Herdenkingsbijeenkomst

Ben net een beetje bekomen van alle indrukken van de herdenkingsbijeenkomst. Ik was er bijtijds en zo te zien niet de eerste. Buitenom was verlicht met allemaal grote terraskaarsen. Heel verwarmend want het was best fris. Omdat ik weer eens te vroeg klaar was, ben ik er naartoe gewandeld in 40 minuten. Lekker over vanalles gemijmerd. Sta ik in de rij om aan te melden staat er 2 plaatsen achter mij een echtpaar dat ik vanuit het WZC heb leren kennen (ook vrijwilligers). Eenmaal aangemeld werden wij ontvangen met koffie en gebak. De organisatoren hadden voor deze gelegenheid een mannenkoor uitgenodigd. Staat daartussen een volle neef van mij die ik 20 jaar niet meer gezien en gesproken had. Ik heb hem aangesproken en hij herkende mij niet meer. Was natuurlijk een beetje aangedaan toen ik hem kort vertelde waarom ik bij de bijeenkomst was. Plotseling was ik niet meer alleen tussen 149 vreemden.

De bijeenkomst op zich was heel sfeervol. Er werden kaarsen aangestoken voor alle gemelde overledenen en de eerste was voor Marion. Dientengevolge mocht ook ook als eerste de kaars ophalen en de aula verlaten. Tijdens mijn weg naar buiten werd ik nog aan mijn mouw getrokken door de rouwgroepbegeleidster en een andere deelneemster. Toen was ik dus onwetend helemaal niet meer alleen. Ben met deze mooie indrukken overpeinzend ook weer te voet naar huis gelopen. Om 21.00 uur was ik binnen. Ben blij dat ik geweest ben, dit heeft Marion zeker verdiend. Ik was ook blij dat ik weer veilig thuis was. Ik ga toch al niet graag de deur uit in het donker en ook nu weer op de terugweg voelde het niet lekker.

De aangekondigde premiere om 20.00 uur van een herdenkingslied door Tim Knol viel bij mij niet in de smaak. Ik heb thuis nog twee keer getracht te luisteren naar en te begrijpen wat hij zingt. Het is een soort van Engels waarvan ik veel woorden niet kan verstaan. Sorry Tim Knol. De reacties van de aanwezigen interpreterend, heb ik het idee dat dit bij velen zo was. Hier bij ons moet je niet zo met engelstalige liedjes aankomen. De uitvaartverzorger die de teksten sprak kon ik professioneler vinden, hij droeg ook gedichten voor in het dialect, dat is toch bij velen de taal met de emoties.

Zo de indrukken staan vast, zwart op wit.