zaterdag 1 juli 2023
Ik weet geen onderwerp meer te bedenken dus doe ik het maar met 1 juli, want dat is het vandaag ook.
Geen zon hier te zien, het is best 'bewolkt' en het waait best wat. Wat een rare weer als je bedenkt hoe het vorige week ging en hoe het waarschijnlijk volgende week gaat. Het blijft een apart iets in ons kikkerlandje.
Gisteren bijna de hele middag en avond boven gelegen. Ik zat er zooo doorheen. Ontzettend moe en nergens zin in. Bella ging uit logeren dus die had het al heel erg gezellig daar en ik hoefde me even nergens druk om te maken. Dat is dan ook weer best even fijn. Maar het blijft verdomd zo confronterend.
Waarom moet ik NU uitgerekend pas echt moe worden ? Twee weken later na de laatste bestraling ? Ik heb laatste dagen ook wat meer last van pijn aan buik. Soort van branderig gevoel wat ik in begin ook had. Dus eigenlijk komt ineens alles beetje bij elkaar. Mensen vragen niet echt meer hoe het gaat en dat is oke, maar ze moesten eens weten dat het nu even wat kut gaat.
Ik probeer vooral de gezelligheid op te zoeken bij vrienden. Gewoon bij ze zijn, kopje koffie met ze drinken, met ze lunchen, dat zijn de kleine dingen die enorm veel met je kunnen doen. Gewoon het samenzijn. Maar soms voel ik me een beetje 'teveel'. Ze hebben ook nog een eigen leven. Zitten ze wel op mij te wachten ? Dat ik graag 'iets te vaak' wil komen ? Ik wil ze ook niet lastigvallen ermee. Best lastig dit. Juist dat afleiding is voor mij fijn en ook van huis te zijn, maar ik vergeet soms dat ze ook een eigen leven hebben en het ook druk kunnen hebben.
Nou aankomende week gaan we er iets van maken. Woensdag even met dochterlief mijn nageltjes laten doen. Ze vind het erg leuk mee te kijken. Maar voordat ik er heen ga, eerst even op school hapjes proeven. Ze koos voor Italie, dus moet pizza gemaakt worden. Zo leuk dit allemaal. Donderdag controle ziekenhuis, merk dat ik langzaam wel wat zenuwachtig wordt, zeker door de klachten en ook mijn man zegt dat hij dit best heftig vind hoe moe ik ben (ik kan voor de buitenwereld de masker nog opzetten dat ze het niet echt zien, maar thuis gaat lastig), dus heb hem gezegd dat hij dat mag aankaarten. Vrijdag wordt dochtertje alweer 9 jaar. Gaan we samen ons verjaardag vieren. Zaterdags heeft ze met haar beste vriend een kinderfeestje samen, dus gaan we een dag leuke dingen doen. Ik heb er ondanks de drukte die komen gaat, best veel zin in.
Ik zal volgende week nog even berichten, want eerlijk, deze blog is fijn. Gewoon je gevoel en alles even afschrijven.
Fijne weekend, lieve volgers.
Liefs
Femke
5 reacties
Dat heb je goed gedaan lieve Femke: alles lekker van je afschrijven.
Wat het opzoeken van jouw vrienden betreft: als dit jou goed doet, ga dan niet denken dat je misschien teveel bent, ze ook een eigen leven hebben enzovoort. Vrienden zijn vrienden en mans genoeg om te zeggen dat het een keer niet uitkomt als je langs wil komen. En ga dan alsjeblieft niet denken dat ze nooit meer willen dat je komt of dat je teveel bent. Echte vrienden zijn er gewoon voor je. Schenken koffie of thee, luisteren naar wat je kwijt wil en vertellen hun belevenissen en zorgen want die wil jij ook nog steeds horen lijkt mij.
Niet raar dat je zo vermoeid bent na alle behandelingen. Het lichaam heeft gewoon herstelrust nodig.
Sterkte met de vermoeidheid en ik hoop op goed nieuws voor je donderdag in het ziekenhuis. Een heel fijn verjaardagsfeest voor je dochter en jou.
Liefs, Monique
Je maakt me aan het huilen 😊. Gewoon hoe je de dingen schrijft over vrienden ook. Dat is gewoon zo waar maar soms moet iemand dat even zeggen. Je verwoord het zo goed dat het wel wat mee me doet….
dikke kus!
Bestraling merk je niks van. Nou, ammehoela! Niet op het moment zelf, maar die kankercellen gaan de pijp uit ten gevolge van en dat moet echt worden opgeruimd. Kanker en de behandelingen is topsport, dat vergeten gezonde mensen (en wij ook) weleens.
Dus terwijl je bank hangt, ben je hard aan het werk.
Helemaal waar, maar zo zijn we dat niet gewend.
Je hebt iets en hersteld. Nu heb je iets, ben je klaar met de behandelingen en dan is de ellende er pas. Zo omgekeerd. Ook heftig soms…
Lieve Femke.
Fijn dat het bloggen jou ook goed doet. We hebben allemaal onze struggles en we proberen elkaar zoveel mogelijk te steunen. Hier kun je alles van je afschrijven en weten we vaak wat je precies bedoelt en zijn het voor velen bekende verhalen, maar toch leren we ook van elkaar om er soms net wat anders naar te kijken of mee omgaan. Vermoeidheid is ook vermoeiend. Klinkt raar, maar is wel zo. Ga zeker nooit denken dat je teveel bent bij vrienden. Zoals onze lieve monique schrijft echte vrienden zouden het zeggen als het even niet uitkomt en ze luisteren naar je en proberen je te helpen waar ze kunnen. Dat zijn pas vrienden. De zgn vrienden die je uit de weg gaan zijn geen vrienden. Daar geen energie meer in stoppen. En zoals ons Zweefje schrijft die bestralingen zorgen ervoor dat je lichaam hard aan het werk gaat om die KK uit je lichaam te verwijderen.
Gelukkig heb je weer leuke dingen in het vooruitzicht. Doe je en doet je vast goed en het geeft vaak energie hoe vermoeiend het vaak ook is. Afwegen en de balans zoeken is ozo moeilijk.
Ik heb geen bestralingen gehad, maar logisch dat het veel met je lichaam doet. Er maar aan toegeven als het moet he. Je er tegen verzetten zal waarschijnlijk averechts werken. Fijn dat je bij je man wel je ware gevoelens kan laten zien. De buitenwereld denkt heel vaak dat als de behandelingen klaar zijn. Je "genezen en hersteld " bent. Was het maar zo simpel he.
Ik wens je alle sterkte, succes maar zeker ook veel plezier met alles dappere Femke.
Voor onze partners is het leven en jullie leven ook enorm veranderd helaas he. Er samen toch het beste van zien te maken. Zo houden wij ons op de been.
Knuffels Carla en hopelijk lezen we snel een positieve blog van je!🦋💋