Opkrabbelen

En zo zijn we in het grote onbekende avontuur belandt. We verblijven in Knoxville, Tennessee, Amerika waar ik bij Provision center for Proton Therapy, diverse onderzoeken gevolgd door 34 bestralingen zal ondergaan.
De behandeling is heel zwaar. Als we eind januari thuiskomen beland ik direct voor een week in het ziekenhuis. Ik word steeds zieker en leef 8 weken op sondevoeding. Daarna sta ik op dik vloeibaar en uiteindelijk kan ik weer een beetje eten aangevuld met drinkvoeding. De medicatie wordt heel langzaam afgebouwd.

Al die tijd is het contact met de directeur, leidinggevende en collega's heel goed te noemen. Het ontbreekt me niet aan belangstelling. Met regelmaat ontvang ik email, kaarten, bloemen en bezoekjes. Uiteindelijk kan ik eind april 2015 weer heel voorzichtig gaan beginnen met re-integreren.

Zondag 26-04-2015
Met Leo heb ik besproken dat ik weer voor een paar uurtjes naar mijn werk kan gaan. Van de bedrijfsarts heb ik nog geen oproep ontvangen maar dan bespreek ik het wel met mijn leidinggevende. Als de uitslag van de scan van 7 mei en de laatste controle goed is wil ik daarmee starten.

Ik begin weer wat interesse te krijgen voor de rest van de wereld en zie dat ik nog het een en ander van de administratie moet scannen en opruimen. Zo kom ik ook een email met mijn loonstrookje tegen. Ik ruim het netjes op in het daarvoor bestemde postvak. Ineens schiet me wat te binnen. Het cao. Waren er geen wijzigingen met betrekking tot het salaris? Ik weet het niet zeker dus ga opzoek via internet.

Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan dus tik ik het meteen in Google: Wijzigingen cao VVT 2014-2016. In het eerste artikel staat dat er in januari 2015 een eenmalige uitkering plaatsvindt van 0,25% van 12 maal het maandsalaris van januari en een loonsverhoging per 1 maart. Ik zoek meteen de loonstrookjes erbij. Mooi, de eenmalige uitkering is ontvangen en de loonsverhoging in maart is correct toegepast, net als mijn salarisgarantie. Dat valt mee.

Nu ik toch met mijn werk bezig ben kijk ik ook maar gelijk even in het programma waarin je kunt zien wanneer je moet werken, wat de jaarplanning is en hoeveel vakantie-uren je hebt en wanneer je iets hebt opgenomen. Ik controleer de berekening van de vakantie-uren 2015 en dat klopt.

Ik kijk ook in 2014 om te zien of het restant vakantie-uren klopt. Het zijn er 17 minder dan in mijn eigen berekening. Als ik het nakijk zie ik het meteen. In december zijn 4 vakantiedagen afgeschreven. Die van 25 en 26 december kan ik me voorstellen omdat iedereen die normaal  op die dagen werkt en nu niet daar uren voor moet inleveren. Bij de toekenning van vakantie-uren is hier ook rekening mee gehouden.

Anders is het voor de afschrijving van 17 uur op 23 en 24 december. Ik lag toen doodziek op bed en dat leek in de verste verte niet op vakantie. Wat moet ik daar nu weer mee aan? Ik besluit om me er niet druk om te maken en het maar te laat zitten.

Maandag 27-04-2015
Het is halverwege de nacht als ik mijn bed uit moet voor een toiletbezoek en om mijn droge mond te spoelen. Normaal gesproken val ik daarna direct weer in slaap maar nu wil het me niet lukken. De vakantie-uren. Het gaat me niet om de vakantie-uren zelf want die heb ik genoeg, maar meer over het feit dat mijn werkgever zomaar vakantie-uren inhoudt terwijl ik ziek op bed lag. Dit hebben ze bij een voorgaande ziekmelding al eerder gedaan.

De motivatie was toen: "als je niet ziek was geweest had je ook vakantie opgenomen". Dit slaat natuurlijk nergens op en na een verhitte discussie met het hoofd van de afdeling HRM heeft zij uiteindelijk toegegeven dat dit niet is toegestaan en heeft opdracht gegeven om de onterecht ingehouden vakantie-uren terug te boeken.

Ze hebben er dus niets van geleerd en blijven de zieke medewerker willens en wetens benadelen. Ik kan nu helemaal niet meer slapen en alle streken die ze in voorgaande jaren toegepast hebben komen weer voorbij. Wat staat me deze keer weer allemaal te wachten? Ik dacht juist dat ik mezelf inmiddels wel bewezen had. Ja, voor mijn collega's en leidinggevende misschien maar voor de baas zelf blijf je een onzekere factor die geld kost. Dat moet ik niet vergeten.

