Dag 8
Dag 8 deel 2 van de kuur
De hele afgelopen week in een soort van roes geleefd. Ik voelde me maar 1 dag echt ziek. En dat was maar voor even. Ik was misselijk. Ik zag daar zo tegen op. Al die verhalen die je hoort van mensen die chemo krijgen, dat ze zo misselijk zijn. Het staat ook echt in mijn boekwerk onder het rood gekleurde tabje bij bijwerkingen die regelmatig voorkomen. Maar daar staat ook in dat er tegenwoordig genoeg medicijnen zijn die dit voorkomen. Gelukkig was mijn misselijkheid van korte duur, heb zelfs geen pilletje hoeven nemen. Heb een kopje thee genomen en ben iets anders gaan doen waardoor ik er niet meer aan dacht. Dat hielp. Verder heb ik nog wel een keer contact gehad met de oncologie verpleegkundige over mijn gewrichtspijn, iedere keer als ik een stuk had gewandeld was die pijn in mijn knieën en heupen. Bewegen en chemo word aangeraden, maar zo is bewegen geen pretje. Helaas is het dus een bijwerking die algemeen bekend is. Ze geeft mij het advies om gewoon te blijven bewegen en nu standaard paracetamol te slikken.
Vandaag is het 28 april 2021 dag 8 en moet dus weer vroeg naar het ziekenhuis. Voor deze kuur moet ik een uur van te voren de clemastine en de paracetamol innemen. Aangekomen op de dagbehandeling word ik weer vriendelijk welkom geheten. Dit keer ben ik alleen, geen partner die naast mijn bed zit. Ik heb met hem afgesproken dat ik zou bellen als de chemo er inzit. Dan moet ik toch nog anderhalf uur nakoelen en heeft hij tijd zat om mij op te komen halen. Dit wordt ook een ritueel voor de komende tijd.
Weer een infuus aanleggen. Dit keer is het mijn rechterhand, mijn linkerhand laat nog een mooie blauwe plek zien van de week ervoor. Maar ach, die plek valt nog wel mee. Heel mijn linkerborst lijkt wel een ingekleurde kleurplaat, blauw, geel, groen. Allemaal van de onderzoeken die mijn arme borst heeft moeten ondergaan. Dus het infuus ging er weer zooo makkelijk in, ben blij dat ik 7 mei een port-a-cath krijg. Scheelt een hoop tijd, gedoe en pijn. Enfin meteen na het aanleggen van het infuus worden mijn haren weer nat gemaakt voor de hoofdhuidkoeling (HHK). Kap op en koelen maar. Ik hoor weer de vloeistof door die kap heen gaan. Snel daarna voel ik het weer koud worden.
Gelukkig is de dag 8 kuur een stuk korter dan die van dag 1, ik ben nu al om 15uur klaar zegt de verpleegkundige. De oudere dame tegen over mij roept dat ik dan mooi nog het kroketje kan mee pakken. Hier in het ziekenhuis is het standaard rond 15uur krokketen tijd. Een echte van Dobbe. Het is net een hotel. Alle vloeistoffen druppelen er weer langzaam in, gelukkig accepteert mijn lichaam het zonder morren. Geen allergische reacties niets. Zakje voor zakje, ik voel me steeds trager worden, de mist daalt weer neer.
Het is tijd om naar huis te gaan. Ik bedank alle verpleegkundige weer voor de goede zorgen, zeg mijn kamergenoten gedag. Ik haalde vandaag de gemiddelde leeftijd weer flink naar beneden op de kamer. Voor nu maar lekker even hangen op de bank en we zien wel wat komen gaat.