Kaasplankje

Ik ben iemand die bekend staat om zijn humor. Ik heb mijn publiek, de lachers op zijn hand nodig. Mijn pijn, verdriet en ellende maskeer ik met grappen. Soms hele harde grappen. Mijn vrienden kennen mij niet anders en ik kies mijn vrienden hierop ook uit.  Dit is mijn manier van verwerken en uitten. 

Ik wist na de diagnose dat ik veel in het ziekenhuis zou zijn. Pffff ik vond dat zo eng. Bij iemand op bezoek gaan al… en nu zelf een dagelijkse bezoeker worden van het ziekenhuis. Hoe ga ik dat overleven? Tja…. Deels ook met humor.

Al snel had het verplegend personeel door dat ik hen in de maling nam. En soms hele rare dingen vroeg. Zo vroeg ik een keer steeds om een kaasplankje… niet te gek, gewoon met wat mosterd… verderop in de zaal van de infuus therapie hoorde ik..”ja lekker! Dat lust ik ook wel”
Naast mij op bed lag een man, in een veel verder stadium dan ik was, te lachen. 

Tegen over ons een dame begon over dat er wel een portje bij mocht, niet te oud.. gewoon beetje nippen. Toen de verpleegster wederom langs kwam en vroeg “alles naar wens?” Klaagde ik over waar het kaasplankje bleef…de dame tegen over mij over de port…

Een beetje geïrriteerd liep de verpleegster weg… en kwam 10 minuten later terug met voor iedereen op zaal een bakje met kaas en mosterd zoals op de foto… met de woorden..”ik wil jullie niet meer horen zeuren vandaag.”

Ze was, zo bleek later, naar de kantine gelopen en had voor ons blokjes kaas geregeld. 
Later in mijn behandelingen ben ik gaan vragen om uitsmijters, borrelhapjes, tosti’s en saté met de saus apart. Buiten de kaas nooit gekregen trouwens.