De start

Ik heb een wat zwaar verleden. Mijn jeugd zat vol verwaarlozing en mishandeling, fysieke mishandeling, maar voornamelijk psychiache mishandeling. Allebei mijn ouders waren alcoholist en mijn moeder riep wanneer het maar kon dat ik de grootste fout van haar leven was, dat ze mij nooit had gewild en dat haar leven pas beter zou worden wanneer ik eruit was. Ze schold me enorm vaak uit, ik was dom, het was logisch dat ik geen vrienden had, en toen ik aankwam vanwege de pillen die zij mij had opgedrongen (anti depressiva) noemde ze me vaak een dik of dikke Buddha. Toen ze mij voor de zoveelste keer half het huis uit schopte op mijn 20e, heb ik dan ook niet meer terug gekeken. 

Daarnaast werd ik op mijn 9e gediagnostiseerd met hypermobiliteitsymdroom en scolliose. In het begin leek mijn moeder het nog serieus te nemen, maar dat werd eigenlijk steeds minder en minder. HMS was toen nog niet echt een ding, dus mijn pijn of het feit dat bepaalde dingen mij niet lukte, dat ik vaak viel, veel blauwe plekken had etc werden afgedaan als eigen schuld, en aanstellerites. Op mijn 15e kreeg ik pfeiffer, en heb daarna 4 jaar rondgelopen met chronisch onstoken amandelen, de 12 keelontstekingen per jaar waren volgens mijn huisarts een 'psychisch probleem'. Uiteindelijk begon mijn hele lijf gek te doen, en kreeg ik zelfs iets van botontsteking. Op mijn 19e ben ik naar de huisarts gegaan en heb ik een doorverwijzing geëist voor de KNO. In al die jaren hebben mijn ouders zich er niet heel erg mee bemoeid. De operatie was heftig en ik kreeg een mega zware onsteking daarna, maar het ging al gauw beter dan ooit, ik kon zelfs weer pillen slikken! Maar zelfs tijdens mijn herstel ging de mishandeling bij mijn moeder door, ze redde het vaak maar om een paar dagen achtereen aardig te doen, en daarna was de koek gewoon op. 

Rond mijn 20e ging ik bij mijn alcoholistische vader wonen. Hij mishandelde mij niet, dus dat was al veel beter. Maar leunde wel enorm op mij. Qua huishouden, emotioneel enz. Hiernaast had ik mijn voet gebroken, zenuwschade, een lichamelijke beperking en studeerde ik aan het HBO. Toen ik mijn vriend leerde kennen, belde mijn vader mij 4 keer per dag huilend op, en suste ik hem tot hij weer rustig was. 

Toen gebeurde er iets waar ik nog steeds liever niet over praat. Het was een soort aanranding. En het werd een onderzoek/rechtszaak van bijna 4 jaar tegen mijn zwager. Mijn familie koos niet voor mij. Behalve mijn vader. Terwijl ik afstudeerde bestond mijn leven uit advocaten, politie afspraken, voor mijn vader zorgen (die was eerder gestopt met drinken en hierdoor weer begonnen) en nog veel meer. Ik hield het niet vol, en toen ik PTSS kreeg was het helemaal klaar. Ik heb geen idee hoe ik afgestudeerd ben, en hoe ze mijn afstudeeronderzoek voldoende hebben gevonden. Maar uiteindelijk is het gelukt. Hierna kon ik niks meer, behalve wachten tot de rechtszaak over was, en werken aan mijn herstel. Het herstel duurde enorm lang, ik had pleinvrees, een onnatuurlijke angst voor mannen, paniekaanvallen, intens heftige nachtmerries waar ik schreeuwend wakker werd en enorm veel lichamelijke klachten. Van hartkloppingen, tot 'het zuur' en constante diarree. 

Iets na mijn HBO werd ik voor 50% afgekeurd vanwege mijn lichamelijke beperking en psychische klachten waaronder PTSS. Werk zoeken leek onmogelijk, maar ondanks mijn PTSS is het toch gelukt. 4 banen in 3 jaar, en op mijn 30e zat ik in de ziektewet. Mijn lichaam is op. De chronisch pijn is 24/7, en ik kan niet meer. 

