Rad van fortuin

Als ik door sneeuw, hagel en regen richting het oosten rijdt naar mijn stilteretraite “Herbronnen bij kanker”, moet ik vlak voor mijn eindbestemming afslaan naar de Fukkinkweg. Een goed begin van dit kankerkamp. Op een prachtige plek wacht me een warm onthaal door zowel begeleidster als de negen andere deelnemers. We zijn allemaal onder behandeling voor kanker, zijn dat geweest of zijn uitbehandeld. Iedereen komt uit die rollercoaster of zit er nog midden in. 

We nemen plaats in een mooie lichte ruimte. Hier zullen we de komende dagen in stilte zitten en kunnen we delen wat we willen. Of niet. Langzaam rijden onze tien karretjes de ruimte binnen en komt de rollercoaster tot stilstand. Daar zitten we dan, na ontelbare loopings over de kop. Ieder in haar eigen karretje. Als in een reuzenrad op zijn kant. Iedereen richt haar eigen karretje in, met kussens, zittend op een stoel of languit liggend. Hard staal maakt plaats voor warmte en comfort. Ik smelt. 

De rails gaat hier niet meer over de kop maar ligt in een ronde cirkel plat op de grond. Alsof er vanuit ieder karretje een spaak loopt waarmee we vanuit het midden allemaal verbonden zijn. Hier zijn geen G-krachten meer die me in een rollercoaster naar beneden trekken. Hier zijn andere krachten aan het werk. Kwetsbaarheid, kracht, angst, verdriet, hoop en dankbaarheid verbinden en trekken me omhoog. 

Niemand zit hier in de tweede kring. Niemand hoeft hier iets een plekje te geven. We hebben al een plek. Niemand vliegt hier uit de bocht. En, godzijdank, niemand zweeft. Er is werkelijk niets zweverigs aan. Het enige wat ik heb zien zweven zijn mandarijnenschillen en klokhuizen, door de lucht, in mijn gedachten. Ik zie aan de eettafel bijna een klankschaal aan voor het fruitschillenbakje. Ik verbeeld me hoe de inhoud ervan later die avond tegen onze hoofden getrild zou worden terwijl we rustig in een meditatie zitten. Er komt steeds meer lucht naast de zwaarte. 

In de ruime vrije tijd wandel ik of lummel ik wat in het prachtige atelier waar de houtkachel stevig brandt. Massages maken los wat vast zit. Reikhalzend kijk ik uit naar iedere maaltijd. Als ze dit thuis konden proeven, zouden zelfs mijn puberzoons vegetariërs worden. Ik heb nog nooit vier dagen achter elkaar zo lekker gegeten. 

Als ik na vier dagen alleen in mijn auto stap, heeft de zon mijn ramen al ontdooid. Er is niets opgelost, ik ben niet uitgerust en mijn lichaam is niet beter hersteld. Het verdriet is er geen traan minder om geworden. En toch voel ik me fortuinlijk. 

Ik ben uit de rollercoaster gestapt en heb plaats genomen in dit veilige reuzenrad dat hierbuiten gewoon weer doordraait. Door de vaart eruit te halen zie en voel ik zowel mijn eigen karretje als het hele rad beter. Dat geeft ruimte, rust en vertrouwen. Op de terugweg zie ik wel hoe mooi de Achterhoek is. De Fukkingweg valt me niet meer op.

Geheel volgens de vuistregel van ieder geslaagd besloten feest kan ik er niet meer over vertellen. What happened at Hof van Kairos, stays at Hof van Kairos. Als je erbij was, vergroot die regel ook achteraf nog het gevoel van verbondenheid. Alleen als je onderdeel van de selecte groep bent geweest die erbij was, weet je of het echt zo bijzonder was. Als je er niet bij was, geeft de regel je het gevoel dat je echt iets gemist hebt. Dat klopt. Je had erbij moeten zijn.