Een WOLKJE melk

Nou het was me het dagje wel weer vandaag. Vandaag zou de Port a Cath geplaatst worden. Het zou een kleine, korte (met vooral de nadruk op korte) ingreep worden.

Om 08.15 uur moet ik mij melden in het ZH. Ik mag vanaf twaalf uur s ‘nachts niets meer eten en vanaf 06.15 voor het laatst iets drinken. Dit mag ook koffie of thee zijn. Uiteraard ben ik weer vroeg wakker. Om 06.00 neem ik nog een lekker bakkie want hierna mag dit niet meer.  Pa en Ma brengen mij straks naar het ZH. Ik heb om 07.15 uur met ze afgesproken maar ze zijn, net als ik, erg van de klok dus ik zorg dat ik om 07.00 al paraat sta. En ja hoor. 07.05 gaat de bel. We brengen Jay nog even naar de opvang en rijden daarna door naar Spaarne Zuid.

Om 8.00 meld ik mij en we mogen nog even wachten in de wachtkamer. Mijn vader snakt naar een bakkie koffie maar die kun je hier niet krijgen. Als ik om stipt 08.15 naar mijn bed gebracht wordt neem ik dan ook snel afscheid van ze want ik moet mij toch al omkleden en zal daarna snel naar de OK gereden worden. 

