Voor het eerst delen...
'Ik kan het allemaal wel alleen... en kanker krijgen maakt eenzaam, dus dat komt goed uit.'
Het jaar 2016 is het kankerkeerpunt van mijn leven. Ik heb mijn energieke, volle leven vóór de kanker. En dan is er de vrouw die ontstaan is uit de kennismaking met zelf kanker krijgen.
Alle emoties die langskomen, alle confrontaties met de werkelijkheid, het verval van je lichaam door medicijnen die je lichaam eigenlijk helemaal niet wil krijgen. Maar ook je kwetsbaarheid en de keuze om het grotendeels binnen een kleine kring te houden. En iedereen te vertellen dat het allemaal wel meeviel, ik heel veel geluk had gehad.
Het komt allemaal niet uit het luchtledige vallen. Mijn rugzak zit al vol met overlevingstechnieken uit het verleden en daar baseer je nu eenmaal je aanpak op. En ik was van mening, dat vooral de weduwnaar met wie ik getrouwd ben en de kids die we samen in onze kudde hebben verzameld, niet opnieuw geconfronteerd mochten worden met hetzelfde leed. Not on my watch.
Ik ben sterk. Ik zorg voor jou. Helaas moet ik tot de conclusie komen dat ik zelf hier niet beter uit ben gekomen.
De aanleiding om voor het eerst sinds mijn diagnose 8 jaar geleden hier iets te posten is het gesprek dat ik gisteren met een lieve vriendin heb gehad. Ik heb uit dit gesprek een zwaarte en verdriet meegenomen die ik op dit moment nog geen ruimte kan geven. En de post-kanker vrouw die ik ben geworden, worstelt met de vraag of er meer mensen zijn die dit ervaren.
Rond de tijd van mijn diagnose kreeg een klasgenoot van ons kind te horen dat hij kanker had. Hij is een jaar later op 17-jarige leeftijd aan kanker overleden. Ik leef nog.
In najaar 2015 kregen we het nieuws van een vriend dat hij uitgezaaide darmkanker had. Aanleiding voor mijn eigen onderzoek en operatie. Hij is vorig jaar overleden aan uitzaaiingen in zijn hersenen.
Toen ik diep in het project chemo zat, kreeg ik het nieuws dat mijn oom aan de gevolgen van darmkanker was overleden. Uitzaaiingen in de hersenen. Ik kon het niet aan om naar zijn begrafenis te gaan.
Twee jaar geleden werd mijn vriendin getroffen door kanker en is een traject van operatie, chemo en bestraling ingegaan. Gisteren vertelde ze me dat de kanker terug was.
Ik ben sterk. Voor haar.
Maar ik worstel met mezelf.
Liefs, me
3 reacties
Lieve me,
Ik kan me jouw situatie niet voorstellen, ik ben "maar" nabestaande, toch heeft kanker ook mijn leven geraakt, en in de laatste jaren zeker verminkt.
Ik weet, het is anders, als wat jij ervaart, maar ik zie een lijst van mensen langskomen, die kanker hebben, en van wie het leven geeindigd is.
En het is zwaar als je daaraan denkt, geconfronteerd wordt, en daardoor ook aan je eigen leven met kanker herinnerd wordt, terwijl je het het liefste achter je wil laten.
En terwijl ik de woorden niet weet waar je iets aan hebt, wil ik ze toch graag geven.
Ik heb de nodige gedichten en teksten in mijn blogs geschreven, en ik wil er 2 uithalen, die je misschien een beetje houvast geven
het eerste gedicht heet Joost, naar degene voor wie ik het geschreven heb
Weer heeft iemand de strijd verloren
Mag niet langer bij ons zijn.
En wij voelen jouw verlies, gemis, de pijn
Dragen je in ons hart en handen, delen even je verdriet
Voelen ook de tranen. En de leegte, die de ander achterliet
Deppen je tranen
Voel je gedragen door iedereen, die je wil laten voelen dat we je samen, even vasthouden, even omarmen, en er voor je zijn, dat je er niet alleen voor staat
En het tweede gedicht heet Troost, en heb ik 34 jaar geleden geschreven, en deze versie, stond op de rouwkaart van mijn vrouw Margreet
Het zijn lege dagen, van stil verdriet
Maar bedenk, dat je ook in dit donker
het licht nog ziet.
Het licht van haar leven , wat steeds op jou heeft geschenen.
Haar toewijding en liefde, zijn niet zomaar verdwenen.
Dat stuk van jou, dat haar naam draagt.
Is het licht in het donker, dat nooit meer vervaagt.
Ik wens je, dat je ondanks alles wat je zo bedrukt, toch ook kunt zien dat er in het leven ook heel veel mooie dingen gebeuren, ook al is het moeilijk om ze te zien, dat betekent niet dat ze er niet zijn, en soms gebeuren er dingen, die weer even de zon laten schijnen, houd je daar aan vast.
Ben je slachtoffer of ben je de overlever, die het gevecht is aangegaan, en probeer een beetje extra te leven, om het leven te vieren, waarvoor anderen geen kans gekregen hebben.
Denk aan je lieve weduwnaar, die je leven verrijkt heeft, de kinderen, jullie hebben kansen gekregen.
Mijn beste vriend is bijna 40 jaar geleden verongelukt, had veel tegenslag gehad, en ineens werd zijn leven weer mooi, en de moeite waard, en even zo plots kon hij dat leven niet meer afmaken.
Sindsdien denk ik, hij heeft de kans nooit gehad een mooi en vol leven te hebben, wie ben ik, om de kans niet te benutten, als ik hem krijg.
Voor mij de stok achter de deur.
Nu is mijn vrouw anderhalf jaar geleden aan kanker overleden, en leef ik een zo vol mogelijk leven, ook voor haar. Ik ben niet bezig, mijn vrouw kost wat kost, vast te houden, heb haar vorig jaar in Edinburgh los kunnen laten, mijn trouwring afgedaan.
In mijn oudste 7 blogs staat het verhaal, en op 8 augustus dit jaar gaat het verder, en is het leven weer prachtig.
ik kan je alleen in gedachten even vasthouden en fluisteren, komt goed meisje.
Liefs Peter
Wat een lief bericht, Peter. Je geeft aan "maar" nabestaande te zijn, maar ik weet uit ervaring dat mijn man en kinderen als nabestaanden een hoop hebben meegemaakt, dat hebben moeten verwerken en daarna het leven verder hebben mogen leven met die ervaring en het gemis.
Ik begrijp mijn eigen gevoel en angsten met betrekking tot kanker niet altijd goed. Maar het voelen is nooit mijn sterkste kant geweest. En dat is ook denk ik de uitdaging, dat is waar de winst is te behalen.
Na de eerste golf van emoties kan ik nu gelukkig zeggen dat mijn vriendin geopereerd is en dat de vooruitzichten goed zijn. De gemoederen zijn wat bedaard. Maar de angst blijft altijd op de loer liggen.
Ik ga graag jouw blog lezen en dank je voor de tijd en aandacht die je even aan mij hebt gegeven.
Graag gedaan, dat is de reden waarom ik op het forum actief ben.
Voelen kan moeilijk zijn, ik schijn hoogbegaafd te zijn, en heb er ook mee gevochten, niet te weten wat ik moet voelen, niet te wweten, hoe het te uiten.
Maar langzaamaan vind ik mijn weg, ik hoop dat jij dat ook kunt.
Leef je leven iedere dag, zolang je kan, zolang je mag.