We weten het gewoon niet zo goed

Bij mijn eerste jaarcontrole bij chirurgie uit ik, in tranen, mijn zorgen over pijn in mijn borstgebied. Mijn verpleegkundig specialist voelt mijn borst en voelt niets wat haar zorgen baart. Ze plant de eerste controle mammografie in voor in oktober, over een half jaar, een jaar na de operatie. De plekken in mijn borst, klachten bij diep ademhalen en druk op mijn keel zijn bestralingsschade en nawerkingen van mijn kaakontsteking, weet zij uit ervaring. 

De radiotherapeut voelt mijn zorgen beter aan. Opnieuw in tranen leg ik uit dat ik als leek niet weet wat bestralingsschade, operatie-effect of kaakontsteking is. Of kanker. Of stress. Dat ik daar stress van krijg, die ik al genoeg heb. “We weten het gewoon niet zo goed”, zegt ze. “De een heeft nergens last van, de ander heeft blijvende klachten. De aard van de klachten is divers en een eenduidige relatie tot de ingrepen en behandelingen is er niet”. 

“Wat ik wel weet, is dat we bepaalde zorgen bij je weg kunnen nemen”. Nog dezelfde dag regelt ze een echo van mijn bestraalde borst en een longfoto. Wat ik gevoeld heb zijn verdikkingen als gevolg van de bestraling, post-operatief weefsel en geïrriteerde spieren tussen mijn ribben. Geen kanker of longschade. 

Ze belt me om de uitslag met me te bespreken. Ze wil zelfs nog een consult plannen als ik dat wil, om te kijken wat ze verder nog kan doen. Het is goed zo, de rest is niet aan haar. Zij heeft precies dat voor me gedaan wat ik nodig had: bevestigen van wat te bevestigen valt, en de rest er gewoon laten zijn. 

Nu weet ik dat wat ik voel in mijn borstgebied vervelende maar geen levensbedreigende verschijnselen zijn. Verder weet ik het gewoon niet zo goed. Ik weet niet of en hoe ik volledig fysiek zal herstellen. Ik weet niet wat ik wanneer ga doen op mijn werk en welke financiële consequenties dat heeft. Ik weet niet of ik ooit weer zo gelukkig zal zijn in de liefde. Ik weet gewoon zo weinig dat ik even geen blogs meer kon schrijven omdat de stelligheid van mijn eigen woorden me bevreemdde. 

Vroeger, voor de kanker, wist ik altijd alles. En wat ik niet wist, wist ik op zijn minst te duiden. Net als mijn verpleegkundig specialist ging ik uit van wat ik wist. Of dacht te weten. Als je overtuigd bent van je eigen gelijk, luister je eigenlijk niet meer. Niet naar wat de ander zegt, laat staan naar wat de ander voelt. Je gaat weg van het gevoel, zo het veilige hoofd in. 

Ik weet niet hoe mijn leven er volgend jaar uit ziet. Ik ben van nature positief, maar mijn relatie met hoop en verwachtingen is sinds de kanker veranderd. Ik weet het gewoon niet. Wat ik nu wel weet, is dat en wat ik voel. Dat is soms dankbaar en blij, vaak ook verdrietig, onzeker en ongemakkelijk. 

Door alle gebeurtenissen voel ik meer dan dat ik ooit gedaan heb. Ook dat wat ik niet wil voelen. Ik ben tegenwoordig liever bij mensen die gewoon zeggen dat ze het ook niet zo goed weten. Die meer openstaan voor wat de ander nodig heeft dan dat ze uitgaan van wat ze zelf weten. Ik denk dat dat winst is. Ik weet het eigenlijk wel zeker.