De operatie
De operatie
Waar de zon allemaal niet goed voor is. 4 weken lang insmeren met factoor 50 om mijn huid te beschermen. Maar wat is het lekker. De warmte, de zee en de rust. Het niets moeten. Ik ben helemaal opgeladen. Zover het kan 😊 In de ochtend en de avond, als het wat koeler was hebben we dingen ondernomen. ’s Middags nam ik mijn rust, lag manlief te dobberen in het zwembad. Wat een leven! Hier kan ik altijd wel blijven. Natuurlijk voelde ik mij daar regelmatig beroerd, je moet toch ook wennen. ’s Nachts niet kunnen slapen, of dat nou kwam door de mug of doordat mijn benen zo rusteloos waren en ieder moment in de kramp schoten. Het besef dat mijn chemo klaar is en dat zodra ik terug ben de operatie gepland staat, dat doet ook wat met je. Tijdens de 4 weken heb ik ook genoeg na kunnen denken en kwam af en toe zo’n donkere wolk in mijn hoofd voorbij. (En dat terwijl op Curaçao altijd de zon schijnt!.☀) Het besef dat het kwartje ook de andere kant had kunnen omvallen, maar ook dat ik er nog lang niet ben. PFFF Maar dan ben ik toch wel blij dat ik de mogelijkheid had om hierover na te denken onder een palmboom met een ijskoude limonade in plaats van in de regen in Nederland. En daar kon ik dus gewoon koude dingen vastpakken, bijna geen last van de neuropathie. Maar goed ook aan deze tijd kwam een eind, op 22 november kwamen we aan op Schiphol. 🥶🥶 We werden opgehaald door een vriend van ons.
Het is toch ook wel weer fijn om gewoon thuis te zijn, alles lekker vertrouwd. Alleen een stuk kouder! Verwarming wat hoger zetten 😊 Koffers uitpakken, wasjes draaien en slapen! De reis is best pittig, gelukkig heb ik niet zo’n moeite met de lange vliegreis, maar mijn lichaam vindt het wel genoeg zo.
Het ziekenhuis is zo lief geweest om al mijn afspraken in de week van 23 november te plannen, normaal verspreiden ze dat netjes. Maar ja, ik wilde 4 weken weg😊 Dus 23 november met een lichte jetlag naar het ziekenhuis, Om 9 uur in de ochtend meld ik mij weer eens op de dagbehandeling en is het tijd voor mijn immunotherapie. Alle verpleegkundige komen even een praatje maken en willen alle verhalen horen. Wat een schatten zijn het toch! Vanmiddag weer terug naar het ziekenhuis voor het intakegesprek bij de anesthesist, want vrijdag 26 november is de operatie. 😬 Woensdag moest manlief naar het ziekenhuis en donderdag de 25e was ik weer aan de buurt.
25 November moet ik me weer melden in het ziekenhuis, dit keer in Leiderdorp. Ach daar zijn we toch ook al kind aan huis. Vandaag gaan ze mijn schildwachtklier zichtbaar maken met een radioactieve stof. Dus ik sta om 9uur weer eens op de afdeling Nucleaire Geneeskunde. Zoals altijd word ik vriendelijk geholpen en is de injectie met de licht-radioactieve vloeistof zo gedaan. Het duurt even voordat de vloeistof de lymfe heeft bereikt dus even wachten, na een minuut of 20 mag ik onder de scan. Een half uur stilliggen en het apparaat maar zijn werk laten doen. De eerste scan zit erop. Nu moet ik 3 uur lang wachten op de volgende scan.
Weer terug in het ziekenhuis meld ik me weer voor de volgende scan, half uur stilliggen en klaar. Nu maar hopen dat alles gelukt, en dat de chirurg er morgen wat aan heeft. Dit onderzoek stelde gelukkig niet veel voor. Maar ik word toch een beetje nerveus voor morgen.