Zondag 03-05-2015
Ik stuur mijn leidinggevende een email met een update en vraag meteen 1 week vakantie aan omdat we een paar dagen naar Stefan in Tsjechië willen gaan. Ik zet er meteen in dat ik het niet met de afschrijving van de 17 vakantie-uren eens ben. In december lag ik ziek op bed. Ik ben vanaf september ziek en de bovenwettelijke vakantiedagen zijn al opgenomen. Ik heb op dit moment geen energie om hier verder tegenin te gaan.

Donderdag 07-05-2015
Ik krijg een email van mijn leidinggevende terug met daarin de toestemming op vakantiedagen op te nemen. Ik moet zelf ook nog toestemming aan de bedrijfsarts vragen. Dat zal ik doen! In de email staat ook dat ze uit gaat zoeken of ze de vakantie-uren in december terecht afgeschreven heeft.

Vrijdag 08-05-2015
Ik stuur een email naar de bedrijfsarts om toestemming voor mijn bezoek aan Stefan te vragen. Ik verwacht niet dat ze hier problemen mee heeft. Ik hoop dat ze nog weet wie ik ben want mijn laatste afspraak die ik met haar had is van eind oktober 2014. Toen heeft zij in verband met de bestraling al doorgegeven dat ik het 1e halfjaar arbeidsongeschikt ben. Verder vertel ik haar dat ik weer wil beginnen met re- integreren. Ik denk zelf aan 2x 2 uur per week.

Dinsdag 02-06-2015
Ik heb een gesprek met de bedrijfsarts aangevraagd en vandaag is de afspraak. Het lijkt me verstandig om weer voor een paar uurtjes naar mijn werk te gaan. Of me dit gaat lukken weet ik niet. Het gesprek verloopt heel positief en ik ga op arbeid therapeutische basis weer voorzichtig voor een paar uurtjes aan het werk. Na het bezoek aan de bedrijfsarts heb ik een plezierig gesprek met mijn leidinggevende.

Als we in de auto zitten merk ik wat een impact deze gesprekken hebben gehad. Ik voel me raar en uitgeput. Als we thuis zijn gaan we lunchen en daarna ga ik naar bed. Om 17.30 uur maakt Leo me wakker. Ik ben er weer!

Woensdag 09-06-2015
Vandaag ga ik een paar uurtjes werken. Woensdag is altijd een heel stille dag en mijn collega heeft vakantie. Ons kantoor is boven en ik verwacht geen collega's te zien vandaag. Eerlijk gezegd vind ik dit wel zo lekker want nu kan ik rustig beginnen om mijn email te lezen. Ik heb nog wel wat in te halen want ik heb voor het laatst in augustus 2014 mijn email gelezen.

Op kantoor is nog niets veranderd. Ik zet de computer aan maar wat ik ook probeer, het lukt me niet om in te loggen. Ik bel de afdeling ICT om te vragen of zij me kunnen helpen. Ja, ik kan zien dat je niet meer kunt inloggen maar er staat niet bij waarom niet. Kun je dit dan even in orde maken? Jawel zegt de aardige meneer maar dat mag ik niet. Dat moet je leidinggevende dan eerst aanvragen. Dat kan wel zo zijn maar mijn leidinggevende is altijd vrij op woensdag. Dan moet degene die boven haar staat het doen. Ja hoor, dat is de directeur kwaliteit en veiligheid. Die kan ik hier toch niet voor storen? Tja, dan moet je wachten tot morgen. Ik ben er klaar mee en ga maar weer naar huis.

Maandag 27-07-2015
De directeur kwaliteit en veiligheid belt mij op. Hij informeert vriendelijk hoe het er mee gaat en hij lijkt oprecht geïnteresseerd. Iets wat ik wel waarderen kan natuurlijk. Tot nu toe heb ik ook geen klagen over belangstelling en begrip van collega's en leidinggevenden. Wel heb ik vaak het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Vooral op het werk zegt men vaak dat ik er zo goed uit zie. Hartstikke lief bedoeld hoor maar dat is wel de buitenkant. Ik vind het moeilijk om hier mee om te gaan.

