Uit de roes stappen
Van 20.00 uur tot 2.30 uur geslapen. Score wordt beter. Gisteren (zondag) de eerste keer alleen 4 km gewandeld. De terugweg na 2 km was hetzelfde. Mijn benen wilden mij niet meer dragen en heb ruim 30 minuten op een bankje gezeten. Daarna werd het tempo drastisch lager, het ging niet vlugger. Ik lijk mijn opa wel. Nu is de thuiskomst nog zwaarder.
Heb om 03.30 uur de wasmachine maar gevuld, nog niet aangegooid en maar een bordje pap gemaakt.
Vandaag maar eens uit de roes proberen te stappen. Lezen wil niet, tv kijken wil niet, de muziek begint bij tijd en wijle te irriteren, wandelen wil niet, geen zin in NIKS. Gelukkig kook ik wel voor mezelf en eet op gezette tijden. Ik zet zelfs koffie voor mezelf. Ik wacht op de tranen!!! O wat is dit verdrietig, dan wil ik weer alleen zijn, dan wil ik weer eens met iemand kletsen. Verwarrend allemaal. Hoe groei ik in deze nieuwe situatie.
Vandaag op het lijstje: Er moeten boodschappen gedaan worden, huis aan kant, ramen lappen en o ja niet vergeten de wasmachine aanzetten. Ik moet dit alles nu alleen nog voor mijzelf doen. Heeft dit nog zin.
13 reacties
Oh Hannes....natuurlijk heeft dit nog zin. Ik begrijp hoe jij je voelt en we hebben de uitvaart nog niet eens gehad. Maar er komen ook weer lichtpuntjes. En de mooie herinneringen aan M komen dan ook weer terug. Spreek eens af met een goede vriend. Ga toch maar gesprekken aan, hoe moeilijk ook. Je komt er wel Hannes. Ik denk aan je ā„
Het overlijden is zo vers. Niets is meer hetzelfde.
Wandelen en mijmeren zal je deugd geven. De natuur kan helend werken.
Daarom was ook die volkstuin ook zo belangrijk. Maar helaas, foetsie.
Dat grote gat waar je nu een beetje in terecht komt, zo moeilijk.
Maar je lieve vrouw zou vast gewild hebben dat je goed voor jezelf zorgt, dus als je er soms het nut niet van in ziet helpt het misschien op die manier te denken.
Liefs, Ingrid
Dat goed voor mezelf zorgen heb ik haar al moeten beloven. En dat gat, er zijn al mensen die na haar overlijden niets meer hebben laten horen. Die graven het wel erg diep voor mij.
Wat moeilijk. Vaak weten mensen niet wat ze met dit soort situaties aanmoeten en sommigen doen dan maar niets. Maar zo verdrietig voor jou..
Lieve Hannes, Geef het de tijd. Het is allemaal zo vers, zo kort geleden en daarnaast allemaal heel snel gegaan.
Op 5 mei, nog geen 40 dagen geleden zaten jullie bij de huisarts vanwege kortademigheid (dachten jullie) en moet je kijken wat er allemaal gebeurd is.
Een lijstje maken om regelmaat te krijgen is een goede idee. Aan de andere kant: helemaal niets moet. Alleen voor jezelf zorgen en doen waar je zin in hebt en de puf voor op kunt opbrengen. En komt het vandaag niet: dan morgen of overmorgen. (Als je ons elke dag maar wel op de hoogte houdt *knipoog* als je daar energie voor hebt en ons als uitlaatklep ziet). Die ramen zou ik deze week mooi nog niet doen.
Op zich vind ik het vervelend om in de ik-vorm te schrijven, want het gaat niet om mij, maar om jou, maar ik heb helaas wel ervaring met de periode waar jij nu in zit dus ik kan je wel mijn ervaringen met je delen en wellicht geeft het je wat moed.
Vorige week schreef ik het ook aan Beansgirl in een prive-bericht. Er komt ooit weer een nieuwe normaal. Anders dan vroeger, maar wel leefbaar en er komen ook weer momenten dat je je gelukkig gaat voelen. Er komen ook momenten, dat je denkt: "He, gelukkig dat ik er nog ben".
