Zenuwslopend

Wat een onvergetelijke cruise hebben we gemaakt. Ik voelde mij als een prinses, door mijn man en de crew aan alle kanten in de watten gelegd. Mijn voeten werkten voor één keer ook goed mee. Geen blaren, zodat we hele afstanden hebben gelopen in de plaatsen waar we aangemeerd lagen. Florence, Rome, Corsica en Barcelona. Een schietgebedje gedaan in Vaticaanstad voor mezelf en voor alle lieve mensen om me heen. Wel was ik vaker duizelig of een beetje licht in mijn hoofd, dat kan natuurlijk heel goed van de warmte of drukte komen, al zal iedereen in ons schuitje begrijpen dat de alarmbellen dan snel gaan rinkelen. Nu al ruim een week thuis en de mallemolen draait weer op volle toeren. MRI van het hoofd en scans van de botten en thorax zijn gemaakt. Daar zit je dan, te wachten op de uitslag. Weg vakantiegevoel. Daarvoor in de plaats sta ik strak van de spanning. Ik slaap slecht, kan me moeilijk concentreren en heb een hartslag van hier tot Tokyo. Zenuwslopend worstel ik mij door de laatste dag. Morgen om deze tijd weet ik hoe de vlag erbij hangt. Lichamelijk voel ik me goed, maar helaas weet ik door schade en schande wijs geworden dat dit niets zegt. Ik had me voorgenomen om morgen weer een blog te schrijven, maar ik moest het even kwijt. Het zwaard bungelt gevaarlijk dicht boven mijn hoofd. Ik neem me voor om op tijd opzij te springen, zodat deze er nog een keer weer naast valt. 

Wordt vervolgd, VIT