aan het aftellen....

Allerliefste volgers, 

Sorry mensen als ik niet echt reageer op jullie blog. Er wordt zeker aan jullie gedacht. Maar de afgelopen tijd gewoon best wat meegemaakt dat ik er iets minder mee bezig was. 

Ik zie dat de laatste blog al even geleden is weer....

Vorige week met de tweede pinkster zat ik de hele middag in het ziekenhuis, bij de SEH. Wees gerust, niet voor mezelf. Mijn man heeft al een aantal weken last van duizeligheid en hij kreeg zo een ontzettend pijn aan zijn nek / hoofd. Het was gewoon zo heftig dat we dus naar de huisartsenpost gingen die verwees hem door naar de eerste hulp. Voor de zekerheid wilden ze hem toch even opnemen want uit de scan bleek dat ze iets zagen maar geen link konden leggen omdat hij ook een implantaat heeft in zijn hoofd (ook een CI, hij is net als ik doof) en om daarvoor de radioloog te laten komen was ook niet echt spoed. Dus hupsakee opgenomen. Wat een dag !

De volgende dag mocht hij gelukkig naar huis. Hij heeft een ontsteking aan zijn evenwichtsorgaan ipv BPPD wat ze eerder dachten en de nek / hoofd pijn is vanuit 'bandenpijn'. Dat kan blijkbaar ook heel pijnlijk zijn. Heeft er medicatie voor gekregen. De duizeligheid, daar kunnen ze niks mee. Het is gewoon dat het vanzelf over moet gaan, maar het kan alleen wel een aantal weken duren (2/3 maanden of langer).

Je begrijpt dan ook wel dat het allemaal voor mij toch even teveel werd. Ik heb mijn eigen ding, de bestralingen. Dit kan ik er niet bij hebben, zo gezegd. Maar zoals de meeste mensen mij kennen, ik kan VEEL, dus dit kan ik ook overleven. Hij kan er niks aan doen. 

Toch speelde de vakantie die binnenkort zou gaan komen enorm mee. We zouden naar de mooie Kroatie gaan voor 2 weken met de caravan. Maar ik kan geen caravan rijden. Dat moet mijn man doen. En ja dat gaat niet lukken als die nog steeds duizelig is. We konden wel gaan afwachten hoe het de komende weken gaat, maar ik werd er zo onrustig van merk ik. Het bied geen zekerheid. En na deze weken met allemaal onzekerheid, alles eromheen, wilde ik echt heel graag hoe dan ook op vakantie. Na goed overleg besloten Kroatie te laten vallen, dat kan volgend jaar wel weer, heb ik gister een vakantie naar Turkije geboekt! Heerlijk een week niks moeten en hoeven, alleen genieten ! Dit is mijn eerste keer en de jongste en middenste kind gaat mee. De oudste wilde echt niet. 

En dan hoeft mijn man ook niet te rijden / vliegen wat dus gezien nu allemaal beter is. Laten we hopen dan als we weggaan hij immers weer van zijn duizeligheid voorbij is. Maar nu heb ik wel iets om naar uit te kijken. 

Vorige week heeft mijn dochter Bella nog de avond vierdaagse gelopen. Ze heeft het enorm leuk gehad. Maar ook dat was een drukke week. 

Nu nog maar 7x een bestraling ondergaan. Ik kijk er enorm naar uit dat het klaar is. Maar ik vind het ook best weer 'raar'. De eerste weken ga je er naar toe leven, je gaat er heen, omdat het moet. Nu ben ik zo klaar. Wat ga ik met mijn dag doen ? Geen verplichtingen dat iets MOET....

Waar ik ook best moeite mee hebt, vaak is een bestraling ook iets waarbij je kan zien of de tumor slinkt. En dat is dan iets heel moois ! Maar bij mij zul je niet weten wat de effect is. Zijn die kut kankercellen ook echt dood ? Of is er nog ergens eentje waarvan je zegt : die moet nog bestraald worden ? We zullen dat nooit weten en dat maakt je best onzeker eerlijk gezegd. Maar we moeten er maar het beste van hopen.

Wat gaat het deze week warme dagen worden joh ! Ik ga denk ik lekker ergens bij een strandje genieten van de weer. Alvast beetje bruin worden voordat we op vakantie gaan ;-)

Helaas heb ik bekkenpijn. Joh dat doet pijn, fietsen lukt even niet. Elke drempel doet pijn eraan. Ik heb immers een afspraak gemaakt met de fysio, dus dat zal dan vast wel goedkomen. Ook nog wel wat meer bijwerkingen, maar ik weet dat het erbij hoort. Maar verder heb ik los van de flinke bekkenpijn soms, niet echt veel te klagen. 

Lieve volgers,

Een hele fijne dag nog !

Liefs,

Femke