De laatste!
Afgelopen maandag was het zover. Mijn allerlaatste chemokuur. Wat heb ik hier naar uitgekeken. En het was een dag die we niet snel vergeten.
De dag begon met een verontrustend telefoontje van mijn moeder. Mijn vader is vannacht opgenomen in het ZH. Een aantal jaar geleden heeft mijn vader blaaskanker gehad en vorige week had hij zijn halfjaarlijkse controle. Gelukkig was hij nog steeds schoon van kanker maar door het onderzoek heeft hij waarschijnlijk een infectie opgelopen want hij krijgt in het weekend hoge koorts. Zelfs zo hoog dat hij dus opgenomen wordt in het ZH. Hetzelfde ZH als waar ik mijn chemo krijg dus we vertrekken een half uurtje eerder van huis om hem nog even op te zoeken. Hij heeft nog steeds koorts, zijn urine is op kweek gezet en de uitslag laat een aantal dagen op zich wachten. Maar gelukkig is hij in goede handen. Dus met een gerust hart gaan wij richting de dagbehandeling voor mijn kuur. Hier wordt ik zoals altijd zeer vriendelijk ontvangen door de receptioniste, maar vandaag is ze nog vrolijker. Want het is mijn laatste en ze is bijna nog blijer dan ik ben. Ik heb 2 taartjes voor de lieverds van de afdeling meegenomen om ze te bedanken voor de goede zorgen en dat wordt zeer gewaardeerd. Ik mag naar mijn stoel en we maken ons klaar voor de kuur. Wanneer het je laatste is wordt je infuus versierd met een slinger en mijn lotgenoten feliciteren mij. Wat fijn dat het je laatste is…. Mijn buurvrouw moet er nog 10. Tegenover mij zit een hele jonge vrouw zonder pruik of mutsje en ik complimenteer haar. Als je zo knap bent zou ik ook geen mutsje dragen. Wat staat die kale kop jou goed zeg. En met z’n drietjes kletsen we over onze ziekte en delen onze ervaringen. Ondertussen app ik mijn dochter, mijn zus, mijn man en mijn moeder hoe laat ik klaar ben want ze willen allemaal dolgraag bij het moment zijn dat ik de bel mag rinkelen. De bel voor de laatste…. Ik app dat ik 12.05 klaar ben. Steef, is om 11.45 uur terug met vieze zwarte handen…. “ik had een lekke band”….. zucht, is het zo een dag…..
De laatste kuur zit erin. Nog even spoelen en dan mag ik gaan. Het infuus geeft nog een aantal keer storing (ja, het is zo een dag) dus we lopen 10 minuutjes uit, maar dan is het eindelijk zover. Er is een heel afscheid comité voor mij gekomen. Want ook mijn zwager en mijn neefje zijn er… Wat voel je je rijk als er zoveel mensen speciaal voor jou naar het ziekenhuis komen om dit moment met jou te delen. Ik waarschuw de afdeling hun oren dicht te houden en dan rinkel ik die bel alsof mijn leven er vanaf hangt (leuke woordspelling 😊). En dan breek ik. De tranen lopen over mijn wangen. Van blijdschap maar ook omdat ik besef wat een zware tijd het eigenlijk geweest is en ik wens vurig dat ik dit nooit, maar dan ook nooit meer mee hoef te maken….. Met z’n allen gaan we naar het huis van mijn zus en vieren het met een taartje. Helaas zonder koffie want het nespresso apparaat besluit er spontaal mee op te houden. Ja het is echt zo een dag.
Ik vergeet even dat ik wel net nog een chemokuur heb gehad dus ik begin in te storten dus we gaan lekker naar huis. Eenmaal thuis moet ik gelijk plat en deze kuur nog even uitkateren. Tot en met gisteren ben ik ziek geweest. Maar vandaag voel ik me eindelijk beter. En ik weet dat ik mij elke dag beter ga voelen. En ik ben trots. I did it! Ik heb dit varkentje maar mooi eventjes gewassen!
PS. Met mijn vader gaat het steeds beter. De medicijnen slaan goed aan en vandaag is hij dan ook ontslagen uit het ziekenhuis en mag thuis verder aansterken. Hij is vast snel weer de oude.
20 reacties
Fantastisch dat het erop zit! Een goed herstel verder toegewenst!
Wat geweldig voor je. Wat mooi dat het ziekenhuis zoveel aandacht besteedt aan deze mijlpaal en je dierbaren waren gekomen. Nu herstellen van alles wat lichaam en geest te verduren heeft gehad. Succes daarbij.
