Mijn kanker

Het is nu drie uur in de nacht en kan de slaap niet vatten terwijl ik toch moe ben. Heb maar besloten wat van me af te schrijven. Ik merk dat er best wat mensen zijn die deze blog volgen, en realiseer dat vele daarvan mij niet kennen, en soms ook niet zullen begrijpen hoe met bepaalde dingen om ga. Dus hier een klein kijkje onder de schedelpan van mij.

Ik heb nu van diverse mensen gehoord dat ik moet vechten tegen de ziekte of dat ze zelf de strijd leveren. Zij die de strijd aan het leveren zijn zal ik te allen tijde steunen en aanmoedigen, maar ikzelf heb dat niet.
Ikzelf heb de kanker in mij geaccepteerd en probeer eventueel samen met de kanker iedere ochtend wakker te worden en kijken wat de dag brengt.
Voor mij is doodgaan lang zo erg niet, als niet meer leven. Dus met hulp van medici en anderen om mij heen, rek ik mijn einddatum, maar weet dat uitstellen daarvan zinloos is. Hoe de einddatum zich ook manifesteert; Kanker, hartaanval, lijn 7, niemand zal het tot die tijd weten, en hoe verder in de toekomst hoe mooier.

Ik weet wat ik nu schrijf voor mijn vrouw niet zo leuk is om te lezen, maar ze weet het wel. Als ik morgen niet meer wakker wordt, is het voor mij prima. Ik heb tot vandaag de dag een pracht leven gehad, mede dankzij haar. Niet dat ik nu sterven of niet verder wil, want dat is zeker niet het geval.
Maar ik ga bijvoorbeeld geen gevecht aan met mijn eigen lijf, ik accepteer, dat ik suiker, kale kop, slechte ogen, kanker en andere afwijkingen heb. Daar tegen strijden is in mijn ogen geestelijk zinloos geweld die mij alleen maar teleurstellingen zullen opleveren.

Ik ben meer een type van dat soort dingen accepteren en zoeken naar een methode om er mee verder te kunnen leven. Kun je van je ziekte eventueel geheel afkomen dan is dat prima, zo niet, dan is dat zo. 
Natuurlijk baal ik wel eens dat mijn insulinepomp staat te piepen of dat ik zoals nu iedere keer naar het ziekenhuis voor bestraling en dergelijke moet. Maar ik baal dan van de dingen er omheen en niet van de ziektes zelf. Daardoor is het denk ik voor mij veel makkelijker om die dingen waar ik dan van baal van me af te schudden.
Ik weet al te goed wat pijn, misselijkheid en dergelijke is. Ik heb in het verleden daar genoeg aan mogen proeven en tuurlijk vind ik het niet leuk, maar ook dat is voor mij iets van het lijf en het leven dat erbij hoort. Eventueel pilleke of spuitje erin en door. Nu stond ik wel redelijk vooraan in de rij bij het uitdelen van een hoge pijngrens, dus dan is het nu misschien wat makkelijker praten.

Ben ik een watje dat alles maar goed vindt? Zeker niet en enkele van de lezers weten dat uit ervaring. Ik kan bij het gevoel van onrecht een enorme felle, maar niet agressieve pitbull zijn die je dan liever niet tegenkomt. Maar als dat dan recht gezet is, is het voor mij ook weer klaar. Eén van mijn lijfspreuken is: "Dat wat was, is geweest"
De mensen die mij kennen, weten dat "Ja, maar" nooit uit mijn mond komt betreffende een conflict uit het verleden.

Verder ben ik een type die moeilijk iets zomaar aanneemt.  Een heleboel mensen kunnen mij bijvoorbeeld zeggen dat meneer of mevrouw X een eikel is, maar ik zou dat dan eerst zelf wel of niet moeten ervaren. Bij mij kan ieder zijn wie hij of zei, is.  Ik leg de lat voor die persoon altijd erg hoog om door mij als een eikel gezien te worden. Als dat dan toch zo is, schroom ik me niet om het de persoon te melden, en gaan we gewoon verder.

Ik vind dat je als mens alleen maar leert van eigen ervaringen, en belemmerd wordt door beschermende factoren die mensen of organisaties aanbrengen. Bijvoorbeeld de rubber tegeltjes in een speeltuin. Laat kinderen af en toe ook ervaren dat er geen bescherming is (iets waar ze per slot toch ook hun bestaan aan te danken hebben😉). Daarmee lopen ze later minder tegen teleurstellingen aan.

Ook ben ik een type dat haast alles wil proberen om te kijken wat er eventueel dan voor mij uit te halen is. Ga ik ermee op mijn bek, weet ik direct dat het niets voor mij is.
Ik heb eens in een boekje van Bruno Paul de Roeck gelezen: Kauw op iedere ervaring, proef het goed, slik het door, laat het lijf alles verwerken en kak dan uit waar je niets aan hebt met een open raampje.  Hiermee hou je alleen bij je, waar je daadwerkelijk wat mee kan. Hij zal het zeker een stuk mooier beschreven hebben, maar dit is de kern van wat ik nu nog steeds dagelijks doe.

Dit is een beetje hoe ik tot nu in het leven sta. 
Wil je meer weten; vraag. Snap je iets niet vraag het ook. Ik heb eigenlijk nooit voor iemand geheimen gehad.
Ben je het met dingen van mij niet eens; Prima. Ik zal er geen last van hebben en het accepteren, dus zorg voor jezelf dat je er ook geen last van hebt. 😉