Cardioloog... Pff...

Het is even geleden dat ik wat getypt heb, maar heb een paar dingen eerst even moeten laten rusten voordat ik het uitgebreid wilde typen.

Bijvoorbeeld het stukje Cardioloog.
Hier moest ik naartoe omdat mijn hartfunctie is gezakt van 65% (normaal voor een gezond mens) naar 53%. Ik schreef in mijn vorige blog : "De cardioloog zal nu gaan kijken waar de achteruitgang precies in zit en wat er aan moet gebeuren om dit weer omhoog te krijgen."

Nouuuu... Niet helemaal dus. Jeetje wat was dit een frustrerend gesprek. In de auto erna meteen een berichtje ingesproken bij Mitch en mam gebeld om mijn ergernissen er uit te gooien.

Ten eerste heb ik al 40 minuten in de wachtkamer gezeten voordat ik überhaupt aan de beurt was voor een hartfilmpje. Het ziekenhuis zat in de overgangsfase van een oud naar nieuw computersysteem. Ik snap dat dat wat voeten in de aarde heeft, maar geef dan aan dat het zo lang kan duren voordat je aan de beurt bent. 

Na 40 minuten dus eindelijk aan de beurt. Snel het hartfilmpje gemaakt en daarna weer terug naar de wachtkamer. Gelukkig deze keer niet lang.

Toen het gesprek in. Eerst heel wat vragen over hoe het er nu voorstond...
*Zitten er hart- en vaatziekten in de familie... Yep... 
*Kun je gewoon recht in bed liggen op je rug zonder het benauwd te krijgen? 
*Kun je 2 trappen op lopen zonder problemen?
*Heb je pijn op de borst?
*Etc...
Maar de mooiste vraag vond ik nog: Hoe ver kun je lopen? 
Ja uh... Geen idee? Heb geen kilometers meer gemaakt in de afgelopen weken...

Hartfilmpje werd vluchtig naar gekeken en goed bevonden.

Toen kwam het op de percentages aan. Hij deed hier super laconiek over. En daarbij gaf hij aan dat het apparaat waarmee deze meting gedaan was nog wel eens een afwijking heeft. Kon dus prima dat het helemaal geen 53% was, maar gewoon 60... Maar... "We gaan wel een echo van het hart maken, want die is wel nauwkeurig en dan kijken we daarna verder of we iets moeten doen..." En daarbij gaf hij aan dat 54% hartfunctie bij een vrouw normaal is, dus 53% was echt nog niks om je zorgen over te maken. 
Naar aanleiding hiervan vond hij het prima als de trastuzumab en pertuzumab gewoon doorgaan voorlopig. 
*Sidenote hierbij is dat de trastuzumab kan zorgen voor een verminderde hartfunctie... Reactie cardioloog: "Maar ach, de carboplatine was erger en die krijg je niet meer". Soms is het kiezen tussen 2 kwaden... Of de tumor laten verminderen voor de operatie, of later wat meer kans op een hartstilstand." 

Ondertussen gingen bij mij de radartjes draaien en de alarmbellen gingen af...  Als het omhoog bijgesteld kan worden, dan kan het toch ook omlaag zijn?! 
Hij bleef erbij, geen zorgen maken. Na de echo van het hart kijken we verder. Kijken we dan of we medicijnen moeten inzetten om het omhoog te krijgen.

Al met al dus totaal nog niet met een gerust gevoel naar huis.

In de auto gingen de radartjes uiteraard nog door.. En er gingen nog wat alarmbellen af...
Waarom stuurt de internist me dan door? Waarom maakt zij zich er wel druk om? Waarom jij als cardioloog niet?!
Waarom blijf je dan dit apparaat gebruiken? Waarom niet iedere 3 maanden een echo.. Dit gaat om mijn hart he... 
Waarom dan evengoed een echo maken, als het toch niet spannend is? Maakt hij zich stiekem toch ook een beetje zorgen? 
En waarom heb ik geen keuze gehad in meteen niet-borstsparend opereren of meer kans op een hartstilstand later?!! 

Deze vragen heb ik opgeschreven voor de internist en eventueel chirurg... Want ik snap het allemaal niet. 

11 maart is de echo... Ben benieuwd.

#FightModusOn!