18 januari 2024

Wat een week.... 

De oudste kwam begin januari thuis van een feestje. Hij had een soort stoeigevecht met iemand om een wijnglas. Nou dat ging niet goed... Gevolg : aan zijn linker wijsvinger :  3 hechtingen. Aan zijn rechter pink was nog de vraag. De arts die op dat moment bij de HAP werkte zei dat het de vraag was of zijn pees was doorgescheurd. We moesten dan naar onze eigen huisarts gaan die maandag (Jelle was bij zijn vriendin en was met zijn schoonmoeder naar de HAP geweest). 

Dus de maandag naar de huisarts. En ja, hij zou met de plastische chirurgie contact opnemen. Jelle werd al snel teruggebeld en we konden daar dinsdag terecht. Het was of verklevingen of toch doorgescheurd, we zouden daar achterkomen door een operatie. 

En ja, afgelopen maandag is hij geopereerd. Een flinke afgescheurde pees. Dus nu in de gips en straks gaan we naar de ergo therapie en morgen naar de fysio. Gelukkig mocht gister de hechtingen uit bij zijn andere vingen, maar pfff het is wat. Ik heb nog mijn man thuis, nog niet voldoende hersteld aan zijn elleboog om weer volledig te mogen werken. Dus twee klunzen. En daardoor vergeet ik mezelf soms ook dat ook ik met klachten loop. 

Ik heb al weken last van mijn been. Dit keer is het niet de been met zenuwbeschadiging waar ik eerder weleens over vertelde. Dat gaat  gelukkig steeds wat beter en heb er minder last van !

Maar het is rechts. Het begon met slapen. Wanneer ga slapen deed die been pijn, ook soms mijn onderrug. Ik dacht : vast een slechte matras. We hadden de matras immers al een tijdje en je merkte dat het niet goed meer was. Dus we bestelden een nieuwe. Maar ook dat hielp niks. Ook niet bij mijn dochter in bed of op de bank. Voetjes / beentjes omhoog ook geprobeerd (misschien Restleg legs) maar nee. Niks helpt. Ik werd het steeds meer zat, want elk nacht werd ik wakker daarvan. Zeurende pijn, geen draai vinden. Als ik dan weer ga staan en lopen was hij weg. 

Dus ik maar mailen met de radioloog : kan het door de bestralingen komen ? Nee, dat kan snel. Maar dan moest ik maar naar huisarts gaan om dat te bespreken. Ik dacht : serieus, nu moet ik naar de huisarts, terwijl ik daarvoor geen klachten had ?! Dus ja oke dan, afspraak gemaakt voor afgelopen dinsdag. Maar maandags ging ik nog even gauw naar de fysio. Dit heeft gezegd geen beknellingen te vinden of hernia of wat dan ook. Dat kon ik dan meenemen naar de huisarts en ook die kon niks vinden. Nu moet ik dus a.s. vrijdag voor een versnelde controle maar naar het ziekenhuis. Daar gaan we dus weer .... 

Maar nu is het zo dat zelfs met lopen je hem ook gaat voelen. Het zit af en toe in de rug, maar vaak in de bovenbeen / onderbeen. Het zeurt, irriteert. Voelt was zwaar aan, maar kan dat ook misschien van de fibromylagie komen ? We weten het niet. Ik heb regelmatig last van mijn nek en daar beknellingen in zitten wat losgemasseerd wordt, maar dit nooit en zeker niet WEKEN lang elk nacht / dag zo achter elkaar. 

Ik ben er dus even klaar mee. Ook na de operatie kreeg ik last met plassen. Dus moest ik mezelf  katheriseren. Daarna ging het gelukkig al een stuk beter. Helemaal goed uitplassen bleef een ding, maar het was prima. Echter is dat dus weer minder, ik heb er meer moeite mee. Het doet geen pijn, maar je moet meer druk geven. Ook dat heb ik aangekaart, net als dat ik vaker misselijk ben.

Dus het gaat gewoon kut. Ik heb ook mezelf aangemeld bij Helen Dowling Instituut. Die zit in Nijmegen enis een soort psychologische hulp voor mensen met kanker en na kanker. Ik denk dat ik er best wat aan kan hebben. Maar de wachtlijst is ongeveer 19 weken ! Joh pffff....

Dus zo gaat het met mij, gewoon niet lekker. En daar heb ik HEEL veel moeite mee om te zeggen. Want ik ben doorgaan gewend. Even klagen : prima, maar dan ga je door, door en door.... 

Ik heb soms geen idee hoe ik me moet gedragen. Ja ik heb kanker gehad en ben behandeld, dus ik moet weer doorgaan alsof er niks gebeurd is ? Zo voelt het soms. Maar ik vergeet soms juist dat ik kanker heb gehad, de artsen niet meer vertrouw en mijn lichaam niet meer mijn lichaam is. Maar het is zo lastig om dit een plek te geven en denk dat het jaren gaat duren. Maar waarom is het zo lastig om er aan toe te geven en je maar doorgaat, niet aan jezelf denkt ?

Liefs,

Femke