Dag ziekenhuis!

Het zit erop!

Geen ziekenhuis bezoeken meer voor mij. De laatste immunotherapie zit erin, de laatste controles achter de rug.  Alle verkeerslichten staan eindelijk op groen. Nu kunnen we weer gaan leven, en dat gaan we doen ook! 

18 april zijn we vertrokken naar Curaçao, we gaan tot 8 november huizenruil doen. Karolien gaat die periode in ons huis in Nederland en wij in haar huis op Curaçao. 

Na goed overleg met de oncoloog en de mammacare verpleegkundige hebben we ook akkoord van hun gekregen. Al moest ik wel beloven als er maar iets is meteen contact op te nemen.  In juni heb ik weer controle en dat doen we via zoom. 

Maar het is raar, vreemd,  ongemakkelijk om niet meer naar de dagbehandeling toe te moeten. Ruim een jaar ben je er kind aan huis, de verpleegkundige kun je allemaal bij naam en zij jouw ook.  Ik ga ze soort van missen. Is dat raar? 

Als ik aan heel dat traject terug denk, heb ik gemengde gevoelens.  Je gaat niet ziek het ziekenhuis in, maar toch ben je ziek. Je hebt kanker. Nooit iets van gemerkt, behalve een flinke schijf in mijn linker borst. Hoe verder je komt, hoe zieker je wordt. De chemo's en immuno doen hun werk. Ik verander, lichamelijk en geestelijk. En nu is het klaar,  succes met je nieuwe  leven! Dat varkentje ga ik ff wassen!