De eerste kuur is een feit

Na een ietwat bewogen nacht sta ik om 7.00 uur op.  Ben een paar keer wakker geweest vannacht maar wel steeds weer lekker in slaap gevallen. Ik voel lichte spanning maar minder dan gisteren. Ik neem mijn ontbijtje en als toetje de pillen tegen misselijkheid. Daarna een lekker rondje met de hond gelopen. Als ik terugkom is het nog steeds stil in huis. Man- en dochterlief liggen nog heerlijk te slapen. Het is inmiddels 9.00 uur. Ik maak het huis schoon, stofzuigertje erdoorheen, wc-tje boenen.... 09.30.... Nog steeds stil in huis. Ik wil om 10.00 naar het ZH toe..... ze zijn het toch niet vergeten? Wel heerlijk dat ze nog zo lekker zorgeloos kunnen slapen, en ik vind de stilte voor de storm eigenlijk ook wel lekker. Dan hoor ik gestommel. Gelukkig, ze is me niet vergeten... Dochterlief brengt mij zo naar het ZH. Manlief komt mij straks halen. Ik loop nog wel even naar boven om hem te vertellen dat ik ga. Een dikke kus en knuffel. Tot zo moppie.... 

We zijn lekker op tijd in het ZH. Ik zeg nog tegen mijn dochter, dan zijn we ook weer lekker snel thuis. Ik check mij in bij de balie en de superlieve receptioniste heet mij Welkom. Eerste keer? vraagt ze. Yep, zeg ik, zin in joh!.... Ze moet lachen. Wij doen er alles aan om het zo aangenaam mogelijk voor je te maken. Het is eigenlijk zelfs vaak erg gezellig. We komen langs met koffie thee en je krijgt ook wat te eten.... Lekker! zeg ik, doen jullie er ook een wijntje bij? Het ijs is gebroken...  Ze begeleidt me naar mijn eigen Relax-stoel en ik wordt voorgesteld aan de verpleegkundige die bij mij het infuus zal aanleggen. Mijn dochter, Sidney, mag er nog even bij blijven. Al snel komt er een dame met een trolly langs... Ah! Roomservice! Ik krijg een heerlijk bakkie troost. Samantha, mijn verpleegkundige, komt een warmte pack op mijn onderarm leggen. Dan kan ze straks makkelijker de aders vinden. Ondertussen komt de dame met de trolley weer. Dit keer krijgt een bakje vers fruit. Na een kwartiertje legt Samantha vast het infuus aan maar nu nog alleen met vocht. Het wachten is op het sterkere goedje. Deze zou om 11 uur door de apotheek naar de afdeling gebracht worden maar dit wordt uiteindelijk 11.15 uur. Het eerste goedje is rood, en zoals vele rooien en valen, kan het niet zo goed tegen de zon dus het wordt geleverd in een bruine zak. Samantha sluit hem aan en ik zie die rode duivel langzaam door het infuus glijden richting mijn ader. Heel even voel ik een paniekaanval aankomen maar Sidney stelt me gerust en ik lach alweer. Ik heb een noodknop. Deze moet ik indrukken wanneer ik mij plots anders ga voelen. Maar gelukkig voel ik mij prima en na 10 minuutjes is het zakje alweer leeg. Nu krijg ik weer gewoon vocht om de slangetjes leeg te spoelen in mijn aders. Er mag geen druppel rood gif verloren gaan. Hierna krijg ik de tweede kuur. Deze duurt een kwartiertje. 

Ondertussen... je raadt het al.... komt de dame met de trolley weer langs. Kaassoufflé? vraagt ze. Nou lekker! Ik krijg ook nog een kopje soep en wat drinken. Het is hier fantastisch!! ;-)

Ik heb weer de rode alarmknop in de buurt want het kan zijn dat ik prikkels in mijn neus krijg en een dof gevoel in mijn voorhoofd. Maar gelukkig voel ik helemaal niets. Steef is inmiddels gearriveerd en ik wordt losgekoppeld. Ik ben al gewaarschuwd dat ik vandaag wat rode urine zal hebben vanwege die eerste kuur. Als ik nog even naar het toilet ga voordat we naar huis gaan is het inderdaad lichtroze van kleur. 2 x spoelen met de deksel dicht en goed je handen wassen. We mogen naar huis. Ik drink veel want dat moet, en logisch gevolg is dus ook veel plassen. Na twee keer thuis plassen heeft het eigenlijk al geen kleurtje meer. Dat gaat lekker snel. 

Inmiddels is het 17.00 uur. Ik voel mij nog steeds wonderbaarlijk goed. Klein beetje hoofdpijn, dat wel. Ik denk dat vannacht of morgen de man met de hamer komt. Maar misschien ook wel niet.... wie weet.