De verpleegkundige komt alles nog even met mij doornemen. Mijn naam, geboortedatum, welke ingreep, allergieën…. Wanneer heb je voor het laatst gegeten en gedronken. Geen melkproducten meer op vanmorgen toch? Euh ja, een wolkje melk in mijn koffie…. Dat mocht toch? Nee, dat mocht dus niet….. Nou, dat heeft niemand mij verteld hoor, anders had ik dat natuurlijk nooit gedaan. Ze moet gaan overleggen met de anesthesist. Om een WOLKJE melk, vraag ik verontwaardigd? Ja zegt ze. Voor je eigen veiligheid. Als jij je tijdens de ingreep verslikt en de vloeistof komt in je longen dan is melk een hele vervelende om in je longen te krijgen… Okay, ik begrijp het, maar als het zo belangrijk is waarom heeft niemand mij dit dan verteld? Dat weet ze ook niet maar ik kan een klacht indienen (((: Na overleg te hebben gehad met de anesthesist komt ze terug met slecht nieuws. De ingreep mag nog niet doorgaan. Ik moet wachten tot 12.00 uur….. Dat valt even vies tegen. Ik moet altijd eten ‘s morgens en heb ook honger als een paard, maar erger nog is dat ik vanaf  6 uur niets meer gedronken heb en ook niet meer mag tot na de ingreep. Ik ben verkouden, heb een zere keel en een onwijs droge mond (bijwerking van de chemo) dus je kan je voorstellen hoe ik me voel. Maar goed, accepteren is het enige en beste wat ik kan doen. Mijn lieve paps stuurt me ondertussen leuke filmpjes ter vermaak op en dat helpt enorm. Daarna nog wat ge-binge-watched en op zich is het nog best snel 12 uur. Ik ruim alles netjes op in mijn kluisje en ga klaar zitten. Er is overigens de hele morgen niemand bij me langs geweest om te vragen hoe het gaat of om mij op de hoogte te houden over de stand van zaken. Het wordt 12.15 uur maar nog steeds niemand die mij op komt halen. Ik kan ondertussen  niet meer praten, zo droog is mijn keel, ben kotsmisselijk van de honger en kan alleen nog maar huilen. Je maakt al zoveel mee, en krijgt al zoveel voor je kiezen, en dan laten ze je zo aan je lot over voor een WOLKJE melk! Ik app mijn dochter dat ze klaar moet staan om mij op te halen want ik geef ze tot 12.30 maar dat stap ik op. Ik ben op. Dan komt er een verpleegster voorbij mijn kamer lopen die mijn kant op kijkt en ik vraag….. is er al iets bekend???? Ik zit hier al even???? Nee, niets bekend. Kan nog wel even duren? Kan nog wel even duren???? Eerst laten ze me 4 uur langer wachten om een WOLKJE melk en nu moet ik nog langer wachten? Ze belooft even voor me te gaan bellen. Na een kwartier komt ze terug met weer slecht nieuws. Sorry zegt ze. Je bent pas om 14.15 uur aan beurt. Dan knap ik. Het voelt alsof ze me straffen voor het nemen van een WOLKJE melk, wat niet mag he, maar ik heb dit nooit van iemand gehoord. Sterker nog. In de mijn Spaarne app staat letterlijk dat de folder over de opname niet beschikbaar was???!!! Ik besluit de ingreep te verzetten. De verpleegster begrijpt me. En dan kan ik eindelijk drinken. Neem drie flinke teugen water en kleed me weer om in mijn eigen kleding. Dan komt ze ineens weer binnen en zegt… je hebt net alleen water gedronken toch? Ja zeg ik 3 slokken… wacht even zegt ze… Mag ik dan toch nu naar de OK? Ze hangt op en zegt… vraag me niet hoe het kan maar je mag nu naar de OK toe. Ik app Sidney dat ze toch nog even moet wachten en kleed me snel weer uit. En ja hoor, ik wordt naar de OK gereden. De verpleegsters zijn superlief en ik beloof mijn mond nog even te houden. Bewaar maar voor na de ingreep, grapt ze. Ik wordt razendsnel aangesloten aan allerlei toeters en bellen en daarna de OK in  gereden. Iedereen is nog steeds superlief, maar daar is meneer de chirurg en hij kijkt niet blij….. Hij verteld dat ik zo een roesje krijg en ik zeg luchtig, lijkt me heerlijk, ben al vanaf 4 uur wakker. En dan wordt meneer de Chirurg ineens heel erg lelijk. Dat ik helemaal niet zo boos hoef te doen (wat ik dus helemaal niet deed, ECHT NIET) . Dat ik op de mijn Spaarne app had kunnen lezen dat ik geen melk mocht en dat ik de consequenties daarvan dus maar moest accepteren en zeker niet moest gaan lopen dreigen met weglopen!...??????? Pardon????. Ik stammel nog iets van dat ik niet boos ben en het echt niet wist… maar verder kan ik niets uitbrengen en raak totaal over mijn toeren. En niemand in de OK zegt iets. Gaat door met mij aansluiten en klaarmaken voor de ingreep. De anesthesist komt wat later binnen en weet dus niet wat meneer de Chirurg net tegen mij gezegd heeft en denkt waarschijnlijk dat ik bang ben dus probeert mij gerust te stellen. We gaan goed voor je zorgen hoor zegt de lieverd. Hierdoor wordt ik wat rustiger, adem drie keer heel diep in en uit en vindt de moed om meneer de Chirurg toch even te vertellen wat ik hiervan vind. Luister meneer de Chirurg, ik was liever ook gewoon gezond gebleven. Lig hier ook niet voor mijn lol. Ik doe er alles, maar dan ook alles aan om deze kuttijd zo goed mogelijk door te komen. Ik laat er alles voor en doe alles wat goed is voor een zo goed mogelijk herstel. Je gelooft toch zeker niet dat ik dan voor de lol een WOLKJE melk in mijn koffie ga nemen terwijl ik dit had moeten weten????? Het is helemaal niet gegaan zoals u het doet voorkomen. Ik ben al de hele morgen aan het wachten voor een ingreep van 15 minuutjes, u zegt mij om 12 uur te gaan opereren. Dan blijkt het nog 2.5 uur later te worden. Ik loop niet weg als dreigement. Ik kon gewoon niet meer. Het laatste waar ik op zit te wachten is een preek en ik vind het dan ook zeer ongepast hoe u mij bejegend. ZO, dat is eruit. Hij zegt nog dat de afdeling met hoge poten hem gebeld heeft maar ik was er bij en benadruk dat het zo echt niet gegaan is….. Nou laten we er maar over ophouden, zegt hij. Ik hoef duidelijk niet te rekenen op excuses maar het voelt goed dat ik mijn zegje heb kunnen doen. Voordat ik mijn roesje krijg worden nog 1 x alle gegevens gecheckt (ik denk al voor de 7e keer, maar protocol is protocol) en als laatste vraagt de anesthesist of ik nog iets anders kwijt wil over mijzelf….. ja, zeg ik met een piepstem van het huilen….. Eigenlijk ben ik heel erg lief. En toen smolt ook het ijskonijn, meneer de chirurg, en waren we weer vriendjes. Ik doezel heerlijk weg en wordt wakker terwijl ik naar de uitslaapkamer wordt gereden. Heb je een hond vraagt 1 van de verpleegsters. Ja, hoezo? Vraag ik verbaasd. Je vroeg tijdens de ingreep of hij wel lekker bij me lag…. Geen idee, dat ik dit gezegd heb, maar ik heb vast een mooie droom gehad.

Anyway, heel verhaal maar even heerlijk om van me af te schrijven en nu kan ik er alleen nog maar om lachen. De PAC zit erin en ik voel me top.