Rouwverwerking in beton

Gisteren gestart met een nieuwe gespreksgroep rouwverwerking. Ik begin met andere deelnemers opnieuw, dat vakantiegedoe was maar half werk volgens de therapeut. Het was een pittige middag. 

Wat de therapeut en de andere deelnemers (waaronder een psychotherapeut, ook die hebben rouwverwerkingsbegeleiding nodig) van mij het idee kregen dat ik wel mijn verhaal vertel en wat ik nu zoal doe. Het viel hun op dat het niet over MEZELF ging, maar over anderen en over "dingen". Ik ben dan wel opener maar mijn gevoelens komen er niet uit. Wat voel JIJ, wat denk JIJ, wat wil JIJ, waar wil JIJ zijn. Op al die vragen kon ik geen antwoord geven. Altijd maar om de anderen (waaron Marion) geven. Maar eens houdt dat geven op!!!

Ik voelde tijdens mijn verhaal maar ook thuis heel vaak NIKS:  geen verdriet, geen woede, geen boosheid, geen onmacht, geen angst, geen blijdschap, geen vreugde, geen geluk.

Het enige wat er bij mij uitkomt is een emotie (welke dan?) in de vorm van paniekaanvallen en dan wil ik heel ver weg kruipen, nog verder dan mijn veilige bed. Op die manier hoeven mijn emoties er ook niet uit te komen, want die zijn beangstigend. Kijk op dat moment komt wel een angstgevoel opzetten.

Ik stap nu gelukkig  een ietsie pietse beter alleen in de dingen die we altijd samen deden, maar heel heel heel voorzichtig. Dan zie ik dat mijn eigen IK dat ook anders doet/wil doen dan wanneer we dat samen deden. Ik denk dat dat ook de enige weg is om van die paniekaanvallen af te komen. "Doe het alsjeblieft op jouw eigen manier".

Mij werd duidelijk gemaakt dat al mijn emoties ingegoten zitten in een blok beton. En dat duurt wel even voordat die opengebikt wordt. Dus als dat los komt, staat mij nog wat te wachten.

Het was een pittige middag, dat was het, die dreunt nu nog na. Schrok ervan wakker en ben maar begonnen te schrijven. Heb eerst maar wat informatie gelezen over levenstestamenten en volmachten afgeven. Ik moet iemand die ik vertrouw aanwijzen die ik wil machtigen. Maar er is niemand (meer).