Een bijzondere ontmoeting

Mijn hersens waren zodanig vervuild, dat een wasprogramma van 48 uur nodig was. Heb nog de nodige hardnekkige vlekken moeten verwijderen, maar het is gelukt. Met nog niet helemaal droge hersens schrijf ik deze blog die gaat over een bijzondere ontmoeting.
Gistermiddag, terwijl de brainwash draaide, ben ik even het stadspark ingelopen om in de ruilboekenkast wat boeken te plaatsen. Neem er een boek uit, zoek een plekje om wat te lezen in het zonnetje op een bank naast een andere bank. Daar zat een oudere mevrouw met rollator ook te genieten van het zonnetje. Wij bekeken ons een bepaalde gebeurtenis die zich voor onze ogen afspeelde. Ik sprak haar daarop aan en zij gaf in het Nederlands antwoord. Zij sprak geen dialect, want zij was opgevoed bij de nonnen in het klooster in X, de plaats waar ik 60 jaar geleden naar de kleuterschool ben geweest. Ons gesprek duurde bijna 3 uur en werd afgebroken door de temperatuursdaling, die ons naar huis deed gaan.
Ik had eergisteren van iemand de tip gekregen (omdat ik weinig tot niks voelde qua emoties) eens een haptonoom op te zoeken.
Deze mevrouw had daar dus ervaring mee, maar zij zei er gelijk bij: "je moet het uiteindelijk zelf doen".
Tijdens het gesprek liep er een ouder echtpaar langs waarvan ik dacht die meneer te kennen. Een oud leraar latijn 50 jaar geleden voor het laatst gezien. Ik riep zijn naam: " Meneer S.?" En hij reageerde prompt. Leuke bijkomstigheid: deze mensen hebben in een huis tegenover ons complex gewoond.
Hannes, dit wordt onderdeel van jou andere, nieuwe leven, mensen om je heen ontmoeten, een gesprekje aangaan, ook zien hoe mooi die mensen zijn, ook voor jou.

P.S. De foto toont mijn brain (even verpakt), na de wash, vóór de strijk.