Wakker geschoten.....

uit een nare droom.

Hollen voor de laatste trein of bus. Ik haal het. Ik haal het. Nee je haalt het niet: je telefoon en portemonnee laten liggen, daar waar je vandaan komt. Doorhollen heeft geen zin, geen geld geen ovchipkaart, geen mobieltje, geen apps, omkeren? WAKKER.

Gisteren een paar keer zonder telefoon de deur uit geweest, gelukkig wel nog met sleutel. Dat was natuurlijk de trigger. Moeten dromen geduid worden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat de antidepressiva van jaren geleden mij ook telkens zulke en naardere dromen bezorgden. Gisteren met een aantal medebewoners gesproken, toen ik een aantal rouwkaarten aan het bezorgen was in het appartementencomplex. De kaarten zijn mooi geworden. Veel mensen durfden niet te vragen hoe het nu met mij gaat. Het gaat goed met mij (dus niet!). Naar derden toe ben ik zeer gelaten en kom ik cool over. Ik dwing mij niet ertoe, het gebeurt gewoon.

Ik kom momenteel heel rustig over, voel mij inwendig ook best rustig, maar ik klets honderd, nee duizend uit. Spring ook in het werk thuis van de hak op de tak. En toch voel ik geen onrust. Moet ik mijn gedrag gaan uitleggen aan anderen? Ik dacht het niet. Dit is al weken zo, omdat er zoveel geregeld moest en moet worden ben ik heel blij dat ik mezelf goed in het gareel houdt. Fysiek voel ik me best goed: geen nare hoofdpijnen, of klompen op mijn maag. Ik spreek de wens uit dat mijn aangezichtsverlamming uit 2017 niet terugkeert. Dit is een uiting van het herpes zoster virus zichtbaar in koortslip, gordelroos of ziekte van Bell (die verlamming dus). Ik begrijp mezelf niet zo goed meer dat ik de situatie zo goed onder controle heb, gelukkig. Maar ik zou wel willen janken, maar het zit vast, het gaat niet.

Wat een stuk weer, fijn dat jullie meegelezen hebben.