Liefs, Monique
Ik lees dit ook met tranen,
Verdorie, wat ben jij een kanjer zeg, ik voel met je mee, en ben heel blij dat je het achter de rug hebt, want ik weet uit ervaring met mijn vrouw, hoe heftig het kan zijn.
Rust maar lekker uit, en geniet, ik ben trots op je, en ken je niet eens, want dit is niet niks.
🫂Peter
Het was wel even raar; pap aan de ene kant van het ziekenhuis met hoge koorts en jij aan de andere kant met een soort van verlichting. Eindelijk die laatste... Dus toch vooral vreugde omdat je eindelijk die bel mocht luiden en eindelijk even het vooruitzicht hebt van een periode van "niets"; aansterken, het pad wat je de afgelopen 5 maanden hebt moeten ondergaan een plaatsje geven, en vooral het verdere beloop van de behandeling even voor je uit schuiven.
Het is heel confronterend om te zien hoe de chemo je sloopt, maar ook heel inspirerend om te zien hoe jij dit hebt gedragen. Je ziet er niet meer uit als mijn zus van 6 maanden geleden en dat was s0ms schrikken. Maar jij volhard en gaat alles wat je hebt meegemaakt de komende weken een plekje geven. Ik hoop dat ik jou daar bij mag helpen.
Ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat jij een enorme held bent!
Love you so so much
Ja dat moet ze wel zijn,
Ik kan dit niet lezen zonder tranen, jullie hebben het met zijn allen meegemaakt.
En jouw zus, dochter, geliefde, allemaal samen, hebben ze je gedragen.
Ik kan de liefde voor haar gewoon voelen, en dat raakt me.
Jou reacties zijn zo lief. Mijn zus en ik vragen ons allebei af wat jou verhaal is als "onbekende" pxist.
pxist is gewoon Peter,
Vorig jaar februari, is mijn vrouw Margreet overleden aan kanker.
Maar we hebben bijna 4 jaar extra gehad.
Als ik jullie verhaal lees, raakt het mij, omdat het mijne heel anders was.
Waar jullie het samen doen, werd ik keihard weggeduwd, een reactie die vaker voorkomt, en pas na een van mijn blogs "kanker de andere kant" kwam ik erachter waarom dat was, doordat Margreet over het wegduwen, met een goede bekende gesproken, had, en hoe erg ze het had gevonden, en hoe graag ze een knuffel had gehad, maar het niet kon.
Ik wilde iets moois voor haar zijn, maar mocht het niet.
Hoe jullie dit allemaal samen doen, er door dik en dun zijn, hoe jij over je zus schrijft, dat raakt mij gewoon, zo hoort het te zijn.
Ik voel die onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, en meen oprecht, dat ik trots op jullie ben, ik heb er geen andere woorden voor, hoe moet ik anders zeggen wat ik voel.
En ik schrijf vanuit mijn hart, niet, met een bedoeling.
Wat er ook gebeurt, jullie hebben alles gegeven.
Dat heb ik ook gedaan, maar samen, was er niet bij, afscheid was er ook niet bij, dat heb ik op mijn eigen manier gedaan, in Edinburgh, en 2 weken terug, op Kreta.
Ik vindt het gewoon zo mooi, hoe jullie over elkaar schrijven, daar mag je echt trots op zijn.
Sorry als ik heel persoonlijk ben.
Peter
Geen sorry zeggen hoor Peter. Jouw woorden raken ons net zo in ons hart als onze woorden jou raken. En daarvoor zijn we hier toch. Om verhalen met elkaar te delen. Ik vind het mooi dat je hier emotioneel van wordt. Ik wordt dit vaak ook van alle mooie reacties die ik krijg. Ik hoop dat je hier wat troost uithaalt want nu ik je verhaal ken weet ik dat je een hele moeilijke tijd heb gehad. Lieve Peter, fijn dat je meeleest en blijf vooral je mooie reacties geven. Goed voor jou, om van je af te schrijven, en goed voor mij, omdat ze me sterk maken. Win Win!
Dank je wel,
Het bloggen, heeft mij heel veel gebracht, en het helpt, om het van me af te schrijven.
En als ik door een blog als, kanker, de andere kant, een reactie krijg van de kennis van Margreet, die me vertelt, dat Margreet het wist, en het ook heel erg vond, maar niet anders kon, tja, dan valt er een last van me af, en zoek ik de fout, niet meer bij mezelf.
Als ik jouw verhaal dan lees, dan komt ben ik gewoon blij voor je, dat het bij jou/jullie zo is gegaan.
En de tranen zijn dan, omdat ik weet hoe anders het kan zijn, ik heb het er nog steeds moeilijk mee, maar leer er mee leven, en probeer de andere kant te zien, de goede dingen vast te houden.
