Ik en de arts...

Eerlijk gezegd wist ik niet welke titel ik het beste kan gebruiken voor deze blog. Dus ik doe maar : Ik en de arts. 

Artsen hebben geleerd voor vele dingen. Ze zijn niet voor niks 'hoog' geschoold. Jaren lang probeer ik ze dus ook te vertrouwen in hun kennis en wat ze kunnen. Ik ben maar Femke, een moeder die zegt wat ze denkt en vaak ook wat ze voelt. Zo ben ik. Niet iedereen vind dat leuk, ja jammer. 

Maar dan komt het er op aan. Je zit tegenover een arts. Ze gebruiken deels Jip en Janneke taal maar ook nog deels medisch. Ik zal dat nooit echt goed kunnen begrijpen. Ik heb daar niet voor geleerd. 

Dus als hun zeggen dat dit het beste is voor mij, ga ik er vanuit dat dat ook zo is. Als ze daarin nogal falen, verlies je hun vertrouwen wat niet gek is. Alleen hoe krijg je die vertrouwen weer terug ? Mij lijkt zoiets heel lastig. 

Dus als hun zeggen dat ik een ruggenprik moet hebben omdat het beste is en blabla, klamp ik helaas dicht. Ik weet dat ik het niet wil, maar hoe kan ik NEE zeggen tegen iemand die denkt dat het juist de beste is voor jou? Dat ik het gevoel krijg dat ik me misschien aanstel, want misschien stelt het niks voor? Dat ik ze gewoon moet vertrouwen op hun kunnen en weten?

Daarna denk ik wel bij mezelf, waar was Femke nou echt ? Degene die gewoon NEE tegen ze zegt, dat ze maar met iets anders moeten komen ? Ik mis die Femke. Ik verlies daarin wat zelfvertrouwen eerlijk gezegd en dat is best lastig. Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen die duidelijk aangeven dat het mijn lichaam is en ik mag zeggen wat ik wil. Dat ze daar (de artsen) ook naar horen te luisteren, zeker als er alternatieven zijn. Maar ik wou dat ik gewoon wat sterker was om dit zelf te doen, zonder hulp van anderen. 

Liefs,

Femke