Maar nu gebeurt er nog van alles in je hoofd wat je moet verwerken; je bent bekaf en het is zoeken naar een nieuw normaal en regelmaat. Dat is niet in een paar dagen/weken anders.
Daarnaast zul je ook te maken krijgen met mensen die -zoals je nu al ervaart- uit het beeld verdwijnen ondanks alle mooie beloftes bij de uitvaart. Dat is vervelend, maar het schept orde in vriendschappen. Aan de andere kant is er ook niets mis mee om zelf eens (te zijner tijd) de telefoon te pakken en een ander te vragen hoe het daar gaat.
Ondertussen ontstaan er op andere plekken (zoals hier) ineens ook waardevolle vriendschappen. Lotgenoten, mensen die je begrijpen.
En je zult mensen tegen gaan komen die je de meest ongemakkelijke vragen gaan stellen: "Heeft M erg geleden?" "Is er al een andere vrouw?". (Zeg niet over een jaar dat ik het je niet gezegd heb ;)).
Maar er is niets anders dan vandaag. Het is maandag 13 juni en we moeten er vandaag maar wat van maken. Gaat dat vandaag niet: dan is er morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.
Hou je haaks!
Edith
Lieve Edith,
bedankt voor je lieve bericht. Het is zo waar wat je allemaal schrijft. Maar de ramen zijn al gelapt hoor. Het gekke was, het gaf nog afleiding ook.
Dat de vriendschappen nu echt boven komen borrelen is mij bekend. Alleen,,,,,, het waren vrienden/vriendinnen die er grotendeels voor M, waren. Eens kijken of die er ook voor mij blijven. Heb momenteel heel veel steun aan mijn directe buurman, die belt elke dag even aan om te kinken hoe het met me gaat. 2 mensen van het palliatieve zorgteam en de huisarts gaan nog langskomen. Heb vanmiddag een inhaaldutje gedaan. Wat was dat heerlijk zeg.
Die inhaaldutjes zijn reuze nuttig. Nadat Hans overleden was moest ik bij de bedrijfsarts komen. Die stuurde mij verplicht voor 100% op ziekteverlof voor een aantal maanden omdat ik mezelf finaal voorbijgelopen was. Ik heb toen ook altijd middagdutjes gedaan. Zo heerlijk, even weg van de wereld. Ik had het nodig, jij nu ook!
Wie stuurt een pre-pensionado nu met ziekteverlof dan?
Lieve Hannes, alles wat je de afgelopen blogs hebt beschreven is zo ontzettend herkenbaar. Dit is ook het verhaal van mijn moeder, die mijn vader, haar alles, verloor na 50 jaar samen zijn. Het is inmiddels 10 jaar geleden en sedert een paar jaar zie ik haar opleven en weer zin in het leven hebben. Maar het gemis blijft.
Zorg aub goed voor jezelf. Het is al zwaar genoeg, anders red je het niet.
Hartelijke groet, Beatrix
Ik zal heel erg mijn best doen. Maar het zorgzame in mij heeft nu geen functie meer en er is niemand die mijn zorg nog kan gebruiken. Dat is het moeilijke Ƥan de hele situatie. Noemen we dat eenzaamheid?
Op mezelf pas ik wel goed op. Ik verzorg mijzelf goed hoor. Daar sta ik zelf versteld van, maar behalve voor mezelf, voor wie dan nog meer? Familie zoals wederzijdse ouders en eigen kinderen zijn er niet. Het lijkt wel een onbewoond eiland.
Ik denk dat je daarin gelijk hebt. Het is een eenzaam traject. Daar een weg in vinden en voor jezelf het weer de moeite waard maken zal niet eenvoudig zijn. Maar ik denk dat jouw liefste zou willen dat je niet eenzaam en ongelukkig bent. Wellicht dat dat uiteindelijk voor jou de doorslag kan geven wanneer het uitzichtloos lijkt.