Weer patient

Ik voel me weer patient. Weer allemaal gedoe en iedereen wil wat anders van je.

24 november word ik  geopereerd. Ze gaan een hysteroscopie doen zowel therapeutisch als diagnostisch. Moeilijke worden voor het verwijderen van het baarmoederslijmvlies. Zodra dat gedaan is dan zal het bloeden dus ook stoppen.

Eerst nog bloedprikken, telefonisch intake met de anesthesist, nog langs bij de anesthesist om het een en ander te spreken. Het is niet zo'n ingewikkelde ingreep dus wilde die man een ruggenprik doen in plaats van algehele narcose. Kon ik snel naar huis. Nou ik dacht het niet! Ik wil echt niet bij kennis zijn als er een aantal onbekende mannen, gezellig aan het opereren zijn aan de onderkant. Ik zag het al helemaal voor me, hele discussies met elkaar over van alles in een taal die ik nog niet helemaal begrijp. Nee, niets voor mij. Ik wil helemaal weg zijn! Gelukkig was dat ook geen probleem. Ook weer geregeld.

Ik vind het maar wat spannend. Een operatie in mijn nieuwe woonland. Je hoort uit een lopende verhalen over het ziekenhuis hier. Over het algemeen heb ik zelf nog geen klagen gehad, iedereen is vriendelijk en praten gewoon Nederlands. Maar een operatie is toch andes.

Ik heb de nacht ervoor eigenlijk wel gewoon goed geslapen. We moeten ons om 10uur melden op de dagbehandeling. Hier op Curacao gaat het net even anders dan in Nederland, logisch. Ik meld mij om 9.45 beneden in de hal bij de patient registratie. Normaal als ik een afspraak heb met een arts moet ik eerst een nummertje trekken. Zodra jouw nummertje op het bord verschijnt meld je je bij die balie en wordt je geregistreert en wordt ook je parkeer kaartje gevalideerd. Dan kun je daarna door naar de afdeling en meld je je daar ook weer. Lekker praktisch... Maar nu hoeft dat blijkbaar niet, dus meteen naar boven.

Daar aangemeld, wachten in de wachtkamer. We zijn niet de enige. Na een half uur word ik opgehaald door de verpleegkundige, ze verteld een heel verhaal in het papiaments. Geen idee wat precies, dus dat zeg ik dan ook in het papiaments dat ik te nerveus ben om het te begrijpen. Geen probleem. Ze vertelt het ook in het Nederlands.

De kamer is een frisse, schone kamer met een prima bed. Er liggen nog meer vrouwen. Ik ben pas om 13.13 aan de beurt. En dat duurt best nog wel lang als je nuchter moet blijven. De verpleegkundige legt een aantal dingen uit.(eigenlijk is het gewoon hetzelfde als in Nederland) Zodra ik opgeroepen word krijg ik paracetamol en moet ik me omkleden in een prachtig blauw operatie hemd. Dus wachten maar weer, manlief gaat weg. Ik probeer nog wat te slapen en speel een spelletje op mijn telefoon.

Dan is het zover. Het is mijn beurt. Maar goed ook, ik heb echt honger! HAHAHA

Paracetamol op, even plassen en omkleden. Met bed en al word ik door de gang gereden. We moeten nog even wachten voordat we door mogen, dus even kletsen met de verpleegkundige. Omdat we toch nog even moeten wachten vraag ik of we eerst even langs de KFC kunnen, die zit hier immers op de hoek. Ze vinden het een goed idee, maar helaas ik moet nuchter blijven. Op naar de volgende halte, alle gegevens worden nogmaals gechecked. Staat iemand enthousiast te zwaaien naar mij, geen idee wie, heb mijn bril niet op. Dat kreeg ik dus wel te horen, LOL, het was mijn gyneacoloog. Op naar de operatiekamer. Naar het mini plankje en wat het is koud! Ook hier word gevraagd wat ze met mij gaan doen. Ik zei dat hij dat beter zelf kan vertellen aangezien hij de operatie gaat doen. Hij ,de gyneacoloog, zegt zonder blikken of bloezen dat het een botoxje voor de lippen is ingepland. We hebben echt de grootste lol maken nog een paar grapjes, maar nu krijg ik toch echt mijn infuus. Ging weer lekker makkelijk, NOT. Het zou een simpele ingreep zijn, die niet zo lang zou duren.

Om 16uur kwam ik eindelijk een beetje bij mijn positieve. Ik voelde meteen de buikpijn en had het ijskoud. Ik kreeg verschillende soorten pijnstilling en een warmte deken. En viel ik weer in slaap. Uiteindelijk ging ik rond 17uur terug naar de afdeling waar ik rustig verder sliep. Zodra ik weer echt wakker was, moest ik recht op zitten. Gatsie, misselijk.  Het wakker worden en weer een in het land der levenden te komen duurde lang, heel lang. Om 19uur nam ik pas mijn eerste slok appelsap en een hap van mijn boterham. Mijn bloeddruk bleef maar erg laag, maar ging langzaam om hoog. Ondertussen is manlief ook aangekomen. Na overleg met hoofdverpleegkundige mocht ik eindelijk naar huis, het was nu al 21.30 geworden. Thuis aangekomen, even knuffelen met de honden en dan meteen naar bed. Ben best moe.

Lekker geslapen. Manlief brengt een kopje thee op bed. Ik pak mijn ontslagbrief erbij, wat hebben zou nou precies gedaan. Ik heb geen idee. Ze hebben meer gedaan, ze hebben niet alleen maar het slijmvlies weggehaald. Ze hebben ook een lisexcisie gedaan. Even googlen. O oke. Onrustige cellen in de baarmoedermond. ERROR!!! Over 2 weken bellen voor de uitslag.

Langzaam voel ik me beter, moet ook wel. Vrijdag komen mijn ouders aan. 6 weken gezellig bij ons in huis. Ze hebben ons huis nog niet live gezien. Ben benieuwd.