D-Day, dag van de conisatie

D-Day Dit was het. Het moment van de waarheid. De wekker gaat om 5 uur, en we hebben allebei een rotnacht gehad. Ik mocht eten tot 8 uur voor de operatie en drinken tot 4 uur voor de operatie. 'Gelukkig' word ik snachts veel wakker en kan ik om half 4 nog even wat drinken.

Langzaam maar zeker begin ik al mijn spullen bij elkaar te pakken. Ik mag geen dagcreme op, check! Geen make up, check! Al mijn piercings/oorbellen zijn uit, check! Nagellak is verwijderd, check! Ik pak mijn tas, met voor de zekerheid genoeg voor 1 nacht mocht er wat mis gaan. We willen beide niet dat mijn vriend dan emotioneel zo ver heen en weer zou moeten rijden.

Normaliter kan ik met alle gemak tot de middag zonder eten, en nu heb ik het er moeilijk mee. Wat ik al wel niet zou geven voor een bakje yoghurt! haha

Ik voel het ook, en mijn vriend zegt het. Het voelt bijna alsof we op vakantie gaan, maar toch ook weer niet. Meestal wanneer we zo debiel vroeg opstaan, en met tassen in de weer zijn, is dat omdat we een vroege vlucht moeten pakken.

Het is buiten nog donker en koud. Het duurt mij iets te lang voordat de auto opgewarmt is, en ondanks dat ik mij goed ingepakt heb, ril ik enorm. Waar de kou eindigt en de emotie begint weet ik niet, maar dat rillen doet mijn gewrichten altijd zoveel pijn, dat ik de verwarming toch nog een tikkeltje hoger zet.

Voor afleiding begin ik van die 'real life' verhalen te lezen op Femme. Een vrouw wiens dochter een relatie had met een man 2 keer zo oud. Of een vrouw die vreem is gegaan met de man van haar beste vriend, op hun huwelijksdag!! En dan nog het verhaal van de vrouw wiens man na 14 jaar uit de kast kwam, en haar gebroken achterliet. Hij was een 'held' volgens de omgeving. Maar hadden de mensen ook zo gedacht als hij er vandoor was gegaan met een vrouw? Ik begin ze voor te lezen en te bespreken met mijn vriend. Even wat gekke en debiele afleiding terwijl ons eigen leven nu ook zo debiel aanvoelt.

We zijn lekker op tijd, de parkeergarage is nog bijna leeg en we parkeren de auto bij de uitgang. Zo hoef ik op de terugweg ook niet zo ver te lopen. Het ziekenhuis ziet er nog enorm uitgestorven uit, we lopen langs de corona balie. (welkom in 2021). Onze temperatuur wordt opgemeten en we moeten onze handen ontsmetten. Hierns melden we ons bij de receptie. We worden doorgestuurd naar verdieping 6 en daar moeten we ons melden. We lopen naar de lift, en ik zie de kleurrijke ballen die aan het plafond hangen. Wat een prachtig gezicht eigenlijk. Waren deze mij de eerste keer niet opgevallen? We stappen de lift in, komen aan op 6 en melden ons daar wederom bij de balie. We worden vriendelijk ontvangen door de verpleegkundige, ik ben helaas haar naam snel vergeten omdat ik zo zenuwachtig ben. We lopen 'mijn' kamertje in, mijn naam hangt zelfs bij de deur. Gek, maar stiekem ook wel leuk, dingen waar je eigen naam op staan. Grappig hoe dat werkt.

De verpleegkundige neemt het stappen plan door. Er liggen kleren voor mij klaar, een mooi gewaad en een onderboek van gaas. Ze neemt het stappenplan door, en het enige wat ik kan uitbrengen zijn een soort gromgeluiden. Ze vraagt of ik zenuwachtig ben, dat waa precies wat er nodig was om de waterwerken aan te zetten. De tranen lopen over mijn wangen terwijl ik mijzelf groot probeer te houden. We doen de gordijnen dicht en ik kleed mij om en ga in het bed liggen wachten. Ik krijg water voor alle pillen. We hebben 2 paracetamol, 1 diclofinac, 1 maagbeschermer en degene die ik zo graag wilde, een oxazepam. Daarna moeten we wachten, ik zal rond 07:40 opgehaald worden en dan begint het echte feest.

