Proost

Maart 2019: na diverse onderzoeken ben ik noodgedwongen in de sneltrein gestapt die kanker heet. Nog even een extra check om uitzaaiingen uit te sluiten en zo een goed behandelplan op te stellen. Mei 2019: uitstappen is niet meer mogelijk na de diagnose uitzaaiingen in de botten (wervels, ribben, heupen), want genezen zit er niet meer in. Ik word overgedragen naar de palliatieve zorg. De eerste vraag daar is, hoe lang heb ik nog? Moet ik denken in maanden? Nee hoor, anderhalf misschien twee jaar, moet nog wel lukken. Ik zei, dan maak er voor mij maar vast vijf jaar van, want ik heb nog zoveel te doen. Lachend zei de oncoloog, ik zal het noteren. Mei 2021: hersenmetastasen, daar ga je dan, de twee jaar zijn voorbij, was het eerste wat er door me heen ging.  Vervolgens een operatie, bestralingen en klaar, alles netjes weggewerkt :-). 10 februari vier ik mijn 61e verjaardag. Tegenwoordig vier ik in gedachten ook mijn kankerverjaardag, vier jaar op 21 maart. Soms denk ik dat deze nu nog meer betekenis heeft dan 61 of 62 jaar worden.  Ha, ha, ik ga het gewoon fixen. Op naar de vijf jaar. Proost!                                               Gelukkig voel ik mij op dit moment goed en met het uitzicht op de lente, kan het alleen maar beter worden. 

Liefs vit