ik wil, ik wil, ik wil
Ik wil mountainbiken, wandelen, feest vieren, in de tuin werken....... ik wil alles. Afgelopen vrijdag hadden we een feestje van mijn zwager die 65 is geworden, Natuurlijk wil daar bij zijn. Na een paar uurtjes bedrust in de middag, was ik er helemaal klaar voor. Wat was het gezellig en wat had ik veel energie. Ik heb als vanouds op de dansvloer gestaan. Genoten van de muziek met neefjes en nichtjes. Met veel kennissen weer bijgepraat die ik al lang niet had gezien. Zaterdagmorgen word ik gesloopt wakker. Hoofdpijn, ruis in mijn oren van de harde muziek en spierpijn op elke plek in mijn lichaam. Eigenlijk hadden we zaterdagmiddag ook nog een feestje, maar dat kon ik dus wel vergeten. Balen, want dat was met mijn collega's die ik toch al te weinig zie. Nu is het zondag, manlief kijkt voetbal bij onze zoon en ik zit alleen thuis, Daar begint dan het kleine verstopte plekje in mijn hart open te gaan. Waarom kan alles niet meer. Het gevoel dat ik steeds meer moet inleveren. De twijfel of mijn lichaam het nog vol kan houden. Een negatieve spiraal, waar ik heel verdrietig van word. Ik stop het meestal weg, want het gaat toch goed? Ik mag niet klagen en toch wil ik meer. De onzekerheid komt met vliegende vaart binnen. Kon iemand me maar vertellen hoe lang ik nog heb. Herkennen jullie dit? Vraag ik teveel van mijzelf? Ik ga verder met een spannende serie op Netflix. Al snel komt ons lieve hondje Noah dicht tegen me aan liggen alsof ze zeggen wil: je bent niet alleen. Ik sluit het kleine plekje achterin mijn hart, maar wel met een brok in mijn keel.
tot gauw, vit
3 reacties
Lieve Vit,
Zeker herkenbaar wat je schrijft. Je wil graag weer leven zoals vóór de diagnose en behandelingen, maar als je teveel doet wordt je teruggefloten. Het blijft keuzes maken als er meerdere leuke dingen tegelijk zijn en het doet verdriet voor alles wat je moet missen. Ook het niet weten in hoeverre e.e.a. weer herstelt is moeilijk te accepteren. Maar het is wat het is en probeer te genieten van wat je wel kan. Dat zeg ik altijd tegen mezelf en helpt me wel.
Liefs, Monique
Hoi Vit,
Ja heel herkenbaar, vaak gebeurt het juist als het qua kanker vrij goed gaat. Dan wil je toch weer steeds een beetje meer en dat is heel logisch denk ik. Ik vind het soms een spagaat: aan de ene kant meedoen met de gewone wereld en dat lijkt soms ook voor een groot deel te kunnen. Aan de andere kant ben je toch wel gewoon echt ziek en dat strookt dan niet altijd met die andere kant en dan word je hard terug gefloten. Dat is het lastige van langdurig ziek zijn.
Liefs Sandra
Onverteerbaar is deze ziekte. Leef met je mee. Liefs Anja 🍀🍀🍀