Mijn 1e chemo met hoofdhuidkoeling

In mijn boekwerk heb ik allemaal gekleurde tabjes gedaan. Elk medicijn heeft een ander kleurtje en zo weet ik precies wanneer ik welke moet innemen. Het is 21 april, de dag. Natuurlijk heb ik heerlijk geslapen, NOT. Ik moet me al om 07.45 melden in het ziekenhuis op de dagbehandeling. De zenuwen gieren door heel mijn lijf. De wekker is om 6.30 gegaan. Ik moet een uur voor de behandeling 2 paracetamol en 2 Clemastine innemen en een dexamethason. Het gaat nu echt beginnen, zo voelt het tenminste.  Op de afgesproken tijd melden mijn man en ik ons op de afdeling met knikkende knieën. We worden hartelijk ontvangen en worden naar mijn kamer gebracht. Mijn man mag er gelukkig bij blijven, er werd wel meteen gezegd dat dat alleen deze keer is. Vanwege de corona.  Dus dit word de kamer en kies een bed uit bij het raam, ik ben de eerste. Er staan nog 3 bedden vrij. En dan gaat het echt beginnen. De verpleegkundige heet mij welkom en vraagt om mijn naam en geboortedatum, dat ga ik nog vaak herhalen. Stap voor stap wordt alles rustig uitgelegd, wat een top mensen. Zo lief en behulpzaam net een 4 sterren hotel. In mijn dossier hebben ze al kunnen lezen dat ik moeilijk te prikken ben, maar ze gaan rustig opzoek naar een goede ader op mijn linker hand. Uiteindelijk vinden ze die en zit het infuus er in. We gaan beginnen met spoelen. Ondertussen vragen ze of ik de pilletjes heb ingenomen en nemen ze mijn temperatuur en bloedruk op. De alarmbellen gingen nog net niet af. Zo hoog was mijn bloeddruk, komt vast door de zenuwen. De infuuspomp begint te piepen, klaar met spoelen. Daar gaan we dan, de eerste. Drup, drup, drup. PIEP PIEP PIEP. Mijn infuuspomp begint te piepen, o nee! Wat gebeurt er, wat doe ik niet goed?? Ik druk op de alarmknop voor de verpleging, ze komen er meteen aan. Alarm uit, geen paniek, luchtbellen!! Even tikken en weer door. Manlief haalt een kopje thee, lekker. Even later komt er een mevrouw vragen of ik wat wil drinken en of ik er nog iets bij wil? Nou ja, het is echt een hotel. Doe maar een kopje thee met een gevulde koek. Ondertussen zijn de andere bedden ook bezet, we praten wat. Ik wil van alles weten van collega chemo-ers. Zo naïef dat ik was dacht ik dat we allemaal dezelfde soort chemo kregen. 1 dame heeft wel een soortgelijk traject en zij is krijgt nu de dag 8 van de kuur. Maar dan voel ik me duf worden, de dexamethason begint te werken. Ik doe mijn ogen dicht en probeer wat te rusten, mijn man probeert wat te werken op de laptop.  Maar dan wordt het tijd voor de hoofdhuidkoeling, nog snel even naar de wc. Snel is een relatief begrip met een infuuspomp aan je zijde. Eerst word je haar nat gemaakt, en ik heb nu nog veel dik haar, dat betekent pijnlijke handen voor de verpleging. Daarna krijg je een kap met banen erin op, door die banen gaat straks de koude vloeistof lopen. Deze kap moet strak op je hoofd zitten, zo dicht mogelijk op je hoofdhuid. Dan kan het koude middel goed zijn werk doen. Over deze kap heen komt nog een andere elastische kap. Deze kap houdt de andere op zijn plek, heel charmant met zo’n kinband. Het is voor het goede doel. De kap zit goed en wordt aangesloten op het koelapparaat die naast mijn bed staat. Daar gaan we, de verpleegkundige zet hem aan. Ik hoor de vloeistof door de kap heen lopen en voel de kou op mijn hoofd. Wat een raar gevoel, heel mijn hoofd wordt intens koud. Ze vragen of ik een warme deken wil, maar ik heb het warm zat. Voorlopig dan. Daar is de catering weer, vandaag is er champignon roomsoep. Ik bedank vriendelijk, ik houd niet van champignons. ( Op paardenpoep gekweekte schimmel, nee dank je) Na een tijdje wen ik aan de kou en probeer nogmaals mijn ogen dicht te doen, dat lukt best na zo’n korte nacht. Diverse chemozakjes verder en een heerlijke lunch. Is het bijna klaar. Het laatste chemo zakje zit erin, nog even naspoelen en dan kan het infuus eruit. Maar nog niet naar huis. Ik moet nog anderhalf uur na koelen. Uiteindelijk krijgen we nog een kroketje??!! van de catering en mag de kap eraf. Mijn hoofd is gevoelloos van de kou, een kleurrijke muts op en naar huis. Het is 17.30 als we thuis komen. Ik kan niet omschrijven hoe ik me voel, ik denk te veel indrukken. Ik ben moe, heb het koud. Voel me mat en afgestompt, het lijkt of ik een stevige mist loop. Gelukkig ben ik niet misselijk ofzo. Nu maar afwachten wat de morgen brengt.