Hema verhaal

Ik schrijf, zoals vele hier, om te delen. Ervaringen, steun, adviezen en gewoon van je af schrijven. Deels gebruik ik dit om later terug te lezen, niet te vergeten. Ben bang dat ik in grote lijnen later alles wel weet maar die kleine details ga vergeten. Het is een kut periode maar wel een bijzondere.

Een ervaring die ik wil onthouden en delen omschrijft wel erg goed hoe ik de behandeling heb doorstaan. Hoe ik dacht en nog denk, hoe mijn doorzettingsvermogen is geweest en hoe ik soms gewoon stom was.

Mijn 3e behandeling begon zwaar te worden. Lichamelijk ging de chemo steeds meer zijn tol eisen. De eerste week kreeg ik 3 keer chemo via infuus, een berg pillen en vrijdag altijd de bleomycine injectie. Van die injectie kreeg ik erg veel botpijn. Ik kon de klok erop gelijk zetten. 17:30 uur de prik, 21:30 uur pijn. 

Dan op zaterdag, zondag en maandag bijkomen en dinsdag om 08:00 uur bloedprikken en dan om 09:15 uur gesprek met arts en kijken of ik de chemo wel mag hebben. Mijn witte en rode bloedlichaampjes schieten soms omlaag dus het was altijd afwachten.

Ook deze keer. De arts kijkt mij aan en zegt:”mmmmmm het is laag maar het kan. Maar het is zo laag, hou je klachten in de gaten.” Zoals? “Nou, duizeligheid, oorsuizingen, blauwe plekken en gewoon algemene energie.” Oké, doen we…Als je meer klachten krijgt, bellen en dan gaan we bloed prikken. Oké…. 

Ik krijg de chemo. Dit is echt een zware. Voel zodra de kraan opengaat het leven uit me lopen. Voel me witter worden en m’n benen zwaarder. Lijkt wel of de smaak in mijn mond ter plekke veranderd. De chemo is al aangepast omdat mijn neuropathische klachten erg toenamen. 

Maar zoals de andere keren hiervoor, gedaan! Bam.. naar huis… rusten.

Die vrijdag begon ik me wel weer redelijk te voelen. Dus ik dacht, we gaan Delft in. Autovrij centrum dus parkeren aan de rand van de stad en lopen naar de winkels. Delft is mooi. Ik loop over grachtjes maar merk dat de kleine verhoging van een brug me al lastig af gaat. Voelt als een heuvel. Maar goed, doorstappen. Uit ervaring weet ik dat het soms zwaar is maar ook wel weer voldoening geeft.

Ik moet gewoon wat spulletjes hebben voor in huis. Ook nieuwe lampjes, dus de Hema in. Had al aardig wat gelopen dus begon echt wel moe te worden. Dus lampjes scoren en naar huis. Die lagen dus op de onderste plank, bijna op de grond. Ik door m’n knieën, vergelijk wat verschillende lampen en kom weer omhoog. 

Ik voel me ineens beroerd worden. Ik word extreem duizelig, hoor bijna niks meer door de oorsuizingen, alles lijkt te draaien en m’n evenwicht is weg. Ik pak me vast en zie hoe een vrouw naar me kijkt. Ze vraagt of het gaat. Ik leg uit dat ik wat duizelig ben, ik heb kanker en dit komt van de chemo. “Ik bel wel een ambulance!!” Nee hoor, even bijkomen en dan gaat het wel. Er komt een medewerkster van de Hema bij en ook die wil dat ik ga zitten. Uiteindelijk ging het gewoon weer en na het afrekenen gewoon naar huis gegaan. Maar ik was dus wel duizeliger dan normaal, sneller moe en voelde me gewoon anders. Dus ik de dokter bellen zoals zij had aangegeven. Ik kon gelijk bloed laten prikken maar voelde me gewoon te zwak om naar het ziekenhuis te rijden. Dus maandag prikken en in de middag de uitslag telefonisch doornemen. 

Ik word in de middag gebeld. “Hey… nou de uitslag is binnen. Ja, als je 25 bent of topsporter dan maak ik me zorgen. Maar je zit midden in de chemo en je waardes zijn heel erg gestegen. Je klaagt over duizeligheid in de Hema man! Na een heel stuk lopen!! Er zijn mensen mensen met de zelfde behandeling die de brievenbus niet eens halen. Je doet en verwacht misschien te veel van je zelf. Even stapje terug meneer”

Oké… ze heeft wel gelijk. Ik doe best veel en dat houd me ook wel op de been. Het is soms lastig je zelf te motiveren in deze fase dus heb ik de neiging om door te slaan als het wel lukt. 

Inmiddels ben ik verder en heb ik net een paar weken achter mij gelaten dat ik weinig kon doen door gebrek aan energie en pijn. Boodschappen lukte en daarna m’n huishouden. Maar iets extra’s was echt plannen en rusten. Vandaag bijna 3 uur met mijn dochter door de stad gelopen dus het gaat de goede kant op.