Omringd door lieve mensen

Zaterdagmorgen, de tweede dag na het overlijden van M.

Heb voor het eerst doorgeslapen van 22.30 uur tot 05.00 uur. Toch wat geleerd van die mindfulness. Bij het ontwaken even naar de ademhaling van M. luisteren. O, nee dat is niet meer nodig.

Toen afgelopen donderdagmorgen de situatie verslechterde, werd ik bedolven onder een deken van liefdevolle mensen. M was een unieke vrouw met een stevige eigen willetje en mening, zelfs in haar laatste levensfase. Zij wilde niet naar het ziekenhuis, zij wilde niet reageren op de toegediende slaapmedicatie, zij wilde niet loslaten. Wat een sterke vrouw was dit.

We hebben woensdagavond tijdens een mooi gesprek afscheid van elkaar genomen alsof we voelden dat dit de laatste keer was dat wij elkaar spraken in volle bewustzijn van M. Blijkt achteraf dat zij al langer geleden dan 5 mei voelde dat er iets niet goed was in haar lichaam. Heeft hier niets van willen zeggen tegen niemand (ook aan mij niet) omdat zij niet meer wilde en bij haar geen hoop op genezing meer was. Het eerste behandeltraject in 2003 had hele diepe sporen nagelaten, bij haar en in haar, zowel fysiek als mentaal.

Tijdens de rit naar de bloemist voor het uitzoeken van een rouw- / grafstuk belde onze eigen huisarts vanaf zijn vakantie-adres. Wat ben ik blij dat wij in deze praktijk zijn gebleven na onze verhuizing 8 km verderop. Het heeft even wat logistieke problemen bij de artsen opgeleverd en het mag officieel niet omdat er geen goede zorg gegarandeerd kan worden door een aanrijdtijd van meer dan 15 minuten.

Ik luister nu naar de vogels, iets waar M. zo enorm van kon genieten. Wij probeerden in de tuin ook alle vogels te onderscheiden in gezang. In april hebben wij zelfs het roepgedrag van broedende koolmezen een beetje kunnen analyseren. Bij dit roepje gebeurde er dit bij het nestkastje bij dat roepje gebeurde er dat bij het nestkastje.

Ik ga maar eens wat opruimen en vandaag al de enveloppen schrijven voor de rouwbrief; ALLEEN. Deze moeten dinsdag verstuuurd gaan worden.