Ik ben niet alleen

Vorige week 2 keer met iemand gesproken die vaker bij zijn vader in het complex op bezoek komt. Wij spreken elkaar wel eens in de letterlijke wandelgangen, maar afgelopen zaterdag was het toch wel een iets intensiever gesprek. Tijdens dit gesprek heb ik heb hem een paar keer gevraagd of niet prettiger was om binnenshuis die zaken te bespreken, maar hij weigerde. Beleefdheid, verlegenheid, schaamte, ongeduld, onrust, ik weet het niet. Maar hij was meer dan welkom bij mij. Zeker toen wij beiden merkten dat het gesprek toch wel langer dan een paar minuten ging duren.

Deze man zit ook al enkele jaren in een burn-out. Zo vertelde hij mij laatst.

Toen ik vroeg hoe het nu met hem ging kreeg ik heel wat te horen, hetgeen ik hier niet allemaal gedetailleerd kan omschrijven. Hij was stellig de mening toegedaan dat hij daar nooit meer uit zou komen. De hele maatschappij ging hem veel te snel. En evenals ik een aantal weken geleden, durft hij nu nog steeds niet alleen op pad bij grotere afstanden.

Een ding heb ik wel ervaren, ik ben dus niet alleen die met die problemen zit.

Hij probeerde nu opnieuw een andere therapeut te bereiken die hem zou kunnen helpen in zijn problematiek. Binnenkort is er een intake-gesprek voor hem. Ik hoop dat het hem goed zal gaan en heb aangeboden ten allen tijde voor hem een luisterend oor te zijn. In zekere zin zijn we lotgenoten. Misschien helpt ons dat beiden om nog eens met elkaar te praten. Uiteraard ging ik tijdens het gesprek vergelijkingen maken tussen hem en mij. Ik kwam al snel tot de conclusie dat ik er nog niet zo slecht aan toe ben.

Ik heb de afgelopen week weer wat teruggewonnen, mijn paniekaanvallen zijn bijna verdwenen, nog lichtelijk in aanzet aanwezig, die ik gelukkig weg kan duwen. Ik voel ze aankomen en op dat moment concentreer ik mij even niet meer op dat wat ik voel, maar let op ademhaling en hartslag en op datgene waar ik mee bezig ben.