Nieuwe ik

Vandaag weer de behoefte om even van me af te schrijven. 

Inmiddels ben ik volop weer aan het sporten. Mijn hernia is over en ben gelijk aan de slag gegaan. Ik word elke dag sterker, heb m’n oude dieet opgepakt, voel en zie mezelf sterker worden. Ik zie dat m’n omgeving weer ziet dat ik mijn oude en sterke lijf weer krijg. Pfff chemo heeft me echt gesloopt! Gelukkig had ik een goede basis waar ik op terug kon vallen. Maar het is ontzettend zwaar. Revalideren is anders dan sporten. Mijn spieren, botten, pezen en banden… alles was op, weg en kapot. Maar ik doe het! Elke dag weer… 

Ik wandel elke dag en sport 3 keer in de week met gewichten. M’n oude liefde! Ik vind het heerlijk. Natuurlijk niet op m’n oude niveau maar ik ben lekker bezig. 

Maar in m’n hoofd kan niemand kijken. Heb emotioneel soms moeite met de periode van de diagnose, chemo en het herstellen daarvan. Ik merk dat ik er moeilijk over praat. Ja, tijdens m’n revalidatie dagen. Met mede “patiënten”. Sta je dan weer moed in te praten tegen een mooie vrouw van in de 30. Kaal, geen wenkbrauwen, moe, ziek maar zo strijdvaardig. “Het komt allemaal goed, kijk maar naar mij.” 

Maar het gaat helemaal niet goed. Het is zo moeilijk om het “normale” leven op te pakken. Heb toch meer last van m’n chemobrein dan ik dacht. Heb inmiddels hulp daarvoor gezocht. Ik vergeet nog steeds namen, gezichten van onbekenden zijn anders en het is lastig om gewoon mee te draaien. 

Ik vond vandaag een heel toepasselijk gedicht. 

Ik ben een flink en moedig mens, niemand kan mij raken. 

Ik ben geworden wat ik ben door wat ik mee moest maken. 

Niemand neemt mij af wat ik daardoor heb geleerd, al zijn er van die dagen, dan loopt alles verkeerd.

Dan is er weer die onrust, gaat alles veel te vlug.

Ik doe 3 stappen voorwaarts en doe er 5 terug.

Maar ik zal overleven, mij krijgen ze niet klein.

Alles wat er nu met mij gebeurt, heeft gewoon zo moeten zijn.

Ik heb me bij heel veel al neergelegd. Mijn leven is anders geworden, lastiger, zwaarder. Maar ben ook strijdvaardiger, zelfstandiger. En de balans daarin vinden is gewoon lastig. Het is wennen aan m’n nieuwe lijf, mijn nieuwe ik en mijn omgeving. Denk dat dat de eeuwige nieuwe strijd wordt.