Afslag 20b/22

Het wordt bijna een dagboek, maar gelukkig heeft een week geen 26 dagen, anders werden het er nog meer.

De PET CT scan dinsdag duurde 1 uur en 40 minuten. Door haar vorige operatie kan zij moeilijk haar linkerarm helemaal omhoog strekken. Het zal toch moeten. Met de gedachte van "straks krijg ik pannekoeken" (o ja moet pannenkoeken zijn, want we bakken in meerder pannen 😚😚) is zij hier goed uitgekomen. Ik heb rustig in de wachtkamer gezeten en ik verwonder mezelf ik was en bleef rustig. Kreeg het alleen even benauwd  toen iemand vanuit een scankamer begon te gillen. Waarschijnlijk claustrofobisch. Zal toch niet iets met M. zijn, want zij is ook licht claustrofobisch. Het ziekenhuis waar het onderzoek plaatsvond is er eentje uit 1968 en het is "ouwe kraam" zoals wij het hier noemen. Dus met de geluidsisolatie is het niet volgens de huidige normen. 

Vandaag gaan we dus de uitslagen bespreken bij de chirurg oncoloog. Ik vind dit zo spannend dat ik er weer niet van kan slapen. M. heeft na de scan pijn onder haar ribbenkast en heeft moeite met ademhalen en liggen en kreunt tijdens het omdraaien in haar slaap. Wellicht heeft de oncoloog vanmiddag hier iets op te zeggen.

De huisarts heeft al twee keer gebeld en zegt telkens weer dat hij geschrokken was van de plek waar de 2e tumor nu zit en de grootte. Pal voor de plek van de eerste.

Het doet ons verdriet dat een van haar oud-collega's waarmee wij nog steeds contact hebben nog niet heeft gereageerd op het nieuws over haar gezondheid. Net als vorige keer leer je de mensen om je heen dan pas echt kennen. Toen zijn er een aantal "vriend(inn)en" afgesprongen, gevallen en nooit meer overeind gekomen. Liggen laten!

Gisteren heb ik de aanvraag voor een vervroegde pensioenuitkering van M. de deur uit gedaan en offertes voor een (levens)testament bekeken. Een nieuwe fase is aangebroken.

Zo, nog effe wat proberen te slapen, M. ligt gelukkig lekker te ronken. Ik hoop niet dat ik haar wek zometeen bij het in bed stappen.