Teveel van het goede

Ik zit hier na een verlaat ontbijt in mijn slaaptenue. Ik ben veels te laat voor mijn begrippen. Om 09.00 uur ontbijten, dat heb ik in jaren (ook samen met Marion) niet meer gepresteerd. En nee, het was normaal niet nog later.

Gisteren een stressvolle dag gehad, die mijn nachtrust zeker niet ten goede kwam. Ben pas tegen zessen weer in slaap gevallen. die heb ik gezocht vanaf 2 uur.

Ik dacht dat ik de dag van gisteren wel weer aankon. Ik zit in het bestuur van de vereniging van eigenaren en om geld te sparen heb ik ook het beheer van het complex onder mijn hoede. Niet dat ik nu zelf veel moet repareren (behalve lampjes en onkruid).

De garagepoort vertoonde kuren: wilde niet meer sluiten, behalve met noodbediening.

Heb ik vanaf 09.15 uur twee keer drie kwartier de storingsdienst van het poortbedrijf proberen te bereiken. Uiteindelijk wel gelukt. Is ook weer gerepareerd.

Wat de stress oplevert is dat er een groot aantal gebruikers/bewoners alleen maar zeuren dat er iets kapot is en nog steeds niet weten dat ze dan tegen mij moeten zeuren. Ik kan het voor hun oplossen.

Bij rondgang door de garage vind ik een accuweesje. Er staat al een weekje een accu zonder auto op een plekje dat van "niemand" is. Of van ons allemaal.

Maar weer een groepsappje schrijven en dan komt een vermoeden boven water van wie die accu zou kunnen zijn. Die persoon maar voorzichtig aanspreken hierop.

Tijdens het wachten op de garagepoortmonteur nog wat administratieve probleempjes rondom de uitvaart proberen te regelen: meneer u wordt morgen teruggebeld.

Er was ook een brief van de begraafplaats. Woensdag is de asverstrooiing geweest op het strooiveld van de begraafplaats. Krijg je daar ook nog een hele keurige brief over.

Nog even bij hele lieve buren gaan kletsen rond 16.30 uur. Die vonden dat mijn ogen er niet goed bij stonden. En toen was de dag gelopen. Waarschijnlijk voor mij nog niet, want het ging vannacht gewoon door.

Vanmiddag ga ik (hopenlijk zonder stress) een aantal uurtjes naar het zorgcentrum. Plantjes en oudjes verzorgen. En daar ook (onbewust) aan mezelf werken, door afleiding en rust te vinden. De andere wereld weer eens binnenstappen.