Stilstaan

Zo, genezen… schoon… beter? Mwa….

De afgelopen maanden leef je in de overlevering modus. Stijf van de medicijnen, adrenaline, medelijden en steun ga je door. En hoe! Heb bergen verzet, respect afgedwongen… mezelf sterker gehouden voor de buitenwereld. En nu.. hoor steeds vaker “je bent toch genezen?” Ja, maar de chemo blijkt toch meer kapot te hebben gemaakt dan verwacht. Dus mijn leven staat nog vol in het teken van kanker. 

Iedereen om me heen is doorgegaan. Ik stond stil. Alles ging naar m’n herstel, naar overleven. De bekende trein waar iedereen in zat reed door. En men verwacht dat je gewoon weer op die trein springt, al rijdend. Ik heb geen station gevonden waar de trein stopt om mij op m’n gemak in te laten stappen.

Werkgever die nu al gaat vragen… “denk je al aan werken?” Ja, denk er vaak aan als ik smorgens m’n bed het eerste uur niet uitkom van de pijn… en savond denk ik ook vaak aan m’n werk, als ik botpijn heb. “Wat denk je wel te kunnen doen op je werk?” Nou, kijken hoe de rest van m’n collega’s mij negeren omdat het toch wel eng is, Toon ziek en niet sterk… en ondertussen dendert wet poortwachter door. Ziek zijn kost ook gewoon geld, ziek zijn is duur. 

Inmiddels ben ik zover dat ik een kunstje ga laten zien bij de bedrijfsarts… dat ik wel kan werken. Want kanker hebben, chemo en al vervelend… maar kan bijna geen leuke dingen doen. Alles is verrekte duur. Ook die denderende trein.

Voor het eerst in m’n leven merk ik dat ik verbitterd raak. Gelukkig kan ik hier relativeren en zien dat ik echt geluk heb gehad, ik ben er nog. Voor veel is het uitzichtloos, vallen mensen weg of houden zich levend met medicatie. 

Met frisse moed maar weer wandelen straks, de natuur kost niks. Met oogkleppen op langs het restaurant lopen voorbij de stelletjes met koffie en gebak. Vanavond weer wachten op de pijn….