2020 Een bizar jaar
2020 Het coronavirus ofwel covid-19
De hele wereld is vanaf februari 2020 in de ban van het coronavirus. In eerste instantie lijkt het een ver weg show en niemand maakt zich echt druk. Totdat duidelijk wordt dat het virus snel om zich heen grijpt en er een wereldwijde pandemie is. Strenge maatregelen moeten worden genomen. Ineens gaan mensen van alles hamsteren. In de winkels raken de schappen leeg en het wc papier is overal uitverkocht omdat dit het meest populaire hamster product is.
Niet alleen in de ziekenhuizen maar ook in de bejaardenzorg, verpleeghuizen en thuiszorg heeft dit verregaande gevolgen. De mensen in de zorg draaien overuren, er worden covid-19 units geopend, mensen moeten worden geschoold en het personeel werkt met beschermende kleding. De deuren gaan op slot en bezoek is niet meer mogelijk. Beeldbellen is het alternatief. Later worden er tenten voor het raam gezet zodat de bezoeker in de tent kan zitten en de bewoner binnen achter glas. Via een microfoon kun je dan met elkaar praten. Helaas snapte mijn demente moedertje er niets van en raakte helemaal in de war.
Voor mij als lid van de ondersteunende dienst heeft dit ook gevolgen. Verplicht thuis werken. Alle Corona protocollen en procedures moeten worden uitgedacht en beschreven. Aan mij de taak om dit overzichtelijk en eenduidig leesbaar in het digitale handboek te plaatsen. Omdat ik de enige ben van onze afdeling die de kennis heeft om de documenten te plaatsen ben ik de eerste weken 24/7 beschikbaar. Een zware taak en ik draai op adrenaline. Documenten moeten dagelijks worden bijgesteld en het worden er steeds meer. Het is een aanslag op mijn gezondheid.
Mijn overige werkzaamheden worden per direct stopgezet. Ter bescherming van mij lopen uiteindelijk alle spoeddocumenten en wijzigingen die in het weekeind doorkomen via mijn leidinggevende. Zij bepaald wat wachten kan en wat niet. Dat geeft lucht. Zo wordt maar weer eens duidelijk hoe kwetsbaar je bent als bedrijf als je maar 1 persoon op een bepaalde functie hebt zitten. Ik weet zeker dat mijn werkgever geen uitzondering is en dat dit in allerlei functies voorkomt.
De directeur die het mij tijdens voorgaande ziekteperiodes behoorlijk moeilijk heeft gemaakt is geen directeur meer. Hij is nu een rechtstreekse collega van mij en voor wat betreft het documentenbeheer moet ik met hem samenwerken. Het is dan ook logisch dat hij voorlopig aangewezen wordt als back-up voor mij. Ik steek veel tijd in het maken van werkbeschrijvingen. Bij calamiteiten en vakantie kan hij het plaatsen van de documenten overnemen. Het overige beheer ligt nog steeds bij mij.
In juni is de ergste druk van de ketel en heb ik 3 weken vakantie. Mijn collega neemt waar en zal de documenten plaatsen en de email beantwoorden. Als ik na 3 weken mijn werk weer hervat wordt mijn angst bewaarheid. Mijn collega heeft helemaal niets gedaan. Er zijn geen documenten geplaatst of wijzigingen doorgevoerd. De algemene e-mailbox is niet eens geopend en alle email is nog ongelezen. Ik ben behoorlijk pissed of en stuur een email naar mijn leidinggevende. Ze reageert nogal laconiek en ik ben er helemaal klaar mee. Vanaf nu werk ik alleen nog mijn contracturen en ga mijn best doen om zoveel mogelijk van mijn compensatie uren op te nemen. Als het niemand iets uitmaakt, waarom zal ik dan nog extra mijn best doen! Mijn motivatie is alweer tot het nulpunt gedaald en ik plan direct in augustus nog 2 weken vakantie. Mijn collega heeft weer beloofd dat hij mij zal vervangen.
2021
Het coronavirus is nog lang niet onder controle. Inmiddels zitten we midden in de 2e golf. De Britse variant en vele andere mutaties hebben hun intrede gedaan. We zitten in een totale lock down. Thuis mogen we nog maar 1 persoon ontvangen, reizen naar het buitenland wordt dringend afgeraden en ik werk al meer dan een jaar thuis.
Er is een mondkapjesplicht, de restaurants en de winkels zijn gesloten en er is een avondklok ingesteld. Na 21.00 uur mag niemand zich meer op straat vertonen. Gelukkig gaan de verpleeghuizen niet op slot dit keer en wordt bezoek na de nodige voorzorgsmaatregelen toegestaan. De minister president spreekt de bevolking regelmatig toe.
Het laatste jaar heb ik gemerkt dat er intens samengewerkt is door alle collega's. Dat geeft een goed gevoel. De voormalig directeur waar ik eerder niet zo vriendelijk over sprak heb ik nu leren kennen als een heel waardevol persoon van de organisatie. Mede door zijn input en ervaring is er veel werk verzet. Dag en nacht heeft hij gewerkt om voor de bewoners een zo veilig mogelijke woonomgeving te creëren. Ook is er een speciale Covid afdeling geopend en is er een samenwerking tot stand gekomen met het ziekenhuis.
De directie heeft er alles aan gedaan om alles voor het personeel zo goed en veilig mogelijk te organiseren. Ook werden we regelmatig verrast voor onze inzet met een kaartje of kleine attentie. De beloofde zorgbonus die door het kabinet was beloofd voor de zorgmedewerkers pakte anders uit waardoor niet iedereen recht op deze bonus zou hebben. De werkgever moest bepalen wie de bonus zou ontvangen en wie niet. Zij hebben de bonus voor alle werknemers aangevraagd. Mijn werkgever heeft besloten dat alle werknemers de zorgbonus van € 1000,00 netto hebben ontvangen in december 2020. Ze hebben daarbij toegezegd dat iedereen deze bonus mag houden en niet terug hoeven te betalen als de overheid anders besluit.
Er is ook goed nieuws want er wordt gestart met vaccineren. Het personeel in de zorg wordt als eerste gevaccineerd. Eind januari zijn in al onze vestigingen (meer dan 30) ook alle bewoners ingeënt. Dit was een mega operatie maar is goed verlopen.
De hele corona periode heeft er bij mij persoonlijk toe geleid dat ik eindelijk mijn frustratie over mijn werkgever zie verminderen. Ik heb nu ook de andere kant gezien. Ook mijn negatieve kijk op de voormalig directeur is omgezet in positiviteit. Nog maar 7 jaar en dan ga ik met pensioen. Hopelijk mag ik deze jaren nog met plezier doorbrengen.
EINDE HOOFDSTUK 10
klik hier om door te gaan naar hoofdstuk 11: dat was het dan