Wat een gezeik

Re-integreren, ik moets er nog niet aan denken. Weer werken, liever een andere keer. Ik ben op de goede weg, maar ik ben er nog lang niet! Werken komt vanzelf wel weer een keer. 

Ik had voordat mijn man en ik naar Curaçao vertrokken netjes contact opgenomen met mijn werkgever, ik heb aangeven dat we voor een half jaar weggaan en het hele verhaal uitgelegd. Ik kon voorlopig toch nog niet werken, en de laptop gaat mee. Tijdens corona moesten we toch ook thuis werken. Dus mijn inziens geen probleem. Kon ik vanuit hier rustig opbouwen op de computer en zodra ik weer terug ben in Nederland kon ik dan meteen weer fulltime op kantoor aan de slag. (Als auto rijden dan geen ding meer is, veel te veel prikkels.)

Krijg een week voor vertrek een brief van mijn werkgever dat ze het er niet mee eens zijn dat ik ergens anders op krachten wil komen.  In het kader van reïntegratie en gezellig een bakkie komen doen, dat kon dan niet. (Want ze waren natuurlijk wel heel vaak bij mij geweest en hadden veelvuldig contact,  NOT) 

Ruziënde advocaten,  een bedrijfsarts die zich stiekem toch liet beïnvloedden, een mediationtraject van 'lik me vesje'. Maar goed lang verhaal, veel stress, boosheid en onbegrip verder. Heb ik dankzij mij super toffe advocate( en ook lotgenoot) een prima regeling getroffen, na 4 maanden strijd. Dag werkgever!  Vind het super jammer om mijn collega's niet meer te zien. Maar ik werk liever voor iemand die wel menselijke trekjes heeft. En die wel snapt wat kanker met je doet, en dat het niet stopt bij de laatste behandeling.

Pfff dat lucht op! Ik snap ook wel dat het niet alleen aan hem ligt, ik heb ook een aandeel erin dat het zo uit de hand is gelopen. En achteraf had ik bepaalde ook anders kunnen en misschien moeten doen. Maar ja, achter af kijk je een koe in zijn kont 😊

Fijne jaar wisseling!