Ik heb bericht gekregen van HRM dat je 2e ziektejaar eraan komt. Dit betekent dat je vanaf dat moment 70% salaris ontvangt. Nu weet je dat wel natuurlijk maar ik wilde het toch persoonlijk vertellen voordat je ineens een brief op de deurmat vindt. Ja, ik weet het. 30% Minder salaris is veel geld maar zo werkt het nu eenmaal. Ik doe op dit moment lichte werkzaamheden voor andere afdelingen zoals kopiëren en wat Excel opdrachtjes. Ik werk nog 1 week en dan heb ik 2 weken vakantie.

Daarna wil ik aan mijn leidinggevende vragen om mij weer werk te geven voor de afdeling kwaliteit. Alleen door het te doen kom ik erachter of het wel of niet gaat. Als ik mij hersteld meldt dan wil ik ook volledig inzetbaar zijn voor de uren die ik werk. Als dat niet zo is dan doe ik dat niet, daar kun je vanuit gaan. Dat weten we en zo kennen we je ook en dat waarderen we zeker. Het is goed om daar over na te denken en over te praten. Als het voor jou beter is dat je thuis werkt behoort dat ook tot de mogelijkheden. Misschien dat je op die manier wat meer inzetbaar bent en kunnen we je inkomstenderving beperken.

Als je naar de bedrijfsarts gaat wil je dit dan met haar bespreken? Natuurlijk, ik heb morgen een afspraak en dan praat ik erover. Zullen we dan na de vakantie afspreken  dat we samen met je leidinggevende om de tafel gaan zitten om te kijken hoe we dit vorm kunnen geven? Ja heel graag. En zo eindigen we na een heel ontspannen gesprek.

Dinsdag 28-07-2015
Tjonge jonge, het is eindelijk gelukt. Ik ben door mijn email en nieuwsbrieven vanaf september 2014 tot nu heen. De mail was niet zo spannend maar de nieuwsbrieven wel. Er gebeurt veel in de organisatie en hoewel ik niet alles in mij opneem hoop ik toch dat de belangrijkste dingen blijven hangen.

Het is half 11, tijd voor de bedrijfsarts. Het is wederom een goed gesprek. Op dit moment werk ik 2 x 2 uur per week. Dat gaat goed maar ik vind de tijd net te kort om in mijn werk te komen. Ook denk ik dat ik voor genoemde uren mijn eigen werk weer kan oppakken.
Ik heb vanaf volgende week 2 weken vakantie. Daarna ga ik mijn uren uitbreiden naar 3 dagen van 3 uur in eigen werk. De volgende afspraak is 22 september a.s.

Donderdag 20-08-2015
De vakantie is voorbij en zoals afgesproken heeft mijn leidinggevende voor vandaag een gesprek gepland met haarzelf, de directeur Kwaliteit en Veiligheid en mijn persoontje. Er is een uur voor dit gesprek uitgetrokken en we gaan mijn werkzaamheden en re-integratie bespreken. Leo brengt me naar Purmerend want met het openbaar vervoer die kant op is wat te veel. Hij zit relaxed in het restaurant aan de koffie waar collega's van mij een praatje met hem maken.

Het is een plezierig gesprek waar voldoende tijd voor uitgetrokken is. We bespreken met welke werkzaamheden ik ga beginnen. Ik zal alle nodige informatie toegestuurd krijgen. Ook wordt mij de mogelijkheid geboden om eventueel thuis te werken. Zo kan ik productief zijn op de momenten dat ik me goed voel zonder tijd aan reizen kwijt te zijn. Het lijkt mij een goed idee. Ik heb de mogelijkheid thuis dus waarom niet.

Wat me wel bezig houdt is wat ik kan verwachten tijdens mijn re-integratie. Ik gooi het maar gewoon in de groep. Ik heb in mijn voorgaande ziekteperiode nogal wat problemen ondervonden bij het hersteld melden. Wat kan ik nu verwachten? Als het me lukt wil ik toch gaan voor 100% herstel. De directeur geeft antwoord.

Kijk, het lijkt me sowieso verstandig dat we iedere 6 weken even met elkaar om de tafel gaan zitten om te bespreken hoe het werken gegaan is. Je geeft zelf al aan dat je op dit moment niet in kunt schatten of 100% herstel wel of niet gaat lukken. We kunnen dan zien hoe de voorgaande periode gegaan is en wat dan het vervolg is. Voor nu vind ik het goed dat je je voor 6 uur per week hersteld gemeld hebt en als je je over enkele weken voor 9 uur hersteld meld is dat ook geen probleem. Maar daarna moeten we eerst evalueren.

Ik kan niet anders dan hiermee instemmen en ik vind het ook redelijk. Toch heb ik het gevoel dat ze een herstel voor 100% straks niet gaan accepteren. Ik moet maar niet teveel op de zaken vooruitlopen denk ik.