Een jaar

Gisteren was het een jaar geleden dat mijn lieve Marion is overleden. 365 dagen zijn verstreken, wat een aantal. Maar ik mis er een hele hoop. Ik lees mijn hier gepubliceerde dagboek maar weer eens door, om de herinnering aan die dagen niet kwijt te raken, want ook dit mag herinnerd worden. Maar veel is in voor- en tegenspoed aan mij voorbijgetrokken.

Voor een groot aantal mensen gaat het leven gewoon door. Het mijne ook. Zelfs mijn contacten op whatsapp (waar ik mijn status voor 24 uur had aangepast met een in memoriam) laten het zomaar voorbij gaan. Een klein aantal (om precies te zijn 4!) hebben respectvol gereageerd op deze toch wel verdrietige dag. 

Een dag die begon met boosheid en gemis. Ook het gemis van een hand op je schouder of een knuffel, zeker op zo'n dag als gisteren, laat maar weer eens zien dat je er alleen doorheen moet.

Het werk in het woonzorgcentrum heb ik gisteren wat extra aandacht gegeven en heb in hun tuin ter gedachtenis aan Marion daar wat mooie zomerbloemetjes geplant. De bewoners vinden het prachtig, ondanks dat zij de echte reden van mijn gebaar niet weten.

's Avonds thuis maar eens een potje gejankt, veroorzaakt door stevige muziek op mijn koptelefoon. De boosheid om alles was er voor die dag uit.

Koptelefoon af. Telefoon op stil (lieve mensen laat maar, jullie willen me toch niet storen). Mooie klassieke muziek geluisterd. Gemediteerd en mijn hoofdpijn weggezucht. Uiteindelijk in slaap gevallen.

Vanmorgen was best een vreemd gevoel. Ik voelde mij rustig en vredig. Ik ga dit accepteren.

Kreeg wel vanochtend een kleine schok te verwerken bij het lezen van een appje dat een kennis van mij gisteren (op de overlijdensdag van Marion) plotseling is overleden.

Het leven gaat door......