Dagen na laatste chemo

Op 15 november mijn laatste chemo gehad. Ik was al gewaarschuwd. Bij de laatste controle gaf ik aan bij de arts dat ik er wel een beetje klaar mee ben. “Je beenmerg ook zo te zien”. Ja, dat verklaard een hoop. De klachten, vermoeidheid. Normaal had ik met deze waardes niet deze laatste chemo mogen hebben maar oké… de laatste. Even schouders eronder en gaan. “Je doet het heel goed hoor!” Ja, doe ik ook… maar hoeveel kan je lichaam verdragen. Veel merk ik maar geestelijk zit ik er even doorheen.

In de weken daarna kwam echt de klap. Extreem moe, pijn in mijn mond, slokdarm die elke avond een uur extreem veel pijn doet, m’n nagels die het gewoon begeven, krampen, hoofdpijn. Vergeet denk ik de helft.

Ik moet steeds vaker nee zeggen tegen mensen als ze langs willen komen of willen afspreken. Ook de dagelijkse dingen worden steeds zwaarder. Ik kook nog steeds voor mezelf maar de afwas daarna red ik gewoon niet meer. Een dag afspreken is de dag ervoor opladen en de dag erna bijkomen. Het is veel plannen en gewoon veel aan je zelf denken. 

Bij de laatste chemo hoort ook afbouw van medicatie. Gelukkig zit ik op maar 6 pillen in de ochtend. Prednison bouw ik in 4 dagen af van 80mg naar 0. Heftig! Ik weet precies wanneer ik een emotioneel wrak ben. Ik omcirkel al in m’n agenda wanneer en sluit me op. Neem even geen telefoon op, buiten m’n vaste kring met mensen. Die dagen breng ik vaak huilend door, echt extreem emotioneel. Ik weet waar het aan ligt maar toch.. 

De avonden zijn een hel. Ik lig vaak op bed en de pijn in m’n botten is erger dan voorheen. Heb erg veel last van kramp in m’n handen en voeten. Daarbij nemen de neuropathische klachten niet af. Gitaar spelen lukt me niet meer, kleine handelingen zoals een sticker van een potje peuteren duurt extreem lang. Heb al opnieuw moeten leren schrijven en gemerkt dat m’n handschrift is veranderd.

Inmiddels een maand verder. Afgelopen weken echt zwaar gehad. Ik ben van het vooruitzicht van 8 behandelingen naar 4 gegaan en gelukkig. Nog 4 van deze weken en ik was fysiek echt helemaal naar de klote. Laat staan geestelijk.

Ik weet hoe het is om onder invloed te zijn. Stoned, dronken, vermoeid…. Maar weet nu ook hoe het is om je lichaam te vergiftigen. Chemo is gewoon gif en mijn lijf heeft er tegen gevochten. Ik kan precies aangeven wat kapot is in mijn lijf en het herstel is pijnlijk en zwaar. Langzaam voelde ik het gif uit mijn lijf gaan en langzaam nemen de klachten af.

Inmiddels gaat het dag voor dag iets beter. Of zoals ik zelf zeg, minder erg. Vermoeidheid en klachten nemen langzaam af. Had mezelf sterker en verder verwacht. Volgens de artsen doe ik het echt goed en doe ik meer dan de gemiddelde persoon met deze chemo kuur. 
 

Buiten je vaste routine van de behandeling die je best mist komt nu ook de twijfel. Is het echt wel weg? Was dit echt de laatste chemo? Ben ik gezond want zo voel ik me niet. Ik ben soms zo bang… bang dat het nog niet weg is of dat het binnen de komende maanden een andere vorm terug komt. 

Ook komt het besef dat ik het alleen heb gedaan. Buiten dat ik alleen naar de behandelingen rij en m’n eigen huishouden doe, moet ik ook m’n klachten alleen ondergaan. De avonden alleen op bed met pijn werden niet verlicht. Geestelijk erg zwaar mee. Heb avonden gehad dat ik zo nodig moest plassen maar door de pijn en vermoeidheid gewoon m’n bed niet uit kwam. Inmiddels gaat het beter maar ben bang dat de klap straks nog komt.