twee jaar na de diagnose

Eind maart is het precies twee jaar geleden dat ik de verpletterende uitslag kreeg: borstkanker met uitzaaiingen in de botten. Het was een rollercoaster!  Het begon met de hormoonkuur die niet snel genoeg zijn werk deed. De tumor groeide als een speer. In drie weken van 2 naar 8 cm. Direct aan de chemo dus. De laatste chemo gehad op 31 augustus  2019 met daarop volgend de borstamputatie in oktober. Daarna alles onder controle met doelgerichte therapie en dat slaat gelukkig goed aan. Alles blijft rustig, dus stabiel. Sinds enkele maanden heb ik steeds meer last van bijwerkingen. Elke drie weken weer aan het infuus met een dosis medicijnen waarmee mijn lichaam het steeds moeilijker krijgt. Daarnaast nog steeds anastrosol (hormoonkuur) en medicijnen voor de hartpompfunctie. De hartspier tast dus ook aan door de doelgerichte therapie. Daarnaast veel klachten van de darmen, de blaas, een zere mond, gevoelige huid en gevoelige ogen. In een laatste blog schreef ik over sporten met kanker. Het ging zo goed. Elke week rond de 100 km. door de bossen, maar ook dat gaat me steeds zwaarder vallen. Dit komt mede door de corona: niet meer in een groep mogen fietsen en alleen dat is gewoon zwaarder en saai. Sinds een maand ook dat weer opgepakt al gaat het langzaam. Ik zit nu op ongeveer 27 km. per tocht, dat is dus nog even trainen voor ik met de groep mee kan. Mijn oncoloog stelde voor om de dosis van de kuren te verlagen, maar dat durf ik niet. Dan kan ik me daar weer zorgen over maken. Doet het nog wat het moet doen?? Ik krijg een infuus met Pertuzumab en Trastuzumab. Wie heeft hier ervaring mee? 

Lieve groet, VIT