Om 07:40 word ik opgehaald. Bij de lift neem ik afscheid van mijn vriend en daar gaan we. Blijft een gek gevoel, op een bed door een ziekenhuis gereden worden. We komen bij het gedeelte voor de OK. Mijn bed wordt naast een OK bed gezet, en de overdracht begint. Helaas moet ik mijn sokken uittrekken, maar krijg er enorme mooie papieren kousen voor terug. Er word gesproken over wat ze gaan doen, wederom moet ik mijn geboorte datum vertellen en ze benoemen mijn PTSS en hypermobiliteit. Ik mag van het ene bed naar het andere, ijskoude, bed kruipen. In plaats van een deken krijg ik een lucht deken of zoiets. Hij moet nog een beetje opwarmen, maar het voelt ok. Ik mag liggen, en ze stoppen me voor zover mogelijk goed in omdat ze merken hoe koud ik ben. En daar gaan we, de OK in. Het is een klein stukje van waar ik lag. Er lopen allemaal dames om me heen, ik probeer hun ogen in me op te nemen om ze te herkennen. Gelukkig doen ze even snel hun kapje af als ze zich komen voorstellen. Het OK bed waar ik op lig begint ook langzaamaan warm te worden, jemig wat lekker!! Helaas werkt het allemaal niet goed genoeg, want mede door de kou spelen mijn aderen verstoppertje. Ze beginnen met mijn rechterhand, wrijven, een beetje slaan, masseren. Uiteindelijk zit de naald erin, maar helaas, hij zit toch niet goed. Ondanks dat dit best vervelend is, blijft iedereen aardig en kalm, en dat voel ik. Plus, die oxazepam is lekker joh! Hoewel ik het enorm spannend vind, heb ik niet enorm veel stress. En dat is nieuw. Ze gaan het nu even proberen bij links, de gynaecoloog komt binnen en stelt zichzelf voor. Ik probeer namen te onthouden, maar helaas. Teveel namen, in combinatie met stress en oxazepam, dat werkt dus niet.

Yes!! het infuus zit erin! Fijn dat het bij de tweede keer gelukt is. Zal komen doordat iedereen hier zo kalm en rustig blijft. Ergens heeft iemand mijn mondkapje afgedaan, ik heb oprecht geen idee wanneer of wie. Maar ik krijg even wat zuurstof, terwijl ze beginnen met de narcose. De spanning neemt toe, en ik merk dat ik huil. Niet al snikkend, maar de tranen zijn aanwezig. Dan komt de narcose, holy moly!! Ik was vergeten hoe debiel veel zeer dit deed. Ineens herinner ik mij weer de operatie voor mijn amandelen en dat het toen ook zo debiel veel pijn deed. Je hele arm begint te branden en te steken. En dat was het, mijn laatste herinnering.

Mijn eerste herinnering na de narcose is wat rommelig. Ik zie dat ik uitzicht heb op de klok en probeer de tijd te onthouden, iets wat natuurlijk niet is gelukt. Er komt een verpleegster aan, ze vraagt hoe ik me voel en hoeveel pijn ik heb. Ik brabbel wat, en zeg dat de pijn op een 6 of 7 zit. Ik weet het niet precies, en ben nog enorm wazig. Ze geeft me een pijnstiller, een vrij heftige en vraagt of ik een ijsje wil hebben. "Een raket of een perenijsje?". Ik half kreunend "perenijsje". Ook vraag ik of ze een extra kussen hebben want ik wil dolgraag op mijn zij liggen. Uiteindelijk krijg ik een opgerolde handdoek, en een perenijsje. Terwijl ik mijzelf instaleer begint het huilen, en al huilend en knuffelend met mijn handdoek eet ik mijn ijsje op.

