Vergeetachtig
Buiten de fysieke klachten bij kanker, chemo en de medicatie zijn er ook geestelijke klachten. De klap die je krijgt als je hoort:”u heeft kanker.” Is enorm. Daarna de onzekerheid bij mij mbt de vorm, fase en uitzaaien. Het doet wat met je om het zo maar te zeggen. Daarnaast was ik heel erg bezig met het beschermen van mijn omgeving. Je belt je familie en vrienden en brengt het slechte nieuws. Ik was gelijk ook daarna bezig met troosten en proberen de pijn te verzachten. Je voelt je zelf al zo gekwetst en nu doe je anderen ook pijn, vreselijk. De mentale last werd steeds groter. Gelukkig kreeg ik snel de diagnose dat mijn ziekte goed te behandelen is en we gingen voor volledige genezing.
Al snel begon de chemotherapie en ik merkte al vrij snel op dat ik dingen begon te vergeten. Nu ben ik niet echt een type die structuur in zijn leven bracht. Ik had het altijd getroffen met partners die dat voor mij deden, had nooit een agenda nodig. En nu moest ik ineens met een schema medicatie innemen en had ik afspraken in het ziekenhuis. Niks voor mij maar goed, ik moest wel.. en ik moest het alleen doen zonder partner.
Ik merkte dus al vrij snel op dat ik anders begon te denken. Ik vergat dingen, gesprekken en had moeite met namen onthouden. Het beste voorbeeld en de bewustwording was dat ik een kaart kreeg in de eerste behandelweek met daarin:”lieve Toon…wat goed dat ik je vorige week zag. Ik kom snel weer een keer langs. Dikke kus en knuffel…. Karin.”
Het enige wat ik dacht was… wie is Karin? Blijkbaar ken ik een Karin en is zij vorige week langs geweest. Ik schrok enorm en werd echt angstig. Nu probeer ik veel klachten te relativeren met humor en positieve energie maar dat ging op dat moment even niet. Ik heb de kaart weggelegd en ben gaan nadenken. Op een gegeven moment, denk een half uur later, schiet mij te binnen! Natuurlijk… de week ervoor waren 3 oud collega’s langs geweest en hebben we koffie gedronken. Super gezellig… ik zie haar zo weer voor me zitten, in de zon met haar thee, lange haar, wist wat ze aanhad. Allemaal details van dat moment kwamen weer boven. Behalve haar naam… pffff hoe heet ze ook alweer? Ik moest weer de kaart erbij pakken… Ooh ja.. Karin.
Ik ben bijna een uur bezig geweest met dit. En het was de eerste keer dat ik besefte… er is wat veranderd in m’n brein. De manier van informatie verwerken, nieuwe herinneringen maken en opslaan. Ben het uit eindelijk gaan zoeken op internet en zag dat dit niet gek was, wel erg vervelend.
nu nog heb ik soms moeite om namen te koppelen aan gezichten.. mijn omgeving heeft dat vaak niet door. Maar soms praat ik met mensen en denk ik..”hoe heet je ook alweer?” Soms ben ik midden in mijn verhaal kwijt wat ik wilde vertellen. Ik kan soms niet op woorden komen.
Inmiddels schrijf ik alles op in mijn agenda en vraag soms ook gewoon om hulp. Ik hoop dat het “vergeetachtige” op zijn minst minder word in de toekomst. En anders moet ik hier mee leren leven. Deels schrijf ik deze ervaring en ook blogs omdat ik bang ben dingen te vergeten.
Ik besef dat ik in een unieke situatie zit die mij dwingt anders te leven. Meer zelfstandigheid, structuur, gezondheid, fitheid en dat alleen zonder partner. Natuurlijk heb je steun vanuit het ziekenhuis en uit je omgeving maar ik was echt anders gewend. En nu moet ik het alleen doen en doe dat goed. Alleen moet ik dingen hier gaan wegschrijven. Niet alleen om te verwerken en te delen maar juist om niet te vergeten.