Ik wens je heel veel geluk, en dat je er nog maar lang mag zijn, en van je leven mag genieten.
Wees trots op jezelf, je bent het waard
Peter
Blij voor je Es! Even rust! Je kan super trots zijn! 🩷🩷🩷
Lieve Muis,gelukkig de laatste chemo is een feit.Wat hebben wij daar met z’n allen naar toegeleefd en natuurlijk kwam daar bij jou de ontlading na het luiden van de bel. Wat heb je het moeilijk gehad, ziek, doodmoe, en er uitzien of je een totaal ander persoon was. Ik ben zo trots op jou, hoe jij deze maanden hebt doorstaan. Nu zorgen dat je weer hersteld, en dat gaat sneller dan je denkt.Ik heb de eerste donshaartjes al op jouw kale koppie gevoeld. ❤️
Ik kon helaas niet bij de bel zijn maar heb alles meegekregen via Ma, Ben ontzettend trots op je en hoop weer gauw de (oude) Es terug te zien.hopelijk zijn we van het snikken en slikken definitief af, ben trots op je!!!!!!!
Het gaat zo goed met Zus-lief dat ze ' vergeet' (of niet genoeg animo heeft 0m) updates te posten. Dus doe ik dat voor haar omdat er volgers zijn die niet tot S-E's vrienden- of familiekring horen en wellicht toch willlen weten hoe het nu gaat.
Nou... best wel goed. Afgelopen dinsdag kwam het verlossende woord: Schoon!
Na de vele chemo's en 'afsluitende' operatie gaat S-E beginnen aan het laatste traject; de bestralingen. Daar was dan toch wel een een klein dompertje want er was in eerste instantie gemeld dat die korter zouden duren dan nu gepland, maar he, alles beter dan dat ze nog meer van dat helende gif moet verdragen,
Het moment dat ze namelijk die bel mocht luiden en tijdens de knuffel die we elkaar daarna gaven, blijven me nog steeds de woorden bij: "Nooit meer". Dit had ik onterecht opgevat als 'nooit meer chemo'.
Maar hoe zwaar ik mijn zus heb onderschat blijkt wel weer toen ik haar daarmee confronteerde. "Zolang er een kans is op genezing blijft ik er voor gaan, ook die helse chemo".
Ik ben zo trots en hou zo veel van jou!
Wees ook trots op jezelf, dit hebben JULLIE samen gedaan.
En geef ze een hele dikke knuffel van me.
Ook jullie hebben een plekje in mijn hart gekregen.
Liefs Peter
Wat lief dat jij even de honneurs voor Esther hebt waargenomen.Gelukkig weten we nu ook dat het aantal bestralingen die zij nog krijgt minder zijn dan verwacht,en kunnen wij toeleven naar een goed herstel voor onze lieve muis❤️
Wat fijn dit berichtje. Gefeliciteerd voor Esther. Wens haar succes met de bestralingen met hopelijk niet al te veel bijwerkingen.
Liefs, Monique
Superlief van mijn zus. Het is een topper. Maar ik ben nog niet klaar met bloggen hoor. Uplates over mijn laatste avonturen zijn in de maak dus..stay tuned. X
Hoi Esther,
De laatste woorden van jouw zus
Ik ben zo trots en hou zo veel van jou!
Ik vindt het zo prachtig, deze woorden, en ik denk dat ze omgekeerd ook waar zijn.
Er spreekt zoveel liefde uit deze woorden, het ontroert me.
Wauw, wat een mooi stel, en het maakt dat ik ook liefde voel voor jullie, en ik ben trots op jullie
Liefs Peter
Wat mooi geschreven.
Wat heerlijk dat de chemo er op zit. Gefeliciteerd!Liefs en beterschap van ons xx
Hoe mooi jij je nu niet voelt zonder je lange haren maar vooral hoe mooi je er voor ons uitzag gisteren tijdens de verjaardag! Zo stoer dat je je korte (maar voor jou zo welkome) eerste haren met ons wilde delen.
Iedereen die ik sprak was het erover eens; die korte look staat je goed en hoewel het totaal niet jou ding is, take the credits! Voor je het weet zijn die lange lokken weer waar ze horen te zijn want ik weet dat dat is wat je wil.
Dus des te meer respect dat je je toch hebt overgegeven aan het los laten van... Jou ideaal is weer lange lokken, en dat gaat ook zeker weer komen maar weet dat het niet gelogen is dat die korte eerste haren je niet mistaan. We zien dat de chemo je lichaam niet meer molesteert en je je shine weer weet te pakken.
En shinen doe jij sowieso, al ruim 7 maanden!