn moeder ,en nee ik besef heel goed dat is niet hetzelfde als je partner verliezen maar ik bedoel er gewoon meedat het je troost kan geven .
Sterkte en een dikke knuffel šš»hes
O
Dankjewel voor de knuffel. Die kreeg ik gisteren op straat ook van een kennis van ons die nog niet op de hoogte was van het overlijden van Marion. Ik mag zeggen dat zij in zijn hart een speciaal plekje had. Ik voelde dat gisteren weer. Waren er maar meer mensen zoals hij om ons (MIJ) heen.
Tot zeker een jaar na zijn dood praatte mijn moeder altijd met vader . Soms tegen zijn foto aan de muur , maar heel dikwijls zag ze hem gewoon in de zetel zitten .
En dan was ze doodongelukkig dat hij niet antwoordde . En kwam ze wat dichter naar die zetel, ja , dan was vader ineens weg .
En dan dacht ze dat hij boven bij ons zat , en dan zat ze maar te roepen dat we hem naar beneden moesten sturen , en kwaad op ons omdat we dat dan niet deden .
Nu , het was het begin van haar dementie , verklaart veel , maar het was toch echt wel een moeilijke periode.
Je bent de richting niet kwijt, maar wel je maatje, Hannes. Dat is zo aangrijpend. Je vaste punt. Je ankerpunt ook?
Deze off dagen horen erbij. Maar je hebt de veerkracht om toch door te gaan. De situatie van zes jaar terug maakt je gevoelig dat je nog eens in die situatie terecht komt. Dat hoeft niet.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Voelt verdriet op een eigen manier. Het vele surfgedrag bij momenten is naar mijn idee een vorm van verdoven van gevoelens en tijdsinvulling.
Het alleen in huis komen zonder haar aanwezigheid en stem lijkt me verschrikkelijk. Dat went nooit.