26 november, de dag van de operatie. Op zich heb ik redelijk geslapen. We moeten ons om 7 uur melden in het ziekenhuis, weer in Leiderdorp. 😏 We komen aan en zelfs de ingang is nog gesloten, we moeten aanbellen. De portier doet de schuifdeur op afstand open, een stagiaire en een monteur lopen ook meteen mee naar binnen. Best raar, normaal is het een drukte van mensen die komen en gaan, nu bijna niemand. Ik word steeds een beetje nerveuzer. Ik ben nog nooit geopereerd of onder narcose geweest. En nu wordt eindelijk dan dat restje tumor uit mijn borst verwijderd. We komen op de afdeling en de verpleegkundige laat ons nog even wachten in de “woonkamer”. Nog maar eens naar de wc, ik ben nuchter maar toch blijf ik maar naar de wc gaan. Iets met zenuwen te maken?? Ik mag naar mijn kamer en krijg een bed toegewezen, moet zo’n mooi ziekenhuis hemdje aan. Heel flatteus 😊 De verpleegkundige legt van alles en nog wat uit, het gaat bij mij het ene oor in en het andere weer uit. Ik hoor alleen dat ik al eerste aan de buurt ben. Ik geef manlief een dikke kus en hij wordt gebeld als de operatie klaar is door de chirurg.
Daar lig ik dan, ik hoop dat ik snel aan de beurt ben. Ik heb ik het nog niet helemaal gezegd of ik word al opgehaald. Ondertussen nog 2 keer naar de wc geweest, HAHAHA. In mijn dossier staat blijkbaar dat ik lastig te prikken ben en dus worden mijn handen verstopt in een warme deken. En zo word ik gereden naar de voorbereidingskamer, had ik mijn bril maar op dan zag ik tenminste wat. De verpleegkundige prikt soepel het infuus in mijn hand. Gelukkig die zit. Naast mij wordt een klein meisje binnen gereden, arm kind. Gelukkig mocht haar mama mee, ze huilt tranen met tuiten.
Daar gaan we dan, ik word naar de operatiekamer gebracht. In de operatiekamer word ik vriendelijk begroet door allemaal mensen. De chirurg en de anesthesist vragen nog een aantal dingen en klim over naar het andere bed. Nu gaat het echt gebeuren, ik vertel over Curaçao. Ondertussen krijg ik het kapje op en moet diep inademen, en weg ben ik. Heb echt geen idee hoelang alles duurde maar ik was zo weer terug op de uitslaapkamer. Ik werd erg moeilijk wakker, maar het ijsje was héérlijk. Om half twee stuur ik manlief een appje en ik zeg dat ik nog erg moe ben en dat ik steeds in slaap val. De verpleegkundige had hem al ingelicht dat ik terug op de afdeling was maar dat ik nog niet echt aanspreekbaar ben. Ondertussen zit ik nog aan he zuurstof want die blijft maar laag als ik geen ondersteuning krijg. Tijd voor de lunch, krijg geen hap door mijn keel. En mijn thee smaakt ook voor geen meter. Nog maar even verder slapen. Maar eerst even naar de wc, hebben we dat vast gehad. LOL. Ondertussen krijg ik een buurvrouw op de kamer, blijkt dat zij ook vandaag een tumor in der borst heeft laten verwijderen. Het is 17uur manlief komt mij ophalen, maar eerlijk gezegd heb ik nog geen puf. De verpleegkundige komt langs en koppelt mij los van het zuurstof, even kijken hoe dat gaat. Blijft rond de 90 hangen, al iets beter dan vanmiddag. De chirurg komt langs en vertelt dat de operatie is goed gegaan en dat ze 5 klieren uit de oksel hebben verwijderd. Eerlijk gezegd ging het bij mij het ene oor in en het andere er weer uit. 18uur ik mag naar huis, naar mijn eigen bed. Manlief haalt een rolstoel, ik moet er niet aandenken om heel dat stuk te lopen. Stiekem ben ik jaloers op mijn oudere buurvrouw zij loopt bijna fluiten het ziekenhuis uit.
De volgende dag word ik redelijk wakker, alles doet zeer aan de linker kant. Ik kan mijn arm moeilijk omhoog brengen, dus doe ik dat nog maar even niet. Lekker rustig aan doen de komende tijd. Ben blij met mijn hartkussentje, voor mij gevoel doet het goed zijn werk en helpt de druk tegen de pijn. Al met al is de operatie mij meegevallen en ben ik weer een stukje dichterbij het einde van dit hele traject.
3 december moet ik mij weer melden in het ziekenhuis en krijg de uitslag of de patholoog nog wat gevonden heeft in het weggenomen weefsel. Ik ben benieuwd.
