De controle, here we go again

Het is weer zover. De 3/4 maandelijkse apk-ut keuring komt er weer aan. En hoewel ik er niet tegen op wil zien, doe ik dat wel. Elke pijn die ik voel in mijn lijf (en dat zijn er best veel), zijn opeens weer tekenen dat de kanker terug is. Rationeel denken is bijna onmogelijk, en ik moet mijzelf er aan blijven herrinneren dat ik al 1 jaar en 10 maanden in remissie ben. En dat dat al best wat is! 

Maar mijn brein heeft er nu echt onwijs schijt aan. Waar ik er meestal vanuit ga dat ik schoon ben, heb ik dat nu gewoon even niet. Ik had een kleine tumor, en ze hebben er 3 atoombommen op gegooid. Maar die kleine fucker was wel agressief, en kans op recidief is bij mij daarom verhoogd. En hoewel ik weet dat ik geen cijfer ben, lijkt dat nu even iets minder in te zinken. Wat is alles omtrent kanker toch een enorme mindfuck. 

Wn het blijft zo dubbel allemaal. Want aan de ene kant wil ik geen check up. Weer iemand in mijn lijf. Weer die angst, en de extra last van mijn seksueel trauma. Maar ergens wil ik ook wel. Want ik wil dat groene vinkje. Ik wil dat zij zeggen dat zij denken dat het nog ok is. Al had ik er alles voor gedaan als ze daarvoor niet mijn lichaam hadden hoeven te binnenvallen. 

En dan heb ik het nog geeneens over het feit dat het allemaal zo anders voelt (veel pijnlijker) sinds ze alles down under hebben verbouwd. Ik heb de pammetjes al geregeld om hopelijk morgen tijdens het onderzoek mij iets makker te voelen. En als troost gaan we daarna even lekker fout naar de Mac. 

Daarnaast slaap ik slechter, en zit ik de hele week enorm in mijn hoofd. Elke kleine tegenslag komt enorm hard binnen en mijn velletje zit gewoon niet lekker. Het voelt allemaal gewoon even enorm eenzaam. Waar ieders leven zoals altijd verder gaat, gaat die van mij gevoelsmatig weer even in slow motion. Even voelt de realiteit verder weg, en lijkt het alsof ik van binnen naar buiten kijk, terwijl ik nergens echt 'bij' kan. 

Ik hoop enorm morgen weer een groen vinkje te krijgen, want dat zou betekenen dat ik al 22 maanden in remissie ben! En dat willen we. En laten we hopen dat de spanning en de angst dan ook weer even zakken. 🍀🍀🍀