Sociale druk

Kerst en de sociale druk. Merk het nu. Als vrijgezel en als kanker patiënt. Wat een gezeik, word er echt gek van.

Ik heb wel steeds meer energie en kracht maar nog lang niet om 2 drukke dagen met kerst op te zitten. Ik heb al heel lang met een vriendin afgesproken die over komt van Sint Maarten. Ook vrijgezel, zo gek als een deur dus leuk. Maar nu die dag nadert komen ook de vragen wat ik 1e kerstdag doe. Ja, niks…. Wil wel maar kan niet. 2e kerstdag vreet energie dus wil wel een beetje fit aanschuiven. “Ja maar met kerst hoort niemand alleen te zitten, helemaal jij niet, helemaal nu niet.”  Oooh… want? Heb afgelopen maanden hele dagen, avonden alleen gezeten. En met alle respect… toen meer behoefte gehad aan gezelschap dan nu ik me beter begin te voelen. En toen vroeg ik er ook niet om. En heb eigenlijk gewoon geen zin om bij een gezin aan te schuiven, een ander kleur bord te krijgen dan de rest, en zielig gevonden worden. Word steeds meer allergisch voor medelijden. 

En steeds meer voor de druk. Ik moest nog een restaurant regelen. Pfffff helemaal vergeten… en weet niet of ik wel weg wil, ik weet het even niet meer. Ik spreek haar en vertel m’n gedoe… “Toon, we halen gewoon Thais en eten dat bij je thuis en kijken All you need is love.” (Is dat er nog?) 

Lief! Even wat druk van de ketel.

“Je moet wel een boom nemen in je huis, anders kom je nooit in de kerstsfeer.” Nee!! Ik neem geen boom, geen verlichting, geen krans en geen ster… niks. 1 januari alles weer weggooien en dan denken wauw wat heeft die boom mij geholpen zeg! Nee, volgend jaar misschien weer. Ga nu niet terwijl ik bijkom van m’n laatste chemo even een boom kopen en optuigen. 

Ik heb straks zin om in het voorjaar weer met de zon op m’n kop door de stad te fietsen. Mezelf afvragen waar die vrouwen vandaan komen die ik in de winter niet heb gezien… tijdens mijn behandeling. Weer in de spiegel durven kijken en denken..”moet weer m’n baard bij trimmen.” Daar heb ik zin in. Op een terras m’n mouwen opstropen en m’n Spaanse harige armen weer tonen. Ik ga de rest van m’n leven zo behaard mogelijk doorbrengen heb ik besloten.

Ik heb zin om te gaan werken en mezelf nuttig te maken. Zin om te balen dat de wekker gaat en met de rest van de loonslaven in de file te staan. Zin om weer bij de kassa naar een leuke vrouw te knipogen zonder dat m’n halve wenkbrauw op de grond valt. 

Maar heb toch geen zin in kerst! Met mijn geluk tref ik een boom die alleen maar uitvalt. Ik ken mezelf… die ga ik chemo boom noemen. Als gourmetten, douchegel setjes, stropdassen, slaatje, oma halen kerst moet voorstellen….dan zit ik liever straks met m’n gekke maatje met een bord Thais op schoot hier in m’n studio… fokking merry christmas te vieren… de beste ooit.