Eerste immunotherapie

Gisteren de eerste immunotherapie gehad. 
De kuur zelf stelt niks voor. Is gedaan in minder dan 30 minuten. Nu maar afwachten. Afwachten of hij aanslaat of complicaties gaat geven. Dat worden spannende maanden. Ik merk wel dat ik altijd een positief persoon was, maar dat ik dat niet meer ben. Ik kon altijd grapjes over alles maken, maar dat is niet meer zo. Zelfs met met mijn vrouw lig ik nu steeds overhoop. Nee geen grote ruzies, maar ik sla helemaal dicht. Heb geen zin in discussies die nergens over gaan. Ik merk dat ik niet te genieten ben en het liefst met rust gelaten wil worden. Het liefst kruip ik in mijn bed en slaap 24 uur lang door.  

Doordat ik helemaal geen zin meer heb in achterlijke discussies heb ik gisteren een beetje mot gehad bij het VU bij de bloedafname. Om een heel lang verhaal kort te maken zou ik mee doen aan een onderzoek wat betreft de werking van de therapie, maar het formulier was niet goed ingevuld. Kan ik daar wat aan doen zei ik ze nog. Ik ben geen arts. In het kort ... uiteindelijk ben ik daar weggegaan en doe niet meer mee aan het onderzoek. Toen ook nog ruzie gekregen met mijn vrouw hierover. Dat allemaal vanwege een onderzoek waar ik vrijwillig aan mee wilde doen. 

Morgen weer naar de zaak en dan krijg ik de standaard vragen van 'Hoi Paul hoe gaat het?' 'Lang niet gezien' Dat geeft me altijd een rot gevoel. 
Ik hoef niet iedereen op te zadelen met wat er nu speelt bij mij, maar aan de andere kant hou ik er ook niet van om te zeggen dat alles goed gaat terwijl dat niet zo is.  Wat moet je dan zeggen? 'Goed naar omstandigheden!'Nee dat is het ook niet. Het gaat gewoon kut. Dan kijken ze naar mijn uiterlijk en zullen 100 van de 100 mensen denken dat er niks aan de hand is met me. Ik weet het niet, dus het antwoord zal wel worden dat het goed met me gaat.