Even rust

Vandaag helemaal niets, dus alle tijd om te denken en relativeren.
Ik merk dat ik toch wel veel lees over operaties en dergelijke. De arts die me de uitslag gaf, was in mijn ogen, wat cru om aan te geven dat mijn conditie waarschijnlijk niet voldoende is om zo'n zware operatie te overleven. 
Was hij nu cru omdat hij mij op dat moment hoop ontnam, of omdat dat hij (net als ikzelf) op dat moment even te direct was.

Nu na een paar dagen malen en nog geheel onzeker van de situatie in mijn lijf (wel of geen uitzaaiingen), vraag ik me af of het gezwel wel zo nodig verwijderd moet worden.
Zou het ook niet gewoon fijn zijn om hem of haar gewoon wat in toom te houden, zodat ik samen met mijn vrouw nog een paar leuke jaren heb?

Vroeger heb ik altijd geleerd dat wat je krijgt je ook mag houden en het als een vriendje te gaan zien die de verdere reis met je meegaat. Als ze er tussendoor zelf uitstappen is dat natuurlijk prima.
Ik geef me zeker niet gewonnen, en zal alles ondernemen om mijn nieuwe vriendje vriendelijk en klein te houden, maar direct verbannen is nu wat mij betreft niet nodig.

Misschien dat ik er vrijdag na het gesprek met de MDL-arts anders over denk, maar het geeft me nu even wat rust.