Ik heb nog vlagen van herinneringen waar ik vraag om "ik wil Tissue", en ze vraagt of ik een zakdoek wil. (Tissue is de kat met wie ik opgegroeid ben en die 19 jaar mijn steun en toeverlaat is geweest. Mis haar nog elke dag). Of toen ik vroeg aan de verpleegkundigen waar ze steeds heen gingen, "want ik heb zo'n verlatingsangst". Hahaha hoop dat ze hier achteraf om hebben kunnen lachen. Maar ze gingen er uiterst aardig en professioneel mee om. Bij de overdacht zei de ene verpleegkundige tegen de ander "Wel een beetje in de buurt blijven, ze heeft wat last van verlatingsangst". Uiteindelijk had ik het gevoel dat ik naar de wc moest, nadat ik dit kenbaar had gemaakt kreeg ik een Po. Helaas lukte dit niet, liggend of zittend. Ze pakte er een echo bij om te kijken of mijn blaas wel echt vol zat, en ja hoor. Goed vol! Ze zouden mij even katheriseren. Ik was zo onwijs high van alle medicatie dat mijn PTSS totaal was verdwenen, en ik binnen een seconde zonder gêne mijn benen wijdt deed. Wat een opluchting was dat!

Na een tijdje mocht ik terug, ik was zo blij dat ik mijn vriend weer kon zien, en ik wilde zo graag eten. De verpleegster zei dat ze mijn vriend al had verteld dat ze mij gingen halen en dat hij vast zo zou komen. Vol goede moed gooi in mijn bed omhoog om te eten. Nou dat ging mis. Ik werd zo draaierig, misselijk en mijn hart bonsde in mijn hoofd en lichaam. Mijn hersenen leken niet meer te werken, ik kreeg het warm en probeerde de deken af te gooien, ondanks dat ik naakt onder de deken lag. Gelukkig snapte ik nog net dat ik op de alarm knop moest drukken, en super snel kwamen er 2 verpleegsters. Die meteen begonnen met het bed naar beneden doen, soms is de oplossing zo simpel he haha en mij weer toedekte met de dekens. Ik moest het eten maar even laten, en eerst even goed bijkomen. Strak plan, het voelde alsof ik 10 flessen wijn op had. Ik probeerde al brabbelend te zeggen dat ze mijn vriend even moest contacten. Het duurde nu al zo lang, ik wist zeker dat hij niet had begrepen dat hij naar boven mocht komen. Achteraf bleek ik gelijk te hebben. Hij zat nog steeds braaf te wachten op het telefoontje en toen hij het eenmaal wist heeft hij zelfs de trap genomen omdat de lift te lang duurde volgens hem. Gelukkig ken ik hem al een beetje na zoveel jaar. Uiteindelijk heb ik nog enorm lang half knock out gelegen terwijl mijn vriend mijn hand vasthield. Ik voelde me zo moe en rot. Maar slapen lukte niet, want mijn kamer genoot kwam ook terug. En jemig, dit was me er eentje. Enorm luide asociale man, die alleen maar aan het schreeuwen was, en scheten aan het laten was, om vervolgens om zichzelf te lachen. En toen zijn vrouw eenmaal kwam, wow...die 2 die versterkte elkaar enorm. Zaten beide scheten te laten, en het stem niveau lag op standje vismarkt. Ging echt door merg en been. Uiteindelijk heeft mijn vriend mijn oordoppen en oogmasker gehaald, maar zelfs daar kwamen ze nog doorheen. Uiteindelijk lukte het om te eten, en na 2 volle infusen en vaak naar de toilet zijn geweest mochten we weg.

Ik wilde alleen dolgraag de chirug spreken, en die was pas rond 17:00k klaar. Eindelijk kwam de chirug. Ze zei dat alles er goed uit had gezien. Geen enorm verkankerd weefsel, het inwendige onderzoek had goed gevoeld en ze waren gematigd positief. Ik moest nog wel even wat kleine rondjes lopen om te kijken of ik niet teveel zou bloeden. Maar dan mochten we gaan. Jemig wat was ik opgelucht. Gematigd positief, ik was zo blij, ik hield daar zo aan vast. Niet wetende wat we 1.5 week later te weten zouden komen...