Met volle angst vooruit

Ik ben het kwijt. Het is gewoon weg. Foetsie. En of het ooit terug komt? Geen idee.

Waar ik het over heb? De onbezorgdheid die ik voor de kanker had. De naïeve en enigzins arrogante gedachte dat ik oud zou worden. Het gevoel dat als ik iets voel in mijn lijf wat nieuw en heftig is, dat het niks ernstigs is. Want hoewel ik nooit echt gezond was, nog nooit mijn eigen risico NIET kwijt ben geweest etc, waren mijn eerdere beperkingen niet perse levensbedreigend. Ik wist dat de beperkingen erger zouden worden, maar met een enigzins gezonde levensstijl ging ik er vanuit dat ik minimaal 75 ofzo zou worden.

Ik lag net op de bank, te rusten tussen de huishoudelijke taken. Ik had niks geks gedaan. Maar mijn bovenrug en borst doen opeens zoveel pijn. Alsof er een interne druk zit, in combinatie met steken tijdens het ademhalen. Ik app mijn vriend. Ik wil hem niet ongerust maken, maar wil een 'lijntje open houden'. Stel je voor dat mijn hart ermee kapt ofzo, en hij daar pas achter zou komen na zijn werk. Hij vraagt of hij naar huis moet komen, maar dat voelt ook niet ok. En ergens voelt het ook niet ok hem ongerust te maken tijdens werk. Maar wat moet ik anders?

Ik ga plat liggen, en neem 2 pijnstillers in. Ik blijf mijn hartslag voelen in mijn hals, maar die dappert gelukkig goed door. Na 10 min kan ik in ieder geval iets zekerder zijn dat het mijn hart dus niet is, want als die stopt, dan voel ik dat. Na een half uur begint de pijnstilling te werken, en na een paar keer appen om de 10min durf ik mijn vriend te laten weten dat het weer ok is.

Het was een soort pijn die ik niet kende, en zeker in combinatie met dat drukkende gevoel op bovenrug en borst, schoot er even het slechtste scenario door mijn hoofd. Iets waar ik mij eerder nooit druk om maakte. Ik dacht ook pas aan kanker toen ze zeiden dat ik kanker had. Bij de positieve hpv, pap2, cin3 etc, heb ik geen seconde eraan gedacht dat ik kanker zou kunnen hebben.

En grotendeels ben ik nog steeds zo nuchter. Ik denk zelden dat de kanker terug is, of kan komen. En ik heb ook vertrouwen in mijn hart. Ondanks dat ze soms even een paar sec stopt. (we moeten allemaal wel eens op adem komen toch?). Maar zo nuchter en enigzins fearless als ik was vóór de kanker? Nee, dat is weg.

In november gaan we voor het eerst weer op reis buiten Europa. Een rondreis van 2 weken door Zuid Thailand. Ik heb het simpel gehouden, 4 plekken, allen niet te ver uit elkaar. Maar waar ik eerder toch wel fearless naar Mexico, Bali en Egypte ging, merk ik nu wat weerstand. Een soort angst. Angst dat mijn lichaam het niet red. Dat ik weer ziek word, dat er iets mis gaat. Voor iemand die vond dat ze na 9 maanden rijbewijs een auto kon huren in Griekenland is dat een vreemd gevoel.

Het is wederom wennen, en schakelen naar het nieuwe 'nieuw'. Het nieuwe normaal. Maar wat kan ik 'jaloers' zijn naar leeftijdsgenoten die nog wel die onbezorgdheid hebben. Niet misgunnend natuurlijk, die onbevangenheid, en onbezorgdheid, hoort ook gewoon bij het 'jong zijn'. En stiekem, zou ik er best wat voor over hebben dat ook weer te mogen ervaren.

En opzich vind ik niet dat ik mag klagen (ook al vind ik dat we altijd mogen klagen 🤪), want grotendeels heb ik mijn nuchterheid nog. (doe ik niks voor hoor, is niet iets wat je kan manifesteren ofzo). Maar voor nu, gaan we met de volle angst vooruit. Op naar nieuwe avonturen, die gewoon goed gaan, en dat ik mij gewoon weer even kan gedragen als een gemiddelde 35 jarige.