Mijn vader ben ik tegenwoordig ook soort van kwijt. Hij is nu een zij. Een beslissing waar ik enorm achter sta, en enorm trots op was en ben. 6 jaar terug werd 'hij' nuchter, en 2 jaar later kwam de 'aap' uit de mouw.

Maar het betekende ook dat er geen ruimte meer was voor mij. Alles draait om haar, en ik pas er niet meer in. Daarnaast is ze vrij vals en zegt ze vaak nare dingen als: "Wat ben ik toch blij met mijn slanke benen ipv dikke zoals jij hebt". (Ik heb een vrij gemiddeld lijf, dus waarom? Geen idee). 

Toen de rechtszaak over was, was ik bijna 29, en dacht ik dat ik eindelijk kon gaan leven ipv overleven. Maar mijn lichaam is door mijn verleden op. De chronische stress en pijn hebben hun stempel achtergelaten. En ik was dan ook hard bezig gezond te worden, zodat wij konden proberen om ouders te worden. 

Ondanks dat ik dus in de ziektewet belandde, en mijn baan daardoor kwijt raakte, probeerde ik positief te blijven en het moederschap als iets te zien wat ik dan wel zou kunnen. Iets wat een enorme verrijking zou zijn. Het echt hebben en zijn van een gezin. Mijn vriend vond het zelfs prima als ons toekomstige hummeltje mijn naam zou krijgen. Omdat ik zo verlang naar familie. 

Toen werd ik 30. Mijn uitstrijkje gaf aan HPV. Ik moest na 6 maanden weer. Maar vanwege mijn geschiedenis was dat uitstrijkje een beetje traumatisch. Seksueel gezien ben ik nooit goed 'geheeld'. 

Helaas duurde het even voor ik mijn 2e kon halen, lichamelijk en psychisch ging het slecht, en volgens de doktersassistent was die hpv toch niks, ik had zelfs nog gebeld! Maar toen kwam corona, en de vakantie. Wederom werd mij verteld dat ik nog wel even kon wachten, want ik was jong, en had toch alleen maar HPV. Uiteindelijk waren we 1.5 jaar verder. Het 2e uitstrijkje gaf pap2 aan. Wederom was ik niet bang, maar baalde enorm dat ik naar de gynaecoloog moest. WEER iemand die mijn lichaam in zou gaan. Uit het biopt kwam cin3. Maar ze had niks geks gezien, en was enorm positief. Dus ik was dat ook. Behalve dat ik weer een ingreep moest ondergaan. Het zou de lisexcisie worden (hotloop, letz). Er zou een klein stukje van mijn baarmoedermond worden gehaald, en dan zouden de slechte cellen weg zijn en mochten we verder proberen om zwanger te worden. 

30 nov was het zover. De ingreep. Het was intens en ben er nu zelfs nog psychisch van slag van. Ik werd een dag eerder gebeld voor de uitslag. En dacht "oh leuk, ze gaan me eerder bellen voor goed nieuws". 

Nou niet dus. De woorden "we hebben kanker gevonden, een stukje van 5.5 mm bij 3mm", spoken nu nog door mijn hoofd. Hoe dan?! 

Van hpv, pap2, naar kanker?! We mogen meteen niet meer nadenken over zwanger worden. Dit komt als een klap. Ik word volgend jaar al 32, en met mijn beperking zal het lichamelijk al intens zwaar worden. Laat staan wanneer ik 34/35 ben?! 

Ze heeft het over een conisatie. Maar eigenlijk weten ze nog niks. Geen idee hoe 'diep' die gaat. De differentiatiegraad is graad 2. Dus dat is niet super erg, maar ook noet het beste. Maar welk statium? Ze denken nu 1. Maja, hpv, pap2, en cin3 waren volgens hun ook allemaal prima. 

Dus ik hoop voor het beste. Een conisatie, herstellen, zwanger worden en klaar. 

Maar ben bang voor het ergste. Dat ik mijn baarmoeder kwijtraak, dat ik heftige behandelingen moet ondergaan, dat het ooit terug komt als we het nu weg krijgen, dat ik nooit moeder mag worden, en een stukje dat bang is om dood te gaan voordat ik verdomme mijn eigen leven heb mogen leiden...