De CT-Scan geleide punctie

Vandaag ben ik jarig! Wat een feest! Om 8uur moet ik me melden in het ziekenhuis voor de ct-scan geleide punctie.  Ik wist niet eens dat zo'n punctie bestond. De zenuwen vallen wel mee. Het is hetzelfde als van de week, melden, wachten, hemdje aan en naar beneden met bed en al.

In wachtruimte bij de radiologie word ik snel opgehaald en brengen ze naar de echoruimte. Echoruimte? Ik krijg toch een ct-scan, niet goed voor je hoofd dit. De radartjes maken overuren in mijn hoofd. De assistent legt uit dat ze het eerst toch nog met een echo willen proberen, andere arts met langere armen. Ze verteld over de procedure en legt alles klaar. Dan komt de arts en gaat op zoek naar de plek, eigenlijk zegt hij na een paar minuten al dat hij er niet bij kan. En dat het met de ct-scan ook niet was gelukt. De arts legt uit dat hij gaat overleggen met het team, hij vind dat ze het moeten aanvliegen als een uitzaaing.  O oke, ik voel me, geen idee hoe ik me voel.  Ik word weer terug gebracht naar de wachtkamer om weer terug gebracht te worden naar boven. Dat duurde echt heel lang, niet alleen voor mijn gevoel. Het was echt zo. Uiteindelijk komen de verpleegkundigen mij ophalen, ook zij weten al dat het weer niet gelukt is. Ze steunen mij met gemeende lieve woorden. Ik ben stil.

Terug op de afdeling. Er staan ballonen naast mijn bed met happy birthday, hebben de verpleegkundige even snel geregeld. Super lief. Ik word de hele ochtend al door iedereen gefeliciteerd. In mijn patient dossier staat blijkbaar een taartje naast mijn afbelding, dus iedereen die vandaag in mijn dossier kijkt feliciteert mij dan ook. De assistent bij de echo vroeg mijn geboorte datum, vandaag 45 jaar geleden. Hahaha vond ik zelf best grappig.

Maar goed, nu wachten op de oncoloog, zij wilde mij nog spreken voordat ik naar huis mag. De conclusie van het verhaal er zijn voor nu 3 opties:

optie 1: wachten, en iedere 3 maanden een scan;

optie 2: er vol tegenaan gaan met medicijnen:

optie 3: een operatie om de plek te verwijderen uit de lever.

Eerst gaat zij mijn casu nog overleggen in het MDO. En dan woensdag 18 september bespreken we alles. Nog even blijven duimen met ze alle.

PFFFFFF